โดย : กอหญ้า
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
หลังจากนั้นเวลาก็ได้ดำเนินผ่านไปเฉกเช่นเดียวกับสายน้ำที่ไหลไปเรื่อยๆตามวันและเวลาที่ผันผ่านไป ไหลหมุนเวียนไปตามกระแสและเงื่อนไขของธรรมชาติ ผ่านไปเป็นเวลาเกือบสิบปี แต่แม่น้ำสายนี้ก็ยังคงไหลทอดไปตามลำน้ำโดยไม่รู้ว่าไปบรรจบกันที่ใด
วิมลโตเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัวด้วยยี่สิบปีเต็ม และเต็มไปด้วยความสวยสดเป็นที่เลื่องลือของชายหนุ่มทั้งในหมู่บ้านเดียวกันและหนุ่มต่างถิ่น ก็ได้มาแวะเวียนเทียวหาเทียวขื่อตามประสาวัยหนุ่มสาว นายเคร่งนั่งมองลูกสาวที่ตอนนี้เติบโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว และคิดว่าคงถึงวัยที่วิมลจะเลือกคู่ออกเรือนไปได้แล้ว จึงตัดสินใจถามถึงชายหนุ่มในหัวใจของลูกสาว
“วิมลเอ๊ย”
นายเคร่งเรียกลูกสาวที่กำลังจัดเตรียมสำรับกับข้าวกับปลาอยู่ด้วยความเรียบร้อยละมุนละไม
“จ๋าพ่อ”
วิมลขานรับ มือก็พลางทำงานตามหน้าที่ของตนไปโดยไม่หยุดนิ่ง สักพักจึงไม่เห็นพ่อกล่าวอะไรต่อ จึงหยุดและหันมาทางผู้เป็นพ่อ
“มีอะไรเหรอจ๊ะพ่อ เรียกหนูแล้วก็ไม่ยอมพูดอะไร”
วิมลถามด้วยความสงสัย
“วิมล”
นายเคร่งเรียกชื่อวิมลอีกครั้ง
“พ่อเรียกและมองหน้าหนูทำไมเหรอจ๊ะ พ่อมีอะไรจะพูดกับหนูหรือเปล่าจ๊ะ”
วิมลทราบทันทีว่าพ่อต้องมีเรื่องอะไรที่หนักใจที่จะพูดกับเธอแน่ๆ
“ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ”
เคร่งถามลูกสาวทั้งที่ก็พอทราบอยู่แล้ว
“ยี่สิบแล้วจ่ะ”
วิมลตอบไปด้วยความซื่อ
“แล้วมีหนุ่มที่หมายปองแล้วหรือยังล่ะ”
“โธ่พ่อก็”
วิมลตอบด้วยความเขินอาย
“ถ้ามีแล้วก็บอกแล้วรีบบอกกล่าวกันให้มาสู่ขอกันตามประเพณี พ่อกลัวไอ้หนุ่มต่างถิ่นมันจะมา ข่มเหงรังแกเอ็งเอา เพราะพ่อเองก็แก่และไม่มีเขี้ยวเล็บพอที่จะปกป้องเอ็งได้ ถ้าไอ้วิรัชยังอยู่ก็ว่าไปอย่าง รายนั้นน่ะดูนักเลงพอตัว มันคงปกป้องพี่สาวมันได้ พ่อคงไม่ต้องเป็นห่วงเอ็งเหมือนอย่างทุกวันนี้”
เมื่อพูดถึงลูกชายที่จมน้ำหายไปก็ทำให้เคร่งมีสีหน้าเศร้าหมองลงทันที เพราะเขาคิดว่าลูกชายได้ตัดสินใจฆ่าตัวตายสาเหตุก็เป็นเพราะตัวเขาเอง
“อย่าไปพูดถึงน้องเลยจ่ะพ่อ น้องไปอยู่กับแม่น้องคงอบอุ่นกว่าอยู่ที่นี่แล้วจ่ะ”
