ก๊อก ก๊อก…เสียงเคาะประตูทำเอาผมตื่นอีกแล้ว ทำไมกันนะ น่าหงุดหงิดจริง แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นไปเปิด
“เจแปน”
“ยังไม่ตื่นจริงๆ ด้วยสินะคะ บ่ายสามแล้วนะ” ลืมไปเลยว่าวันนี้น้องจะมา ผมมัวแต่ทำงานจริงๆ นั่นล่ะ เจแปนเดินเข้ามาเราเริ่มสนิทกันจนไม่ค่อยเกร็งเหมือนตอนแรกๆ แล้ว เธอนั่งเก้าอี้ ผมเลยเดินตามไปหยิบรีโมทแอร์ที่อยู่เหนือหัวของเด็กน้อย
“โทษทีนะ เมื่อคืนพักแอร์แล้วยังไม่ได้เปิดน่ะ ร้อนหน่อยนะ” ผมหันไปหาเธอที่นั่งอยู่ที่เดิม เจแปนดูเกร็งๆ
“อะอื้ม!” ทำไมดูนิ่งๆ จัง หืม…หูแดงด้วย
ผมขยี้หัวเบาๆ ปัดความสลึมสลือ
“โทษทีนะ” ผมเอื้อมมือไปจับหูเธอ เธอสะดุ้งเงยมองหน้าผม “หูมันแดงมากเลยอ่ะ”
เธอนิ่ง แต่ตาโตจ้องผมอย่างตกใจ อยู่ๆ ก็อยากแกล้งขึ้นมา ลูกค้าอะไรช่างมันไปก่อน
“ร้อนเหรอครับ” มือเลื่อนมาเชยคางหญิงสาว เธอดูเกร็งกว่าเดิม พอรู้สึกตัวอีกทีก็โดนปัดออกซะแล้ว ให้ตายเถอะ ง่วงแล้วเบลอทุกที เธอจะรู้สึกยังไงเนี่ย
“คุณกุมภา คือ…ว่า”
“ครับ?” เธอรีบส่ายหน้าแล้วลุกไปนั่งหน้าคอมแทน
“ขอดูงานหน่อยนะคะ” ผมลากเก้าอี้ไปนั่งข้างเธอ ท่าทางเธอจะหางานไม่เจอ ผมมองอยู่นาน
“เดี๋ยวผมหาให้นะ” เธอพยักหน้า
“เอ่อ…เอามือออกจากเม้าส์หน่อยสิครับ” เจแปนตกใจ เธออายที่ผมพูด ผมเลยหลุดหัวเราะ
“หัวเราะอะไรอ่ะคะ”
“ขอโทษที ก็เธอน่ารักดีน่ะ” แววตาเจแปนดูไม่สบอารมณ์ น่าจะเขินจนทำอะไรไม่ถูก
.
.
.
เราดูงานกันไปเกือบชั่วโมงเต็ม ผมเดินไปเติมน้ำที่หมดแก้ว แล้วกลับมาวางให้เธอ
“ยังไงก็น่าจะเสร็จทันอีก 2 วันนะ ไม่ต้องซีเรียส” ผมยืนค้ำเด็กสาวที่ละสายตาจากคอม เธอเอนพิงเก้าอี้ กอดอกพยักหน้าเข้าใจ
“งั้นวันนี้…” เธอหันมาหาผม แล้วเงยหน้าขึ้นมามอง ผมเลยจ้องเธอแต่เธอไม่พูดอะไรต่อ เราเลยสบตาอยู่นาน
“วันนี้ทำไมเหรอ”
“เอ่อ…คุณกุมภายังไม่มีคนคุยใช่มั้ย” หา นี่เธอถามอะไรผมเนี่ย
“ก็ใช่อยู่ครับ”
“ถ้างั้นฉันขอจีบคุณด้วยได้มั้ย” ผมอึ้งกับร่างเล็กที่เงยหน้าคุยกับผม ความมั่นใจของเธอขัดกับใบหูที่แดงก่ำ
“นี่คุณชอบผม?” เธอหลบตา
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ” เอ้ายังไงของเขากัน
“ผมก็แก่สำหรับคุณอยู่นะ แต่คุณกลับจะจีบ” อย่าว่าแต่เธอเลย ผมก็ตั้งใจจะจีบเธออยู่ แต่ยังลังเลเพราะหลายๆ อย่าง แต่ไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ มันก็รู้สึกดีไม่น้อยเลยนะ
“ลองดูได้มั้ย” ผมมองเธอ แล้วคุกเข่านั่งช้อนตาเงยมองเด็กสาวช่างกล้าคนนี้
“ก็ได้ครับ”
