โดย : ไอนที
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
หญิงสาว ตัวเล็ก หน้าตาน่ารักคนนั้น คนที่เธอกำลังยืนถือไอติมรสวานิลลาที่น่าจะเป็นรสโปรดของเธอ ผมสั้นๆของเธอทำให้เธอดูเหมือนเด็ก น่ารักน่าชังโดนใจผมเหลือเกิน ไอติมที่เลอะปากเธอนิดๆ ยิ่งเผยให้เห็นถึงความเป็นเด็กของเธอ และนั่นยิ่งทำให้ผมอยากจะเอาปากไปซับให้ เอ้ยไม่ใช่ละ ! เอาผ้าเช็ดหน้าไปซับให้สิถึงจะถูก พูดไปแล้วหรือนี่ผมจะเผลอใจไปชอบเธอหรอ แต่ผมยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยนะ แต่ถึงยังไงเธอก็คงเป็น…. “ไอ้เจ้าเด็กของผม”
ณ อาคารเรียนรวม
วันนี้เป็นวันที่ผมมีเรียนวิชาเสรี ที่นักศึกษาหลายๆคณะต้องมาเรียนรวมกัน อ้อ ! ผมลืมแนะนำตัวกับทุกคน ผมชื่อภูผา หรือเรียกผาเฉยๆก็ได้ครับ ผมเป็นเฟรชชี่หน้าใส น้องใหม่แห่งคณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยกันเกรา แห่งนี้ ผมมาจากต่างจังหวัด ถือว่ามาไกลบ้านมากแต่ผมก็พยายามมองในแง่ดี ว่านี่อาจจะเป็นสังคมใหม่ที่ทำให้ผมกล้าขึ้น กล้าออกจากเซฟโซนของตัวเอง ผมมองไปรอบๆห้องเรียนเพื่อมองหาเธอ หวังที่จะได้เจอเธออีกครั้ง หญิงสาวผมสั้นคนนั้นแต่เป็นอันต้องเฟล เพราะผมมองไม่เห็นวี่แววของเธอเลย ได้แต่ยอมรับแล้วนั่งลงบนโต๊ะเรียนอย่างผิดหวัง ผมนั่งอยู่ได้นานพอประมาณ สักพักทันใดนั้นผมสัมผัสได้ว่ามีอะไรมาสะกิดไหล่ผม ผมมองไปยังต้นทางของสิ่งที่มาสัมผัสกับผม ผมถึงกับโลกหยุดหมุนชั่วขณะ ตัวเกร็ง พูดไม่ออก ใช่แล้วครับ คนที่มาสะกิดผม คือ ไอ้เจ้าเด็กของผม ที่ผมมองหาเธอตั้งแต่เข้าห้องมา
“ตรงนี้มีคนนั่งไหมคะ” เธอถามผมด้วยท่าทางเป็นมิตร
“ว่างครับ” ว่างที่หมายถึงใจผมน่ะว่างครับ ไอ้บ้าเอ้ย ใครจะคิดว่าโลกจะกลม ให้ลมพัดพาเธอมานั่งข้างผม
“งั้น เราขอนั่งด้วยคนนะคะ” นี่คนหรือนางฟ้า เสียงของเธอก็ช่างไพเราะ ละมุนหู ผมอยากให้เธอมาร้องเพลงกล่อมนอนทุกคืนเลย
“ได้เลยครับ” ผมตอบด้วยท่าทีประหม่า ได้แต่แอบยิ้มแอบเขินในใจ นี่ผมชอบเธอจริงๆแล้วใช่ไหมเนี่ย แต่ใครจะอดใจไหวล่ะ หลังจากที่เธอนั่งลงผมก็ได้มองเห็นเหงื่อบนใบหน้าของเธอ ผมจึงถามเธอว่า
“ตื่นสายหรอครับ วันนี้ผมไม่เห็นคุณในห้อง แล้วดูท่าทางคุณดูรีบๆแถมยังมีเหงื่อบนหน้าด้วย” ผมถามเธอออกไปอย่างให้ความสนใจเธอ แต่ที่ผมสังเกตสีหน้าเธอกลับเป็นสีหน้าที่งงงวย เหมือนสงสัยอะไรสักอย่างในตัวผม
“อ่อ ใช่ค่ะ แล้วรู้ได้ไงหรอคะว่าเราไม่ได้อยู่ในห้อง” เอ้า ! ซวยละ ผมลืมตัวไปว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เธอต้องรู้แน่ๆ ว่าผมแอบมองหาเธอ แต่ผมจะให้เธอรู้ไม่ได้ เดี๋ยวเธอหาว่าผมใจง่ายเกินไป เห็นคนสวยก็ตกหลุมรักซะแล้ว ทำไงดี ผมต้องตอบว่าไงดี
“อ๋อ พอดีผม เอ่อ… มองไปรอบๆห้องเล่นๆน่ะครับ แต่ผมเหมือนไม่คุ้นหน้าคุณมั้งครับ” ผมได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อน ลูบหัวแก้เขิน เฮ้อ น่าอายชะมัดเลยไอ้ผาเอ้ย แต่ไหนๆก็ไหนๆละวันนี้ผมต้องรู้ชื่อเธอให้ได้
“ว่าแต่คุณชื่อ…” ตื๊อดือตื๊อดึ่ง ตื่อดือตื๊อดึง เสียงออดดังขึ้นแทรกพอดี
“หมดเวลาแล้ว เราขอตัวนะคะ พอดีนัดเพื่อนไปกินข้าวกันค่ะ ไว้เจอกันนะคะ” แล้วผู้หญิงผมสั้นก็เดินจากผมไป กลับกลายเป็นว่าวันนี้ผมก็ยังไม่รู้จักชื่อเธอ แต่ไม่เป็นไร แค่นี้ใจผมก็กระชุ่มกระชวย แทบจะหลุดออกมาจากอกอยู่แล้ว คุ้มค่าแล้วกับการตื่นเช้ามาเรียน ถึงแม้วันนี้จะยังไม่รู้ แต่เดี๋ยววันหลังต้องรู้ให้ได้ ไอ้เจ้าเด็ก
