“เอาล่ะ เคน ฉันต้องการให้นาย ฆ่าฉันซะ” J เขาหยิบมีดออกจากกระเป๋า แล้วเอาใส่มือผม
“ว่าไงนะ คุณจะทำอะไร?”
“วิธีเดียวที่จะทำลายเกมนี้ คือทำลายเซิฟเวอร์ ปีเตอร์ลักพาตัวฉัน และใช้ร่างกายฉันเป็นเซิฟเวอร์ ปล่อยให้ข้อมูลไฟฟ้ามากมายวิ่งในตัวฉันมาตลอดหลายปี เพราะฉะนั้น ถ้าฉันตาย เก็บก็จะหยุด”
“แล้วตัวคุณในโลกจริงล่ะ คุณไม่ได้เป็นผู้เล่นหนิ คุณเข้ามาในฐานะ NPC นะ”
“ฉันก็จะตาย ร่างกายของฉันมันทนไม่ไหวอยู่แล้ว ร่างกายในโลกจริงของฉันที่โดนไฟฟ้ามาตลอดหลายปี มันพังทลายแล้ว ตอนนี้มันเป็นเพียงก้อนเนื้อที่หายใจได้เท่านั้น” เขาพูดจบก็ล้วงอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าอีกครั้ง เขาโยนมันเข้าหูผม ทำให้ผมจำได้ทุกอย่าง
“นี่คือข้อมูลทุกอย่างของเกม ฉันอยากให้นายเอามันไปให้นักข่าว หรืออะไรก็ได้ที่จะทำให้บริษัทของน้องชายฉันถูกฟ้อง เอาล่ะ ทีนี้ก็ฆ่าฉันซะ ฉันถูกโปรแกรมให้ฆ่าตัวตายไม่ได้ “
“แม่งเอ๊ย ผมไม่เคยฆ่าคนนะ”
“ฉันไม่ใช่คน เร็ว ๆ เข้า ก่อนปีเตอร์จะตื่น”
“แล้วคนอื่น ๆล่ะ J?”
“ทุกคนจะตื่นหลังจาก 1 อาทิตย์ ถึงตอนนั้นคงเป็นข่าวใหญ่โตแล้วถ้านายทำสำเร็จ ต้องมีคนไปช่วยพวกเขาแน่นอน”
“หมายถึงเธอ.. ด้วยงั้นเหรอ”
“ใช่ รีบ ๆ ฆ่าฉันเร็วเข้า เขาจะตื่นแล้ว” ปีเตอร์เริ่มดิ้น เขาพยายามพยุงตัวขึ้นมา
“แม่งเอ๊ย…” ผมปักมีดไปที่กลางหน้าอกของ J มันไม่มีเลือด หรืออะไรออกมาให้เห็นเลย เขาไม่แสดงท่าทีเจ็บด้วยซ้ำ เพียงแค่… นอนแน่นิ่งลงไป
“ม่ายยยยยยยยยย!!!!!” เสียงของปีเตอร์ เขาตะโกนด้วยความเจ็บปวด
รอบ ๆ ตัวของพวกเราเริ่มพังทะลาย มันเริ่มถล่มลงมา เหมือนวันสิ้นโลกไม่มีผิด พวกเรากำลังจะตื่นในอีกไม่ช้า ในกรณีผู้เล่นก็จะตื่นทันที
“เราคงต้องลากันแค่นี้” ผมหันไปคุยกับเธอ
“แต่… นายยังไม่รู้จักชื่อฉันด้วยซ้ำ” เธอจับมือผมแน่น
“ไม่หรอก… ไม่จำเป็น ไหน ๆ เธอก็จะลืมฉันแล้ว ฉันไม่อยากจดจำเธอได้ทั้ง ๆ ที่เธอไม่รู้ว่าฉันมีตัวตนด้วยซ้ำหรอกนะ มันเหมือนคนอกหักเลย ฮ่า ๆๆ” ผมหัวเราะทั้ง ๆ น้ำตา
“ไอ้วิตถารเอ๊ย ยังจะหัวเราะอีกหรอ…” เธอโผเข้ากอดผมแน่น ทำเอาผมล้มลงนอนกับพื้น
“ถึงจะเป็นช่วงเวลาแค่สามวัน แต่นายทำให้ฉันรอด นายช่วยฉันทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องของนายเลย เคน ฉันขอบคุณจริง ๆ “
ผมกลั้นน้ำตาไว้อยู่จนไม่ได้ตอบอะไรเธอ
“เคน ฉันตอบแทนอะไรนายไม่ได้ นายอาจจะหาร่างฉันเจอที่บริษัทนั่น แต่ฉันจะจำอะไรนายไม่ได้เลย ได้โปรด แค่รับรู้ไว้ก็พอ”
“อะไรเหรอ”
“ฉันชื่อ…”
.
.
.
ผมตื่นขึ้นกลางห้องของตัวเอง ในหัวสวมหมวกกันน็อคนั่นอยู่ ที่นี่คือโลกจริง
ผมออกมาแล้ว และไม่สามารถกลับไปได้อีก ทุกอย่าง ถูก
‘ตัดการเชื่อมต่อ’ แล้ว
ผมคงต้องไปจัดการอะไรอีกเยอะ
ผมทั้งดีใจและเสียใจที่อยู่ไม่ทันได้ฟังชื่อเธอ แต่ก็ดีใจที่ไม่ต้องฟัง เพราะถ้าผมได้ฟัง ผมจะต้องดิ้นรนหาเธอแน่ ๆ ผมไม่อยากทำแบบน้้น ผมอยากให้เธอไปใช้ชีวิตปกติสุข เลิกยุ่งกับของพวกนี้ซักทีหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก ยัย NPC
