โดย : มะลิ
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
ฉันเชื่อว่าในชีวิตของใครหลายๆคนคงมักจะเคยเจอ เรื่องบังเอิญในชีวิตกันบ่อยๆใช่ไหมคะ ชีวิตของฉันก็เหมือนกันแหละค่ะที่ อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่ได้นัดหมายหรือวางแผนไว้ล่วงหน้าก็คือเรื่องบังเอิญสำหรับฉันเหมือนกัน จนกระทั่งฉันได้มาเจอกับ กล้า และเรื่องราวที่ฉันกำลังจะเล่าให้ทุกคนฟังต่อไปนี้ ก็ไม่ใช่ความบังเอิญสำหรับฉันอีกต่อไป
สวัสดีค่ะฉันชื่อ เหมียว ฉันเป็นนักเขียนสาวที่เริ่มจะหมดไฟในงานเขียนของตัวเอง เพราะในการทำงานของฉันแต่ละวัน ฉันก็เอาแต่หมกตัวเขียนงานอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมตลอด จนฉันเริ่มที่จะเบื่อและหมดจินตนาการในงานเขียนไปเสียอย่างนั้น และเพราะเหตุนี้เอง ฉันเลยไม่รอช้าค่ะ ที่ฉันจะตัดสินใจออกเดินทาง เพราะฉันเคยได้ยินมาว่า การที่เราเอาตัวเองออกไปท่องเที่ยว จะทำให้เราได้เจอกับอะไรใหม่ๆในชีวิต
ฉันวางแผนในการท่องเที่ยวครั้งนี้อยู่นาน และพยายามคิดว่าฉันจะไปเที่ยวที่ไหนดี โดยในชีวิตของฉันฉันไม่เคยที่จะได้ไปเที่ยวต่างประเทศเลย แต่ด้วยงบและทักษะในภาษาอังกฤษที่มีไม่มากนักของฉัน ฉันจึงต้องหาประเทศที่ไม่ไกลมาก และมีค่าใช้จ่ายที่ไม่แพงจนเกินไป
ตอนนั้นเองฉันก็คิดขึ้นมาได้ว่าฉันควรที่จะไปประเทศสิงคโปร์ เพราะนอกจากจะอยู่ไม่ไกลจากไทยมากแล้ว ประเทศของเขายังเป็นเมืองที่สวยมากๆ อีกด้วย ไม่รอช้าค่ะฉันกำหนดวันเดินทาง และจองตั๋วเครื่องบินไปสิงคโปร์ทันที
.
.
.
เมื่อฉันเดินทางมาถึงประเทศสิงคโปร์ ฉันก็ต้องปลื้มใจมากและคิดเลยว่าฉันตัดสินใจไม่ผิดจริงๆที่เลือกมาประเทศนี้ เพราะด้วยบ้านเมืองที่สวยงามแล้ว ผู้คนยังยิ้มแย้มตลอดเวลาอีกด้วย
วันนั้นฉันเดินทางไปที่โรงแรมที่ฉันจองไว้เมื่อจัดของเรียบร้อย ฉันก็ลงมาเพื่อเริ่มทริปการท่องเที่ยวเพื่อหาแรงบันดาลใจในงานเขียนของฉันทันที โดยก่อนจะมาถึงฉันก็ได้วางแผนโปรแกรมการท่องเที่ยวของฉันไว้บ้างแล้วนะคะ แต่เมื่อมาถึงสถานที่จริงๆ บางทีมันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ฉันวางแผนเอาไว้ซะทุกอย่าง
.
.
.
ตอนนั้นฉันเริ่มที่จะหลงทาง และเมื่อฉันพยายามถามทางกับนักท่องเที่ยวคนอื่น ฉันก็ดันสื่อสารภาษาอังกฤษได้ไม่เก่งอีก บอกเลยค่ะตอนนั้นฉันเริ่มเหนื่อยเพราะเดินไปมาไม่หยุดแล้วก็เริ่มท้อขึ้นเรื่อยๆ
ฉันเลยนั่งพักอยู่ที่เก้าอี้และดื่มน้ำให้หายเหนื่อยเสียก่อน ทันใดนั้นเองฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง โดยผู้ชายคนนี้ฉันคุ้นหน้าเขามากๆ เหมือนฉันเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน ฉันนึกอยู่ได้ไม่นานก็นึกออก นั่นมัน กล้านรงค์ เพื่อนสมัยมัธยมต้นของฉันหนิ ตอนนั้นฉันกำลังจะเข้าไปทัก แต่ก็ยังกล้าๆ กลัวๆ เพราะไม่รู้ว่าคนที่ฉันเจอ จะเป็นคนเดียวกันกับที่ฉันคิดหรือเปล่า ฉันจึงค่อยๆ ที่จะเดินไปใกล้ๆ กับผู้ชายคนนั้นทีละนิดๆ เมื่อผู้ชายคนนั้นหันมาเห็นฉัน เขาก็เดินเข้ามาหาฉันทันทีแล้วพูดว่า
“นี่ใช่เหมียวหรือเปล่า” ได้ฟังเขาพูดแบบนั้นฉันจึงรีบถามกลับไปทันทีว่า
“แล้วนี่ใช่กล้าใช่ไหม”
ทันใดนั้น ผู้ชายคนนั้นก็พุ่งตัวเข้ามากอดฉันทันที ใช่แล้วค่ะ ผู้ชายคนนี้คือ กล้า เพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดตอนมอต้นเลยก็ว่าได้
