“2 ปี เวลา2ปีที่เราคบกัน แกคิดได้แค่นี้หรอ? แกรู้อะไรไหม ทุกวันนี้ฉันยังฝันถึงแกอยู่ กว่าฉันจะผ่านมันมาได้มันไม่ใช่ง่าย จู่ๆ แกก็จะเข้ามาทำลายความพยายามทั้งหมดของฉันแบบนี้ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอวะ” ฉันพูดพลางเอามือเช็ดน้ำตา
“ถ้าแกให้โอกาส…”
“พอเถอะแก เราเริ่มต้นใหม่แล้ว แกจะดึงฉันไว้ทำไม อีกอย่างธีร์เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เขาไม่ควรต้องมาเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้” ฉันตอบ
“…” อาร์คไม่พูดอะไร
“อาร์คฉันยังอยากมีแกอยู่ในชีวิตนะเว้ย อย่าทำแบบนี้เลย เรากลับมาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ” ฉันเอื้อมมือไปจับมือของอาร์ค ก่อนจะค่อยๆฉีกยิ้มออกมา เพื่อหลังให้มันกลบคราบน้ำตาของฉันไว้บ้าง
“ฉันขอโทษนะที่ทิ้งแกไปดื้อ ขอโทษที่วันนี้กลับมาทำให้แกอึดอัด” อาร์คบีบมือฉันตอบ
“เห้ย ไม่เป็นไรเลยเว้ย ฉันยังหวังดีกับแกเหมือนเดิมนะ มีอะไรก็ทักมาได้ แต่แบบเดิมไม่เอาแล้วนะ”ฉันแซว
“รู้แล้วน่า ขอเวลาฉันหน่อยนะ พอได้กลับมาเจอแก ฉันแม่งก็กลับมาหวั่นไหวว่ะ” อาร์คยิ้มแห้งๆให้ฉัน
“ฉันน่ารักขึ้นเยอะ แกจะหวั่นไหวก็ไม่แปลก” ฉันทำท่าทางกวนประสาทกับไป
อาร์คยิ้มแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินกลับเข้าไปในสนามกีฬา
.
.
.
“ธีร์!” ฉันและอาร์คพูดขึ้นพร้อมกัน
“มาอยู่นี่เองธีร์ตามหาตั้งนาน” ธีร์ยิ้ม และเดินตรงมาหาฉัน ก่อนจะดึงให้ฉันไปยืนอยู่ข้างเขา
“เย็นนี้มีฉลองชาบูอะ ไปด้วยกันนะ… อาร์ค” ธีร์หันไปคุยกับอาร์ค
“ได้ดิ” อาร์คยื่นมือไปจับกับธีร์ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในสนามกีฬา ปล่อยให้ฉันกับธีร์ยื่นอยู่ข้างนอกกันสองคน เหมือนรู้งาน
“ธีร์” ฉันเรียกชื่อแฟนหนุ่มของฉัน
“ขอบคุณนะ” เขายิ้มหวานส่งกลับมา
“เรื่อง?” ฉันทำหน้างุนงง
“ก็เรื่องที่พลอยทำให้ธีร์ ไม่สิให้เรา”
สิ้นประโยคนั้นฉันก็เข้าใจได้ทันทีเลยว่า ธีร์ได้ยินเรื่องทั้งหมดที่ฉันคุยกับอาร์ค และน่าจะรู้เรื่องทุกอย่างมาตลอด แต่เขาก็คงไว้ใจฉันใช่น้อยถึงไม่แสดงออกให้ฉันรู้เลยว่าเขาแอบไม่พอใจอยู่
ฉันไม่ตอบกลับด้วยประโยคใด เราทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้กันไปกันไปอยู่นาน ฉันได้แต่คิดในใจว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ยอมให้รอยยิ้มนี้หายไปจากใบหน้าของผู้ชายคนนี้อีก
ฉันจะไม่ให้เขาเกิดคำถามในความสัมพันธ์ของเรา ฉันไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เขาคือคนที่ใช่หรือเปล่า
แต่ตอนนี้ เวลานี้ ฉันคิดว่าถ้าเรามัวแต่จะหาคนที่ใช่ ยังไงก็คงไม่มีวันเจอ เราก็คงมองหาไปเรื่อย เพราะงั้น ฉันจะทำให้ธีร์เป็นคนที่ใช่ด้วยตัวของฉันเอง
