ร่างหนาค่อยๆหันหน้าไปสบตากับอีกคนที่นอนพิงอยู่บนเตียง คิ้วเล็กๆขมวดพันกันยุ่งพร้อมมองกลับมาอย่างรอคำตอบ
(ตึกตัก ตึกตัก)
อา…วันนี้หัวใจมันจะเต้นอะไรเยอะแยะวะ
“พี่กายมันเป็นห่วง มันเลยฝากพี่กันต์ซื้อยามาให้”
เอาวะ แอบอ้างพี่กันต์นี่แหละ
บอสเห็นคนตัวเล็กก้มหน้าพร้อมกับเม้มปากเบาๆ เหมือนผิดหวังอะไรบางอย่าง ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ ให้เป็นเชิงว่าเข้าใจ ร่างสูงจึงเริ่มจัดการให้บัวกินยา ถึงเจ้าตัวจะทำหน้าขมขื่นพะอืดพะอมที่ต้องกินมัน แต่พอเขาเริ่มใช้สายตาขู่ คนตัวเล็กกว่าจึงยอมกลืนยาขมๆ ลงคอก่อนจะเม้มหลอดดูดน้ำตามไปอึกใหญ่ ตาเรียวเล็กมีหยดน้ำตาคลอช้อนขึ้นมามองค้อนใส่เขา
เจอลูกหมางอแงเข้าให้แล้ว…
“อะไร มันไม่แย่เท่าตอนกินแครอทหรอกใช่มั้ยล่ะ? ”
บอสขำเล็กๆ ที่เห็นบัวทำปากยื่นตอนเขาพูดถึงแครอท
บัวไม่ชอบกินแครอทแค่ไหน…เรื่องนั้นเขารู้ดี
“นอนได้แล้วบัว”
พูดจบบอสก็ค่อยๆประคองบัวให้นอนราบไปกับเตียง โดยมีสายตาตื่นๆของคนเป็นไข้มองอยู่ตลอด ก่อนที่คนตัวสูงจะโน้มหน้าผากลงมาทาบที่อวัยวะเดียวกันของคนตัวเล็กเพื่อวัดไข้ บัวหลับตาปี๋ทันทีกับความใกล้ชิดตรงหน้า
“ตัวยังร้อนอยู่เลย นายอยากให้ฉันเช็ดตัวให้มั้ย”
!!
บัวประมวลผลคำพูดของอีกคนก่อนจะรีบดันคนตัวสูงออกแล้วรีบมุดลงไปในผ้าห่มทันที เหลือแค่เพียงผมฟูไม่เป็นทรงโผล่พ้นผ้าห่มขึ้นมา บอสหัวเราะกับท่าทางแบบนั้นของคนตัวเล็ก
บัวไม่เคยรู้หรอกว่าตัวเองน่ารักแค่ไหน
ก็เหมือนกับเขา… ที่ไม่รู้ตัวว่าตอนนี้คิดถึงเรื่องของเพื่อนสนิทอีกแล้ว
บอสลอบยิ้มกับตัวเองจนเกิดรอยบุ๋มที่ข้างแก้ม ก่อนจะใช้มือลูบผมฟูๆของอีกคนไปมา คนตัวเล็กยังดื้อไม่ยอมเปิดผ้าห่มมาคุยกันดีๆ เขาจึงก้าวขาพาดคร่อมอีกคน กางแขนทาบกักตัวคนใต้ร่างไว้ โดยตอนนี้มีแค่ผ้าห่มผืนใหญ่
แค่ผ้าห่มผืนเดียวที่กั้นอยู่ระหว่างเขากับบัว…
คนตัวเล็กดิ้นนิดๆ ครางเสียงอู้อี้บอกให้เขาลงไปเพราะเริ่มหนัก ก่อนที่จะบ่นงุ้งงิ้งว่าปวดหัวอยากให้เขาเลิกแกล้งสักที
