ลิสาเธอก็ทำสีหน้าแบบงงงวย “ก็ไม่มีนิ่คะแม่ ไปเข้าบ้านกันเถอะค่ะ”
เมื่อเข้ามาถึงในบ้านแล้วลิสาจึงได้ถามพ่อและแม่ว่า
“คุณพ่อ คุณแม่ทานข้าวมาหรือยังคะ มาทานด้วยกันมั้ยคะ”
พ่อตอบ “โอ้ยไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่น่ะกินกันมาแต่เช้าแล้ว นี่ก็กะว่าจะมาเที่ยวหาหลานมันเฉยๆน่ะ”
นิดที่ยังกินข้าวไม่หมดแต่ก็ลุกไปวิ่งเล่นกับตายายด้วยความสนุกสนาน ส่วนลิสาเธอก็ล้างจานอยู่ในครัว จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงที่ลอยมาตามลมมาจากข้างหลังว่า
“หึๆ ทำอะไรอยู่หรอ ไปอยู่ด้วยกันเถอะ555”
ซึ่งเธอก็จำได้ว่านั่นมันคือเสียงของสามีเธอ เสียงนั้นมันเริ่มทำให้เธอรู้สึกกลัวเป็นอย่างมากเพราะวิญญาณของสามีเธอเริ่มมาในสภาพที่น่ากลัวมากกว่าทุกครั้ง เมื่อล้างจานเสร็จแล้วจึงรีบไปนั่งคุยกับพ่อแม่ที่กำลังสนุกสนานอยู่กับหลาน ทันใดนั้นแม่ของเธอก็ได้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ยังไม่ทันที่แม่ของเธอจะได้ปิดประตูดีก็ได้กรีดร้องลั่นบ้านด้วยความตกใจและลื่นล้มหมดสติอยู่ภายในห้องน้ำทั้งหมดจึงรีบกันพาแม่ของเธอไปส่งโรงพยาบาล
เมื่อถึงโรงพยาบาลคุณหมอก็ได้ตรวจเช็คและให้นอนพักที่โรงพยาบาลก่อน ต่อมาเมื่อแม่ของเธอฟื้นแล้วเธอจึงได้เอ่ยถามว่า
“คุณแม่เป็นอะไรหรอคะ ทำไมถึงกรีดร้องออกมาแบบนั้น”
แม่เธอตอบด้วยอาการสั่นเพราะความกลัวเล็กกน้อยว่า “แม่เห็นวิญญาณของสามีแกยืนหันหลังให้แม่อยู่ในห้องน้ำสภาพเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด และบริเวณกะโหลกก็มีสมองไหลออกมา แม่ตกใจเลยกรี๊ดแล้วก็เป็นลมล้มไปเลยน่ะ”
ด้วยความสงสัยพ่อเธอจึงถามลิสาว่า
“นี่ใช่มั้ยที่ลูกโทรไปปรึกษาพ่อกับแม่เรื่องวิญญาณสามีของลูกน่ะ”
เธอพยักหน้ารับ พร้อมกับสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เธอพูดกับพ่อและแม่ด้วยความสงสัยว่าเหตุใดวิญญาณของสามีเธอจึงกลับมาหลอกหลอนเธอและทุกคน
“หนูสงสัยมากเลยค่ะคุณพ่อ คุณแม่ ทำไมวิญญาณของเค้าถึงได้มาตามหลอกหลอนหนูทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีเหตุการณ์อะไร”
ทั้งสองทำสีหน้างวยงงเช่นเดียวกับลิสาและช่วยกันคิดว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ เมื่อแม่ของลิสาออกจากโรงพยาบาลทั้งสองคนมีความคิดเห็นว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนลิสาและนิด
เมื่อมาถึงบ้านของลิสา เธอจึงได้จัดเตรียมห้องนอนเอาไว้ให้พ่อและแม่ของเธอคืนนั้นทั้งหมดก็ได้แยกย้ายกันไปพักผ่อนจากความเหนื่อยล้า เมื่อลิสาและลูกเข้านอนแล้วจู่ๆลิสาเธอก็ได้ฝันว่าสามีของเธอนั้นมานั่งอยู่ที่บริเวณปลายเตียงและร้องไห้เธอจึงได้ถามสามีของเธอไปว่า
“นี่คุณทำไมถึงมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ล่ะคะ ทำไมคุณยังไม่ไปไหนสักทีทั้งที่ก่อนหน้านี้คุณก็ไม่ได้มาให้ฉันและทุกคนเห็นเลย”
สามีของเธอจึงตอบกลับไปว่า “คุณจำสัญญาณที่คุณเคยให้กับผมไว้ได้มั้ยว่าคุณจะไม่มีใคร จะรักผมไปจนวันตาย”
ลิสาตอบ “จำได้สิคะ”
“แต่ตอนนี้คุณกำลังจะมีคนใหม่ คุณกับเจ้านายใหม่ของคุณมีอะไรกันใช่มั้ย” สามีของเธอพูดพรางหันหน้ามามองด้วยแววตาที่โกรธแค้น
“มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดเลย นั่นน่ะเป็นเพื่อนของฉันตั้งแต่สมัยเด็ก เราไม่ได้มีอะไรกันไปมากกว่าเพื่อนและความเป็นหัวหน้ากับลูกน้องเลย ฉันพูดจริงๆนะคะ จนตอนนี้ฉันก็ยังรักคุณอยู่เสมอ คุณเชื่อใจฉันปล่อยวางและไปสู่ภพภูมที่ดีนะคะ ส่วนลูกฉันจะรักและดูแลเขาให้ดีที่สูดเหมือนที่คุณรักและดูแลเขาเลยล่ะ” เธอพูดไปพรางร้องไห้ออกมาด้วยความจริงจากใจ
เมื่อสามีของเธอได้ยินดังนั้นจึงร้องไห้ออกมาเช่นกัน และเมื่อสามีของลิสาไม่มีห่วงอยู่ในใจแล้วเข้าจึงไปสู่ภพภูมิที่ดี ลิสาจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับร้องไห้และพูดว่า
“ฉันสัญญากับคุณแล้วฉันจำได้เสมอค่ะ ฉันรักคุณนะ ไปที่ดีๆนะคะคุณ”
