“นี่คือบ้านใหม่ของเธอนะ เดี๋ยวฉันไปหาเสื้อผ้ามาใส่ให้ รอแปบนึง”
ตอนนี้ผมอยู่บ้านของผมเลย ผมซื้อเธอมาในราคาที่แทบจะถูกกว่าม้าที่ผมขี่อยู่ซะอีก
ผมเดินขึ้นไปชั้นบน ตรงไปยังห้องทำงาน ห้องนี้ผมจะเก็บข้อมูลของลูกค้า คำสั่งซื้อ และเสื้อผ้าไว้ให้ NPC ให้ลูกค้า
.
.
.
”อะ นี่เสื้อผ้าเธอ ถ้าไม่ถูกใจก็บอกได้นะ ฉันยังพอมีเหลือเยอะอยู่” ผมส่งเสื้อผ้าที่เลือกมาเมื่อกี๊ให้เธอใส่ เธอรับไปพร้อมทำหน้ากังวลนิด ๆ
“ไม่ต้องคิดมากนะ ถึงฉันจะทำงานแบบนี้ฉันก็ไม่ทำอะไรเธอหรอก และฉันก็จะไม่ส่งเธอไปขายที่ไหนด้วย” มันเป็นกฎของผมน่ะ ตั้งขึ้นมาควบคุมตัวเอง ลูกค้าที่รับ NPC ไปคงไม่พอใจถ้าพวกเธอไม่บริสุทธิ์ เพราะแบบนี้ผมถึงกลายเป็นนายหน้าระดับต้น ๆ ไง
“ห๊ะ จริงเหรอ แล้วจะซื้อฉันมาทำไม? ตกแต่งบ้านห่วย ๆ ของนายรึไง? “ จากใบหน้าที่ดูเศร้าปนกังวลเมื่อกี๊ ตอนนี้กลายเป็นใบหน้าโมโห ปากร้ายใช้ได้เลยนะ
“นั่นสิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าเธอรู้ก็บอกฉันด้วยละกันว่าฉันซื้อเธอมาทำไม” ผมไม่ได้ตอบแบบนี้เพื่อเลี่ยงวลีหรืออะไรทั้งนั้น ผมไม่รู้จริง ๆ ผมไม่ได้จะซื้อเธอมาขาย มาทำประโยชน์อะไร ผมแค่รู้สึก ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไง แต่ผมรู้สึก ว่าผมปล่อยเธอให้คนอื่นไม่ได้ อย่างน้อยผมก็ไม่ทำอะไรแย่ ๆ กับเธอหรอก
“ฉันจะไปทำอาหารซักหน่อย เธออยากกินอะไรไหม?”
ถึงผมจะเป็นผู้ชายแต่ก็ทำอาหารเป็นนะเออ ที่โลกนี้วิธีทำอาหารมันก็เหมือนโลกความจริงนั่นแหละ
“ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากขึ้นชื่อว่าถูกเลี้ยงด้วยพวกคนแบบนาย ขออดตายดีกว่า” เธอโยนเสื้อผ้าผมกองไว้ที่พื้น ไม่แปลกหรอก ที่ผ่านมาหลาย ๆ คนก็แบบนี้
“ไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยก็ใส่เสื้อผ้าเถอะนะ ถ้าฉันเกิดหน้ามืดตามัวทำอะไรขึ้นมาเธอจะมาโทษฉันไม่ได้นะ” พูดจบผมก็เดินเข้าไปในห้องครัว ถึงจะเดินจากห้องนั่งเล่นที่เธออยู่มาไกลแล้วแต่ผมก็ได้ยินเสียง “ไอ้วิตถารเอ๊ย” ไล่หลังมาเล็กน้อย
.
.
.
“นี่ข้าวผัดเนื้อหมู ฉันขี้เกียจทำอะไรยาก ๆ น่ะ ไว้วันหลังจะทำของดี ๆ กว่านี้ให้” ผมทำมาสองจาน ต้องบอกเลยว่าอาหารโลกนี้มันจะให้ความรู้สึกอร่อยกว่าโลกจริงมาก น่าจะเพราะโปรแกรมมันเขียนมาแบบนั้น
“…อึก” เธอจ้องที่จานพร้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มันค่อนข้างจะหลงตัวเองถ้าผมบอกว่าผมทำอาหารได้เยี่ยม แต่มันก็จริงนี่นะ
“นายรู้ตัวรึเปล่า ว่ากำลังทำอะไรอยู่” เธอจ้องผม เอาตามตรงไหม ในชุดสไตล์ผู้ดีอังกฤษที่ผมเลือกให้เธอ พร้อมสายตาดุร้ายแบบนั้น ถ้านี่เป็นคนจริง ๆ ผมคงตกหลุมรักเธอไปแล้ว
“หืม อะไรเหรอ ถึงเธอจะไม่ใช่ NPC ที่ดีนักแต่ฉันไม่ปล่อยให้เธออดตายหรอกนะ”
“นายต้องกาารอะไรกันแน่ จะซื้อฉันทำไมถ้าไม่ได้จะขาย ไอ้คนแบบพวกนายน่ะ ฉันเกลียดจนอยากจะให้ตาย ๆ ไปหมด ไอ้พวกที่สร้างความสุขด้วยการทำร้ายชีวิตคนอื่นน่ะ ไปลงนรกยังจะมีประโยชน์กว่า”
อืม… ผมชักจะสนใจเธอมากกว่าเดิมแล้ว ในตอนแรกที่เธอดูเศร้าผมคิดว่าอาจจะแค่โปรแกรมที่ผิดพลาด แต่ไอ้ท่าทีเกลียดชัง โกรธแค้น ขนาดนี้ ผมไม่เคยเห็นจาก NPC คนไหนมาก่อนเลย ทุก ๆ คนถูกสร้างมาเพื่อสร้างความสุขให้ผู้เล่นในเกม เชื่อผมไหม เคยมีคนซื้อ NPC ไปเพื่อทำร้ายร่างกายทุกวันเพื่อระบายอารมณ์ด้วย ถึงจะดูโหดร้ายแต่ NPC คนนั้นก็ไม่เคยปริปากบ่นอะไรเลย ก้มหน้าก้มตาโดนตบตีทุกวัน
“อะไรทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นล่ะ ไม่ใช่ว่าพวกเธอถูกสร้างมาให้มีความสุขหรอกเหรอ?” ผมถามเธออย่างจริงจัง
“สร้าง? สร้างงั้นเหรอ? นายจะบ้ารึไง ถึงฉันจะจำไม่… ช่างเถอะ พูดไปนายก็ไม่เข้าใจหรอก พวกวิตถารน่ะ เหอะ” เธอพูดจบก็เดินกระทืบเท้าขึ้นชั้นบนไปทันที
“อ้าว… ห้องเธออยู่ห้องขวาสุดนะ มีอะไรก็ตะโกนเรียกได้เลย”
ผมคิดว่าผมก็ต้องพักเหมือนกัน นี่ก็ค่ำแล้ว
[ตัดการเชื่อมต่อ!]
