ผมทำอะไรมาถูก ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าคอม คิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไป ถ้าที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง มันเป็นอะไรที่ผิดกฎหมายและผิดศีลธรรมมาก ๆ หรือว่า NPC ทุกคนจะถูกจับมา? บ้าหน่า มันไม่มีทางหรอก
ผมกดวิดิโอคอลปีเตอร์อีกครั้ง
“ปีเตอร์!! ฉันไปได้ยินอะไรแปลก ๆ มา นายต้องไม่เชื่อแน่” ผมลุกลี้ลุกลนอยากรุนแรง
“ฉันรู้แล้ว ฉันก็เหมือนกัน ฉันขอเล่าก่อนเลย” หลังจากเขาพูดจบ ผมแทจะภาวนาขอให้เรื่องที่ผมได้ยินจากเธอไม่ใช่เรื่องจริง
“เอาล่ะเคน นายทำใจดี ๆ นะ คนพวกนั้น ไม่ใช่ NPC แต่เป็นคนจริง ๆ ที่มีชีวิต”
พระเจ้าช่วย… ผมแทบจะเป็นลมตรงนั้นเลย
“ฉันแฮ็คเข้าไปในฐานข้อมูลของบริษัท ยากพอตัวเหมือนกัน แต่ก็เจอ ข้อมูลของทุกคน มีทั้ง NPC ที่นายซื้อบ่อย ๆ รวมไปถึง NPC อื่น ๆ ด้วย ทุกคนมีตัวตนจริง และถูกจับมา บังคับให้สวมเครื่อง มีข้อมูลการลบความทรงจำแล้วปลูกความทรงจำและลักษณะนิสัยใหม่ทั้งหมดเลย”
“เวรเอ๊ย มิน่าล่ะ ทำไม NPC ทุกตัวถึงมีความสุขแบบนั้น…”
“ใช่ ฉันเดาว่า NPC คนนั้นที่นายพึ่งซื้อมา กระบวนการความทรงจำคงผิดพลาดอะไรซักอย่าง ทำให้ล้างและปลูกฝังใหม่ไม่สำเร็จ นายต้องช่วยเธอนะเคน ฉันจะช่วยนายอีกแรง”
“ฉันจะทำได้ยังไง ฉันเป็นขยะสังคมที่ขนาดออกจากบ้านยังไม่กล้าด้วยซ้ำ”
“นายก็ช่วยเธอในเกมนั่นแหละ ส่วนเรื่องร่างจริงของเธอ ฉันพอมีคนรู้จักที่มีเส้นสายอยู่ ฉันจะจัดการไอ้บริษัทบัดซบนี่ให้ล้มละลายไปเลย แล้วจะพาตัวจริงของเธอและทุกคนกลับบ้าน”
“ช่วยในเกม ยังไง?”
“เอาล่ะ ฉันมีผังทั้งหมดของโลกในเกม มันไม่ได้ใหญ่มาก ฉันเดาว่านายน่าจะหามันเจอได้ง่าย ๆ ที่ในส่วนใต้ดินของเกม มันจะมีปุ่มตัดการเชื่อมต่อฉุกเฉินอยู่ นายต้องกดมัน แล้วทุกคนจะหลุดออกจากเกมนั้น แต่ ที่นั่นมีการ์ดและการป้องกันที่แน่นหนามาก นายจะผ่านไปได้ด้วยการหลบ และหนี เท่านั้น นายไม่มีวันสู้ได้เด็ดขาด พวกมันถูกออกแบบมาให้ชนะในการต่อสู้ทุก ๆ แบบ”
“แล้วฉันจะทำได้ยังไง… นี่มันปัญหาใหญ่เกินไปแล้ว”
“ฉันเชื่อในตัวนาย ไปช่วยเธอซะ ที่โลกจริงนี้ ฉันจะจัดการเอง”
เขากดตัดการเชื่อมต่อไป สมองผมเบลอไปหมด ตัน หูอื้อ ตาลาย คิดอะไรไม่ออกเลย นี่ที่ผ่านมาผมซื้อขายมนุษย์จริง ๆ อยู่หรอ ? ผมปล่อยให้พวกเธอถูกซื้อไปโดยพวกโรคจิต บ้าความรุนแรง พวกเธอถูกทารุณกรรม ทุกรูปแบบ พระเจ้า หากผมตายไปผมคงไม่มีโอกาสแม้แต่ได้กลับมาเกิดใหม่ นี่มันความผิดครั้งใหญ่หลวง มันเกินที่ผมจะรับมือไหว
[เชื่อมต่อ]
“ฉันจะช่วยเธอ”
ผมกลับเข้ามาในเกม ยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น และพูดกับเธอ
“ว่าไงนะ … นายจะ ช่วยฉัน?”
“ฉันรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว เธอคือมนุษย์ ไม่ใช่ NPC ฉันทำความผิดมามากพอ ฉันจะช่วยเธอ นำชีวิตคืนมาให้เธอ”
เธอโผเข้ากอดผมอย่างแน่น น้ำตาเธอไหล สะอึกสะอื้น ร้องไห้จนผมฟังเธอไม่ออกว่าเธอกำลังพูดอะไร แต่นี่คือเสียงร้องไห้ที่มีความสุขที่สุดที่ผมเคยได้ยินมาในชีวิต
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ” ผมพาเธอเดินออกจากบ้าน ขึ้นขี่ม้า และไปยังสถานที่ที่ผมวางแผนไว้ นรก
