บอสพลิกตัวหันไปสบตากับตาหยีๆ ของไวนิลของเพื่อนสนิท ตาสระอิที่มาพร้อมรอยยิ้มหวานที่เขาชอบมอง ไล่ลงมาที่แก้มที่เพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆ ชอบล้อว่ามันนุ่มนิ่มเหมือนขนมโมจิ ไหนจะริมฝีปากบางๆ นั่นอีก ที่จะมองไกล้มองไกลก็ดูน่าชิมไม่แตกต่างกัน ทุกอย่างที่เป็นอีกคนเขาชอบมันทั้งนั้น ร่างสูงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
เขากำลังส่งยิ้มแบบที่เขาคิดว่าอบอุ่นที่สุด…ให้กับไวนิลของบัว
เรื่องราวของเราสองคนมันเกิดขึ้นมานานแล้ว….
ความสัมพันธ์แบบคลุมเครือที่ไม่มีใครคิดจะแก้ไข เป็นความสัมพันธ์แบบแม่เหล็กที่ถึงเราจะไกลออกไปขนาดไหนโลกก็จะเหวี่ยงอีกคนให้มาเจอกันอยู่ดี พอผมเริ่มไกลออกไป เขาจะเริ่มตามมาวอแว ไม่ยอมให้ห่าง ไม่ยอมให้แยกจากกัน ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะครับ แต่เราเป็นแม่เหล็กหัวใจที่ทั้งผลักและดูด เพราะแบบนี้เขาและบัวเลยเหมือนมีช่องว่างเล็กๆที่กั้นระหว่างกันอยู่
บอสเคยคิดว่าการยอมรับว่าตัวเองชอบเพื่อนสนิทในกลุ่มเป็นสิ่งที่ยากที่สุด…
แต่ตอนนี้สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับเขา คือ การบอกรักเพื่อนสนิทอย่าบัว
บอสขบกรามแน่น เขารู้ว่าส่วนหนึ่งมันเป็นความผิดของเขาเอง เวลาที่ชอบใครมากๆ เขาจะทำอะไรไม่ถูก กลายเป็นเขาแสดงออกมาตรงกันข้ามกับสิ่งที่อยากทำ แต่ตอนนี้ร่างสูงคิดว่ามันไม่ไหวแล้ว ความต้องการของเขาที่มีต่อเพื่อนสนิทตัวเล็กมีมากเกินไป
ปิดบังอยู่ตั้งนาน
และมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน
ยิ่งหวั่นไหว
เธอสบตา
กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ
แต่มันคือแสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท
ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป
เพื่อนสนิท, เอ็นโดรฟิน
โธ่เว้ย! ออกไปจากหัวสิวะ!!!
ร่างสูงสะบัดหัวไปมา พร้อมขยี้ผมแรงๆจนยุ่งไปหมด ช่วงขายาวดิ้นไปมาตามแรงอารมณ์ ความคิดของเขากำลังตีกันวุ่น อีกไม่กี่วันก็วันเกิดบัวแล้ว เขาอยากจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น อยากให้วันนั้นเป็นวันพิเศษ และเขาต้องกล้ามากพอที่จะเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์คลุมเครือที่เกิดขึ้นตอนนี้
เขาจะลดช่องว่างนั่นซะ… ขยี้มันให้แหลกด้วยตัวของเขาเอง
บัวไม่ใช่แค่เพื่อนสนิท… บัวเป็น คนพิเศษ ของบอส
ร่างสูงตัดสินใจกับตัวเองเงียบๆก่อนจะลุกขึ้นมาสบตากับไวนิลของบัวอีกครั้ง คราวนี้เขาไล่สายตามองตั้งแต่คอขาว ไล่มาหยุดเป็นระยะตรงช่วงหน้าอกและท้องของร่างเล็ก ก่อนที่จะผลุบสายตาไปที่กางเกงสีขาว ที่ซ่อนขาเนียนๆของบัวเอาไว้
ไวนิลบัว…..ก็เหมือนบัว
บอสเลื่อนมือมาแกะปมเชือกตรงขอบกางเกงขณะที่สายตายังจับจ้องที่ไวนิลของคนตัวเล็ก เหตุการณ์แบบนี้มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆ ตั้งแต่เขาหอบมันขึ้นรถในวันนั้น กางเกงวอร์มอดิดาสพร้อมกางเกงในคาลวินไคล์ถูกดึงลงให้ต่ำพอที่เขาจะปลดปล่อยสิ่งที่อึดอัดอยู่ภายใน
ไม่อยากจะยอมรับว่ามันแข็งตั้งแต่เห็นบัวบนเตียงนั่นแล้ว..
บอสรูดรั้งปลดปล่อยอารมณ์ให้อยู่เหนือทุกอย่าง เขาทำมันในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ไวนิลที่มีหน้าขอบเพื่อนสนิทตรงหน้า พลันความคิดก็ย้อนกลับไปตอนที่อยู่ในห้องของบัว ภาพที่เขาเห็น คือ ตาหยีๆ เล็กๆ นั่น แก้มขาวๆน่ าบีบ ปากบางที่ชอบถามนู่นนี่ กับร่างกายที่ซีดเพราะพิษไข้ เสียงแหบแห้งตอนคุยกับเขา หน้าของบัวตอนระยะห่างระหว่างเราเหลือเพียงไม่กี่เซ็น ทุกอย่างของร่างเล็กปลุกสัญชาติญาณดิบของบอสได้เป็นอย่างดี เหงื่อมากมายเริ่มผุดขึ้นตามใบหน้าหล่อ คนตัวสูงตาเยิ้มตามแรงอารมณ์ที่กำลังไต่สูงขึ้นเรื่อยๆ เขาสูดปากหอบเกร็งขณะที่มือยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างหนักแน่น
“อ่า…ซี๊ดด…บัว.. ฮึ่ม… บัว.. อื้มมม….”
บอสจับรูดส่วนนั้นที่ขยายขึ้นอยู่ในตอนนี้อย่างเอาแต่ใจ ตอกย้ำความน่าอายของตัวเองที่รูสึกกับเพื่อนสนิทได้ถึงขนาดนี้
“บัว.. อ่าส์.. บัวอื้มม.. อ่า… ซี๊ดส์”
“บัว.. บัว… อื้มม. ฮื้ม…”
“อ่าส์!”
ร่างสูงรูดเกร็งหลายครั้งหลังจากปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมามากมาย
อ่าส์… เสร็จแล้วก็ต้องหาอะไรมาเช็ดไวนิลอีกแล้วสิ.. คราวนี้เอาเป็นผ้าเช็ดตัวพี่กายดีมั้ยวะ?
ผมนี่มันน่าอายจริงๆ
