ตอนนี้ผมปิดการทำงานของเครื่องเรียบร้อย เวลาทั้งในเกมและโลกความจริงมันอิงกันเป๊ะ ๆ ดังนั้นข้างนอกนี่ก็ค่ำแล้วเหมือนกัน
ปกติผมจะเข้านอนทันทีที่เล่นเสร็จ แต่วันนี้ผมคงต้องค้นหาอะไรซักอย่าง ที่พอจะทำให้เข้าใจเธอได้
ผมกดเปิดคอมพิวเตอร์ แล้วกดวิดิโอคอลหาเพื่อนคนนึง เขาเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวบนโลกจริงนี้ ผมรู้จักเขาผ่านอินเตอร์เน็ต หลังจากเล่นเกมนั้นได้ประมาณวันสองวัน เขาคอยแนะนำระบบต่าง ๆ แม้ช่วงนี้เขาจะไม่ค่อยได้เล่นแล้ว แต่เราก็ยังติดต่อกันอยู่
“ว่าไงปีเตอร์”
“สวัสดีเคน โทรมาซะดึกเลยนะ คิดถึงฉันล่ะสิ้”
“ไอ้เวรเอ้ย เลิกทำตัวขนลุกแบบนั้นซักที ฉันมีเรื่องอยากถามแกหน่อย”
“อะไรวะ”
“แกคิดว่าเกมนี้มันจะพวกบัคหรืออะไรแบบนั้นรึเปล่า ?” เขาเงียบไปพักนึง ทำหน้าครุ่นคิด และตอบผมมาว่า
“ไม่นะ เกมนี้เป็นเกมของบริษัทเทคโนโลยีอันดับ 1 ของโลกเลยนะเว้ย เขาคงไม่สร้างลวก ๆ ให้มันมีบัคหรอก ถามทำไมวะ”
“ฉันไปเจอ NPC คนนึง ฉันไปซื้อมาจาก J นายก็รู้ใช่ไหมว่า NPC ถูกสร้างมาให้มีความสุขตลอดเวลาไม่ว่าจะโดนทำอะไรอยู่แล้ว แต่เธอคนนี้แปลกมากเลย”
“แปลกไงวะ เธอเป็นมังกรรึไง ฮ่า ๆๆๆ” เขาเล่นมุขห่วย ๆ แล้วขำอยู่คนเดียว น่ารำคาญชะมัด
“อย่าพึ่งสิ จริงจังนะเว้ย เออ เธอเหมือนมนุษย์มากเลย แถมเธอยังทำท่าไม่พอใจใส่ฉันตลอดเวลาด้วย”
“เออ แปลกจริง เดี๋ยวฉันจะลองทำอะไรซักอย่างให้ นี่ก็ดึกแล้ว นอนกันเหอะว่ะ”
“ได้ ไปละ ฝันดีเพื่อน”
ผมกดวางสาย แล้วก็ไปนอน คืนนั้นผมนอนแทบไม่หลับ ทั้งสงสัย และตั้งคำถามกับตัวเอง คำ ๆ นั้นมันวนเวีบนในหัวผม ‘นายจะซื้อฉันมาทำไม’ ที่เธอถามผม ผมก็ไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน
.
.
.
[เชื่อมต่อ]
“หลับสบายไหมเมื่อคืน”
ตอนนี้ผมกลับเข้ามาในเกมแล้ว เข้าบ้านมาก็เห็นเธอนั่งอยู่ห้องนั่งเล่นเลย
“ทำไมนายไม่มานั่งใกล้ ๆ ฉันล่ะ ฉันจะได้ฆ่านาย พันธะสัญญาจะได้หายไปซักที”
พันธะสัญญาที่เธอว่าคือสัญญาที่ผู้เ่ล่นจะทำต่อ NPC เมื่อซื้อมาหรือได้เป็นเจ้าของ มันมีผลทำให้ NPC เชื่อฟังและจะไม่หนีไปไหนเด็ดขาด มันสามารถเปลี่ยนเจ้าของไปได้เรื่อยๆ ซึ่งตอนแรกมันเป็นของ J เมื่อผมตกลงซื้อขายกับเขา ก็เป็นของผมทันที มันค่อนข้างหละหลวม แค่คำพูดที่ยอมรับทั้งสองฝ่ายก็เปลี่ยนเจ้าของได้แล้ว
“น่าแปลกเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่มีพันธะสัญญา ทำไมเธอถึงต่อต้านฉันนักล่ะ ? “
“แล้วทำไมฉันจะต่อต้านไม่ได้ การค้ามนุษย์มันผิดกฎหมายนะ ไอ้ชั่วเอ๊ย”
“ผิดกฎหมายงั้นเหรอ? เธอรู้เรื่องกฎหมายแบบนั้นได้ยังไง? ” นี่มันบ้าไปกันใหญ่แล้ว ที่โลกนี้ NPC ไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องกฎหมายนะ แม้จะถูกกระทำความผิดก็ไม่มีสิทธิ์แจ้งตำรวจด้วยซ้ำ NPC คือข้อยกเว้นทางกฎหมายอย่างสิ้นเชิง หากทำผิดกฎหมายก็จะไปลงโทษที่เจ้าของ แล้ว NPC คนนั้นก็จะถูกกำจัดทิ้ง
“ว่าไงนะ นี่นายพูดบ้าอะไร มนุษย์ทุกคนบนโลกก็ต้องรู้อยู่แล้ว นายไม่มึการศึกษารึไง”
“เธอเป็น NPC นะ เธอไปรู้เรื่องแบบนั้นมาจากไหนกัน? “
“NPC งั้นเหรอ NPC บ้าอะไร มันคืออะไร ทุกคนพูดแต่ NPC ตั้งแต่ที่ฉันถูกลักพาตัวมาแล้ว มันหมายความว่ายังไง ทาสเหรอ? ” เธอถาม ผมสัมผัสได้เลยว่าเธอไม่รู้จริง ๆ พระเจ้าช่วย นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ผมแทบจะสมองระเบิดอยู่แล้ว
“NPC ก็คือเธอไง เธอถูกสร้างขึ้นมา เขียนโปรแกรมให้มีความสุขและปรนนิบัติเจ้าของ เธอไม่ได้ถูกลักพาตัวนะ” ผมเริ่มโวยวาย ผมไม่เข้าใจอะไรเลยจริง ๆ
“นายสติแตกไปแล้วเหรอ หรือสมองไม่ทำงานห๊ะ ฉันเป็นมนุษย์ มีพ่อ มีแม่ มีครอบครัว เมื่ออาทิตย์กว่า ๆ ที่ผ่านมามีไอ้พวกชุดสูทมาลักพาตัวฉันที่บ้าน แล้วจับฉันสวมหมวกบ้านั่น จากนั้นฉันก็โผล่มาที่นี่” เธอก็เริ่มตะคอกไม่ต่างจากผม เธอก็คงโกรธเหมือนกันถ้าที่เธอพูดมันเรื่องจริง
“ห๊ะ…” ผมสตั๊นไปหลายนาที
[หยุดการเชื่อมต่อ]
จากนั้นผมก็ออกเกม
