ม่าน : Plaster

นิยายสั้นแนวชีวิต ดราม่า (Drama)

แกร้ก!!

ฉันค่อยๆเปิดประตูแล้วปิดประตูเบาๆ ฉันเดินไปรอบห้องอันคุ้นเคยแล้วปลดกระเป๋าสะพายวางไว้บนเก้าอี้ แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอันอ่อนนุ่มของฉัน

สบายดีจัง… เหนื่อยจังวันนี้ ฉันใส่หน้ากกากยิ้มตั้งแต่เช้ายันเย็นเลยนี่นา เหนื่อยก็คงไม่แปลก ฝืนยิ้มนี่มันเหนื่อยจริงๆ แต่มันก็คือหนทางที่ดีที่สุดที่ฉันคิดออกแล้วสำหรับทุกคน และสำหรับตัวฉันเอง ไม่มีใครที่ไหนสามารถปกป้องจิตใจของฉันได้ นอกจากตัวฉันเอง ก็แค่ใส่หน้ากากทุกวันมันคงไม่ยากอะไรมากนักหรอก ก็แค่ปกปิดและเก็บทุกอย่างไว้ที่ข้างหลังม่านนั่น ข้างในใจฉัน มันก็แค่นั้น

มันก็แค่นั้นเองนี่แล้วทำไมอยู่ดีๆฉันถึงได้รู้สึกโหวงๆ อย่างบอกไม่ถูก เก็บความรู้สึกไม่ยากนะแต่มันเหงา ทำไมถึงเหงาขนาดนี้ก็ไม่รู้ ถึงฉันจะดูไม่แคร์อะไร พร้อมปล่อยทุกสิ่ง แต่ฉันก็แอบหวังเล็กๆให้มีใครสักคน เข้ามาเปิดม่าน หรือเปิดใจฉันได้บ้าง ฉันก็แค่อยากได้ใครสักคนที่เห็นค่าฉัน เข้าใจฉัน แล้วฉันไม่ต้องยิ้มตลอดเวลา ฉันต้องการแค่ใครสักคนจริงๆ

ฟึ่บ!! ฉันรีบลุกออกจากเตียงทันทีก่อนที่ฉันจะจมอยู่ในความคิดตัวเองไปมากกว่านี้ ไม่มีใครที่ไหนบ้ามาสนใจแกหรอกเท็นเชื่อดิ ไม่มีคนแบบนั้นอยู่บนโลกใบนี้แน่ๆ ไปอาบน้ำดีกว่าก่อนที่ฉันจะเพ้อเจ้อและปวดหัวด้วยความมโนของตัวเองไปมากกว่านี้