โดย : นักเขียนตัวบี
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
ลิสาแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องดูแลนิดลูกสาวคนเดียวของเค้ามาตั้งแต่นิดอายุได้เพียงแค่ขวบเศษๆ ซึ่งตอนนี้นิดก็มีอายุได้เพียงแค่สองขวบ เนื่องจากสามีของเธอนั้นประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตระหว่างที่กำลังกลับจากทำงาน ในตอนแรกๆที่เธอต้องเลี้ยงนิดเพียงลำพังเธอก็รู้สึกเหนื่อยและท้อบ้างแต่ก็ยังมีพ่อและแม่ของเธอมาคอยช่วยเลี้ยงนิดอยู่เสมอในตอนนั้นเธอจึงไม่ต้องเลี้ยงลูกหนักมากแต่เธอก็ยังต้องทำงานเพื่อที่จะหาเงินมาซื้อของใช้และนมให้ลูกของเธอ เธอจึงเลือกที่จะกลับไปทำอาชีพเก่าของเธอนั่นก็คือเลขา ซึ่งก่อนหน้านั้นเจ้านายเก่าของเธอก็ได้แวะเวียนมาชวนเธอไปทำงานอยู่บ่อยๆแต่เธอก็ไม่ทำเพราะว่าเธอมีลูกที่ต้องดูแล
สองปีต่อมาแหม่มเธอก็ได้ย้ายที่ทำงานไปทำอีกที่หนึ่งและนิดก็มีอายุครบสี่ขวบแล้ว เด็กที่มีอายุในช่วงวัยนี้ก็มักจะมีความซนมากเป็นพิเศษ แต่ยังถือว่าโชคดีที่งานของเธอนั้นหยุดวันเสาร์และอาทิตย์เธอจึงมีเวลาว่างมาคอยดูแลลูกได้ในช่วงเสาร์-อาทิตย์ส่วนวันจันทร์ถึงศุกร์เธอก็จะจ้างแหม่มสาวข้างบ้านเพื่อมาคอยเป็นพี่เลี้ยงดูแลลูกเธอในเวลาที่เธอนั้นออกไปทำงาน ซึ่งแหม่มก็ได้เลี้ยงดูนิดมาตั้งแต่นิดอายุได้เกือบสองขวบจนทำให้ลิสารู้สึกไว้วางใจเธอ
ในช่วงแรกๆที่แหม่มไปคอยดูแลนิดก็ยังคงไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นจนมาถึงช่วงหลังๆนี้ตั้งแต่ลิสาย้ายที่ทำงาน แหม่มก็เริ่มรับรู้และสัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับตัวของนิด แต่แหม่มก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก
นิดเป็นเด็กอายุห้าขวบที่มีพัฒนาการทางด้านต่างๆได้อย่างรวดเร็ว นิดจะเป็นเด็กที่พูดจาได้ฉะฉานและคล่องแคล่วต่างจากเด็กทั่วไปและนิดจะมีความจำที่ดีเป็นเลิศ เมื่อใดที่แหม่มจะสอนนิดอ่านหนังสือหรืออ่านหนังสือให้ฟังนิดจะชอบเป็นอย่างมากแต่สิ่งที่แปลกไปกว่าอย่างอื่นก็คือนิดจะชอบยิ้มหรือพูดคุยคนเดียว
เย็นวันหนึ่งลิสาได้กลับจากทำงานและเมื่อเธอมาถึงบ้านเธอก็ได้เห็นแหม่มและนิดนั่งเล่นอยู่ที่บริเวณโซฟาที่หน้าทีวี เธอจึงถามแหม่มว่า
“นี่แหม่ม วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง นิดดื้อหรือเปล่า”
“วันนี้ก็เลี้ยงง่ายเหมือนทุกวันเลยค่ะ แถมวันนี้ดูร่าเริงด้วยนะคะยิ้มหัวเราะทั้งวันเลย ว่าแต่วันนี้ใครมาส่งพี่หรอคะเห็นท่าทางกระหนุงกระหนิงกันเลยนะค้า” แหม่มตอบกลับและถามลิสาด้วยความสงสัยเพราะเธอเดินออกไปเปิดประตูให้ลิสาแล้วเห็นว่ามีคนมาส่งเธอและท่าทางดูสนิทสนม
“ อ่อ เป็นหัวหน้าน่ะจ้ะพอดีรถพี่มันเก่าแล้วน่ะช่วงนี้เสียบ่อยหัวหน้าก็เลยมาส่งน่ะจ้ะ” ลิสาพูด
หลังจากที่แหม่มกลับบ้านไปแล้วนั้นลิสาเธอจึงต้องรับช่วงดูแลนิดด้วยตนเองเมื่อเธอเดินไปบริเวณที่นิดนั่งวาดรูปเล่นอยู่นั้นก็ต้องทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากเพราะเธอเห็นนิดนั้นกำลังวาดรูปคนที่ไม่ค่อยจะเหมือนคนสักเท่าไหร่ ซึ่งในรูปนั้นมีคนอยู่สามคนเมื่อลิสาเธอได้เห็นเธอก็สามารถเข้าใจได้เลยว่านั่นคือรูปครอบครัวที่มีพ่อแม่และลูก ซึ่งมันทำให้เธอสงสัยเป็นอย่างมากว่าทำไมนิดถึงวาดรูปแบบนั้นได้ทั้งที่ตัวของนิดเองก็ไม่เคยเห็นพ่อของเค้าเลยตั้งแต่เสียไป เธอจึงเก็บความสงสัยเอาไว้แล้วรีบพาลูกไปกินข้าวและอาบน้ำนอน
