‘….’ หลักฐานบ้าบออะไรกันล่ะที่เห็นอยู่มันก็แค่คำพูดพล่อยๆของคนบ้าๆไม่ใช่หรอ หลังจากนั้นฉันก็เงียบแล้วเดินขึ้นห้องไป หลังจากนั้นเรื่องก็ซาลง แม่คุยกับฉันปกติ แต่ไร้คำขอโทษที่ออกมาจากปาก บางทีฉันก็แยกไม่ออกเหมือนกันว่าปากแข็งกับทิฐิมันต่างกันตรงไหน
สาเหตุที่ทำให้ฉันค่อยๆเริ่มสร้าง’ม่าน’ขึ้นและแสดงละครเวทีที่สวยงามออกไปแทนที่จะแสดงสิ่งที่อยู่ภายในจิตใจของฉัน สิ่งที่อยู่ข้างหลังม่านนั่นฉันขอเก็บไว้คนเดียวคงจะดีซะกว่าไปเล่าให้ฟังใครก็ไม่มีคนเชื่อ แล้วกลายเป็นนางเแกที่โดนกระทำอยู่ดี เรื่องจริงไม่มีผู้หญิงคนไหนที่โดนขนาดนี้แล้วจะมีความสุขหรอก ไม่มีเลยสักนิด
“ดีค่ะแม่ หนูขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” ฉันพูดออกไปพร้อมกับยิ้มแย้มสดใสทั้งๆที่ในใจฉันเริ่มจะขยะแขยงมากกว่าเดิมที่คิดเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ภาพต่างๆย้อนกลับเข้ามาในหัวฉันทุกเหตุการณ์ ทุกประโยคไม่เคยลบมันทิ้งได้เลยสักครั้ง
“ได้จ๊ะ รีบลงมานะจ๊ะ” แม่พูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ฉัน ถ้าเมื่อก่อนฉันคงดีใจ แต่ตอนนี้ ฉันรู้ทันทุกอย่างแล้วแถมเตือนตัวเองเสมอด้วยว่าอย่าหลงกลับมัน รอยยิ้มจอมปลอมที่เป็นการใส่หน้ากากบังหน้านี้ ฉันจะไม่มีทางเชื่อมันอีกแน่
“ค่าแม่” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสดใสแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องไปอาบน้ำก่อนที่ฉันจะทนยิ้มหวานน่ารักแบบนี้ต่อไปไม่ไหว มันอึดอัดที่ฉันต้องอยู่แบบนี้ทุกวัน ทุกคืน ถ้าอยู่บ้านอีกนะ โคตรจะเหนื่อยเลย
