“พลอยพวกฉันไปเรียนก่อนนะ ไปพร้อมกันปะเนี่ย” ดาวถามฉันที่เอาแต่นั่งทำหน้ามุ่ย
“ไม่อะ อาจารย์ฉันยกคลาสว่ะ เดี๋ยวนั่งรอธีร์แถวนี้แหละ พวกแกก็ตั้งใจเรียนด้วย” ฉันตอบ พร้อมกับยิ้มให้เพื่อนสาวทั้งสอง
“โอเค เจอกันนะแก” ทั้งสองเดินถือจานข้าวไปเก็บ รวมทั้งของฉันด้วย ก่อนจะเดินไปไปเรียนต่อ
.
.
.
“พลอย !!!” เสียงปริศนา
ฉันหันหน้าไปมองหาเจ้าของเสียงที่สุดแสนจะคุ้นหู ด้วยความตกใจเพราะมันมาพร้อมกับมืออุ่นๆ ที่วางอยู่บนไหล่ของฉัน
“เชี่ยยยยย !!!!” ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ เสียงที่ว่านั่นก็คือมีนเพื่อนสนิทของฉันเอง
“โห ใจร้ายอะ ไม่เจอกันนาน พอเจอปุ๊บก็ด่ากันเลยหรอ” มีนทำหน้ามุ่ย
“เฮ้ย ขอโทษ มาไงวะ มาทำอะไรที่นี่ กลับเมื่อไหร่ มากับใครวะ???” ฉันถามรัว เพราะตั้งตัวไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกมันเรียกว่าอะไรมันหวิวๆในใจ ดีใจที่ได้เจอเพื่อน แต่ก็แอบหวั่นๆกลัวเจอเพื่อนคนที่คิดว่าไม่ควรเจอในตอนนี้น่ะนะ
“ใจเย็นดิ มากับมหาลัย ก็เดือนนี้มีแข่งกีฬาระหว่างมหาลัยไง มอแกเป็นเจ้าภาพ พวกฉันเลยต้องมาพักที่นี่ไง แกเคยรู้เรื่องไรบ้างเนี่ย” มีนตอบก่อนจะวางจานข้าวลงข้างๆฉัน
“แล้ว… มากับใครบ้างวะ” ฉันถามพลางมองหาเพื่อนคนอื่น
“ก็พวกไอ้อาร์คแหละ ซื้อข้าวอยู่เดี๋ยวก็มา นั่นไงมาแล้ว” มีนตอบพร้อมกับยกมือโบกไปมาให้เพื่อนเห็น
.
.
.
ตึกๆๆๆ
ไม่ใช่เสียงใจฉันที่เต้นเร็วอย่างที่ทุกคนคิด แต่มันคือเสียงฝีเท้าของอาร์คและเพื่อนคนอื่นๆ ที่กำลังเดินตรงมาทางฉัน
เสียงหัวใจของฉันน่ะหรอ ตี๊ดดดดด ดับไปแล้วจ้า ช็อค ไม่ได้ตั้งตัว ไม่พร้อมโว้ยยยยยยยย
“เฮ้ยพลอย คิดถึงแกว่ะ” หนุ่มๆ วางจานข้าวลงก่อนจะกรูมาห้อมล้อมฉัน ยกเว้นอยู่คนนึงที่ทำเพียงนั่งยิ้มฝั่งตรงข้าม
“เอ้อ รู้แล้วน่า สบายดีเว้ย ดีมากๆเลย คิดถึงพวกแกเหมือนกันว่ะ” ฉันยิ้มดีใจที่ได้เจอเพื่อน โต๊ะเราตอนนี้คงจะเสียงดังไปทั่วศูนย์อาหารแน่เลย
“น่ารักขึ้นเยอะนะแก” ชายหนุ่มคนตรงหน้าเริ่มทักก่อน
“แหม ใครๆ ก็พูดงี้ 555555555 แล้วเมียไม่มาด้วยหรอวะ” ฉันถามกลับ
“มันเลิกกับแฟนได้ 3 เดือนแล้ว” มีนดึงคอฉันเข้าไปกระซิบ
“โทษทีว่ะแก ไม่ได้คุยกันนาน ตกข่าวเลย” ฉันยิ้มแก้เขิน แต่อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร เอาแต่อมยิ้ม
ดืดดดดด ดืดดดดด (เสียงโทรศัพท์ของพลอยสั่น)
“ฮะโหลธีร์อยู่ตรงไหนอะ… อ๋อเคๆ เดี๋ยวเค้าเดินลงไปหา” ฉันเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าสะพายข้าง ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับบอกลาเพื่อนๆ
