โดย : นางฟ้าแดนใต้
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
ในค่ำคืนที่ท้องฟ้ามืดหากมีแสงจันทร์และดวงดาวส่องสว่าง ลมโกรกและเสียงคลื่นของทะเลบางแสนพัดพาให้ความร้อนที่มีหลบหายไปกับแสงจันทร์ที่เข้ามาแทน หากเป็นเวลานี้ผู้คนอื่นๆคงรู้สึกสุขใจ แต่สำหรับมนัสวินชายหนุ่มวัย22ปี ดีกรีเดือนมหาวิทยาลัยชื่อดังปีสุดท้ายกับไม่ได้รื่นรมย์ตามบรรยากาศ
“กลับเข้าด้านในไหมคะ” ตองหนึ่งหญิงสาวอายุ22ปีซึ่งเป็นหลานของป้าคนใช้เก่าแก่เดินออกมาถามด้วยความห่วงใย
“ยุ่งอะไรด้วย” คำพูดเหมือนรำคาญอย่างเช่นทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของเธอ แต่ตองหนึ่งก็หาได้สนใจ กลับทำหน้าที่แทนผู้ช่วยพยาบาลที่ลาออกไปเพราะความเจ้าอารมณ์ของเขา
“อากาศข้างนอกเริ่มเย็น เดี๋ยวคุณมนัสจะไม่สบายเอาได้นะคะ” เธอยังคงมีความห่วงใยเสมอต้นเสมอปลาย มองชายหนุ่มที่อยู่ในชุดสบายๆเสื้อยืดคอกลมสีขาวกางเกงผ้าแพรตัวหลวมสีเขียวอ่อนที่เธออีกนั่นแหละเป็นคนเปลี่ยนให้
“ยุ่ง!” น้ำหนักเสียงมีมากกว่าเก่า แต่ตองหนึ่งยังไม่ละความพยายาม
“งั้น ตองจะนั่งเป็นเพื่อนนะคะ” ครั้งนี้ตาคมดุหันมาจิกตามอง แม้จะเห็นแววตาไม่ถนัดในความมืดสลัว แต่เธอก็รับรู้ถึงพลังความเกลียดชังที่อีกฝ่ายมีให้ จนต้องก้มหน้าหลบสายตา
“เธอเป็นใคร ฉันเป็นใคร ทำไมฉันต้องให้เธอมานั่งเป็นเพื่อนห๊ะยายบ้า!” แม้จะชินชากับความเกรี้ยวกราดแต่เธอก็ยังหวาดหวั่น ว่าสิ่งที่เธอทำอยู่อาจทำให้จิตใจเขาย่ำแย่หนักกว่าเดิม
มือเรียวกำและบีบแน่นเข้าหากัน ก่อนจะคลายออกเธอตัดสินใจไม่ต่อปากต่อคำหากแต่ถอยไปนั่งอยู่ห่างๆเพื่อมองดูชายหนุ่มที่ตนเองแอบรักและห่วงใย ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้อยู่เงียบๆ
2เดือนก่อน ที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในใจกลางกรุงเทพฯ เสียงสะอื้นร้องให้และตัดพ้อดังเล็ดลอดออกมา เธอไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่เพราะไม่คิดว่าคนป่วยจะมีใครมาเยี่ยมเพราะตั้งมนัสวินเริ่มรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก็ไม่มีเพื่อนที่มหาวิทยาลัยคนใดมาเหยี่ยมเลยนอกจากญาติและก็เธอที่ได้รับคำสั่งให้ทำหน้าที่นี้ โดยเธอก็สมัครใจช่วยดูแลคนป่วยอย่างเต็มที่
“ทำไม ก็แค่ผมป่วยแคทถึงกับต้องบอกเลิกกันเลยหรือ”
“ใครบอกว่าป่วยคะ มนัสได้รับอุบัติเหตุ คุณนอนเป็นผู้ป่วยติดเตียงอยู่กี่เดือนรู้บ้างไหม แล้วจะพิการตรงไหนบ้างก็ไม่รู้” สายตาดูแคลนมองร่างผู้ป่วยบนเตียงที่มีสายระโยงระยางอย่างไม่ถนอมน้ำใจ
“ผมไม่ได้พิการ แค่รอให้อาการดีขึ้นและทำการบำบัดแค่นั้นเอง” เสียงแหบแห้งเพิ่งฟื้นตัวจากการป่วย กลั้นความเจ็บปวดไว้ เขาพยายามอธิบายให้หญิงคนรักฟังและเข้าใจ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รับฟังแล้วยังพูดให้อีกฝ่ายหมดกำลังใจ
“หึ!” เธอทำเสียงดังในลำคอและเอ่ยต่อ “แคทจะแน่ใจได้อย่างไรว่ามนัสจะหายและกลับมาในสภาพปกติ ดูสิใบหน้าก็มีแต่ผ้าพันแผล แล้วจะเป็นแผลเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วขาล่ะ… เหล็กทั้งนั้น… แคทไม่รอหรอก เราเลิกคบกันตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า” น้ำเสียงไม่ถนอมคนเจ็บ พร้อมกับสายตาที่มองผ่านไปตามร่างกายที่ไม่ได้มีผ้าปกปิดอย่างไม่ใยดี
