ธีสิสค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเตียงผู้ป่วยกลางห้องที่ณดลนอนอยู่ เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นณดลเป็นแบบนี้ ความรู้สึกอึดอัดและความรู้สึกผิดดันขึ้นมาที่อกจนเขาแทบจะหายใจไม่ได้ เขาน่าจะรับสายณดล เขาเป็นคนที่นอนหลับสนิทในช่วงเที่ยงคืนถึงตีห้า ช่วงนั้นเขาแทบไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาเกลียดอาการแบบนี้ เพราะมันทำให้เขาไม่รู้ว่าณดลโทรมา
“ฉันขอโทษที่ไม่ได้รับสายแก ฉันจะจับคนที่มันทำแบบนี้กับแกให้ได้ ดล”
ติด ติด ติด ติด
เสียงจากเครื่องมือแพทย์ที่เขาไม่รู้จักชื่อดังขึ้นในจังหวะที่ผิดปรกติ ธีสิสรีบกดเรียกพยาบาลทันที
แกร็ก
ทันทีที่เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับพยาบาลสาวคนหนึ่ง เสียงผิดปรกตินั้นก็เงียบลง
เธอมองไปทางคนไข้และเครื่องมือต่าง ๆที่ไร้ซึ่งความผิดปรกติ แล้วค่อยหันกลับมามองหน้าของเขา
“คนไข้เป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมคุณถึงกดเรียกพยาบาล”
เธอถามเขาด้วยสีหน้าและแววตาที่แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน เหมือนเขากำลังทำให้เธอเสียเวลา
“เมื่อกี้เครื่องนั้น ดังแปลก ๆครับ”
เธอตรงไปทางเครื่องมือที่เคยส่งเสียงผิดปรกติ แล้วกดไปที่เครื่องสองสามครั้ง ก่อนที่จะหันกลับมามองเขาแล้วทำสีหน้าหงุดหงิดกว่าเดิม
“ไม่มีอะไรผิดปรกติค่ะ ทีหลังอย่ากดเรียกพยาบาลเล่นนะคะ ผู้ป่วยที่ต้องการพยาบาลจริง ๆจะเดือดร้อน”
เธอพูดแล้วเดินออกไปโดยไม่รอคำตอบรับจากเขาด้วยซ้ำ ใครจะไปรู้หละ ก็เครื่องมันดังผิดจังหวะ เขาก็แค่กลัวว่าณดลจะเป็นอะไปเท่านั้นเอง
.
.
.
“น้ำตาลโทรแจ้งตำรวจแล้วนะคะ ตอนนี้หน่วยอาชญากรรมกำลังจะมาถามข้อมูลค่ะ ไม่ทราบว่าคุณธีสิสจะอยู่รอด้วยไหมคะ”
หญิงสาวถามธีสิสด้วยความเกรงใจ ถึงยังไงธีสิสก็คงช่วยทำคดีนี้ไม่ได้เพราะมันเป็นคดีอาชญากรรม ไม่ใช่คดียาเสพติดที่ธีสิสจะรับผิดชอบได้
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากรอพบคนจากหน่วยนั้นก่อน เผื่อมีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้บ้าง”
ธีสิสตอบออกไปโดยทันที เพื่อตามหาคนที่ทำร้ายณดล เขาจะช่วยเท่าที่จะช่วยได้
.
.
.
ก็อก ก็อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนกลุ่มตำรวจจากหน่วยอาชญากรรมจะเข้ามาด้านในห้องผู้ป่วยพิเศษที่ณดลพักฟื้นอยู่
ภายในห้องพวกเขาเห็นสารวัตรธีสิสนั่งอยู่ด้วยใบหน้าเรียบเฉยอย่างเคย ผิดกับแววตาที่แสดงความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ ใน ส.น.พวกเขารู้ดีว่าเจ้านายลูกน้องสองคนนี้สนิทกันแค่ไหน
“สวัสดีครับ พวกผมมาจากหน่วยสืบสวนคดีอาชญากรรม ทีม 2 นะครับ จะเป็นทีมที่รับผิดชอบคดีของผู้กองณดลครับ”
เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ดูภูมิฐานที่สุดในบรรดาตำรวจสามคนที่มาด้วยกันกล่าวขึ้นด้วยเสียงที่ไม่ดังมากนัก เพราะเกรงว่าจะเป็นการรบกวนคนป่วย
“ค่ะ สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่มานะคะ เชิญนั่งก่อน”
หญิงสาวคนเดียวในห้องลุกขึ้นแล้วเชิญตำรวจทั้งสามนายนั่งลงที่โซฟา ส่วนเธอก็เลื่อนเก้าอี้จากโต๊ะสำหรับให้ญาติผู้ป่วยทานอาหารมานั่งแทน ก่อนจะเริ่มบทสนทนาขึ้นอีกครั้ง ตำรวจทั้งสามก็ทักทายคนที่ยศสูงสุดในที่แห่งนี้อย่างธีสิสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ครับ ผมขอทวนข้อมูลอีกครั้งนะครับ เมื่อวานนี้เวลา 1.28 น. นายนพ คนขับรถส่งอ้อย ได้โทรแจ้งทางโรงพยาบาลศรีให้ไปรับผู้บาดเจ็บถูกแทงที่บริเวณถนนเลี่ยงเมือง เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ทางโรงพยาบาลพบโทรศัพท์มือถือ ก็เลยโทรแจ้งคุณน้ำตาลที่เป็นภรรยา แล้วพอคุณน้ำตาลมาถึงโรงพยาบาลเช็คโทรศัพท์มือถือ แล้วพบว่าเบอร์โทรล่าสุดที่โทรออกคือ เบอร์ของ สารวัตรธีสิส ซึ่งโทรออกเวลา 1.19 น. ถูกต้องไหมครับ”
ตำรวจรูปร่างผอมที่ถือสมุดพกเล่มเล็กเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ
“ค่ะ”
“ไม่ทราบว่าผู้กองถูกแทงกี่แผลครับ”
“สี่แผลค่ะ เป็นแผลใหญ่ทั้งหมด คุณหมอบอกว่าคนที่แทงเค้าเลี่ยงจุดสำคัญทั้งหมดของพี่ดล เหมือนเค้าไม่ได้ตั้งใจจะเอาชีวิตหนะค่ะ เค้าต้องการให้พี่ดลทรมานมากกว่า”
