ภายในห้องพักผู้ป่วยขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ มีชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงที่สวมชุดผู้ป่วยนั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเรียบเฉย ใบหน้าที่ที่เริ่มมีหนวดเคราหันไปมองที่หน้าต่างทางด้านซ้ายมือ วิวด้านนอกที่เขาเห็นเป็นคนไข้หลายคนที่กำลังเดินเล่น และทำกิจกรรมต่างๆโ ดยมีเหล่าเจ้าหน้าที่และพยาบาลคอยประกบแบบคนต่อคน เพราะเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปด้านนอก เขาจึงได้แต่มองสวนนั้นจากในห้อง ห้องพักผู้ป่วยกึ่งห้องขังที่เขาอยู่มีห้องน้ำในตัว เขาเกือบจะคิดว่ามันเป็นข้อดีถ้าทางเข้าห้องน้ำไม่มีกระจกทำจากพลาสติกที่ทำให้เขาเจอมัน ทุกครั้งที่มองผ่านกระจกนั่น
ตอนนี้ก็เป็นเวลากว่าสองดือนแล้วที่ธีสิสได้มาอยู่ที่ห้องขังในโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้พร้อมๆ กันกับมัน
เป็นโชคดีของคนที่อยู่ในโลกภายนอกแล้วที่ณดลตื่นขึ้นมายืนยันว่าใครเป็นคนก่อเหตุทัน ตำรวจถึงสามารถดำเนินคดีกับเขาได้ ผู้หมวดยศอ้างว่าเป็นเพราะเขามีการขับรถหลีกเลี่ยงเส้นทางที่มีกล้องวงจรปิด และมีการทำลายหลักฐาน ถึงได้ถูกข้อหาพยายามฆ่าโดยไตร่ตรองไว้ก่อน ไม่ใช่ทำร้ายร่างกายเหมือนตอนที่ตำรวจทีม 2 มารับทราบคดีครั้งแรก แต่เพราะเขาสารภาพเอง และมีอาการทางจิต โทษของเขาจึงเป็นการรักษาตัวในห้องขังที่อยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช เป็นเวลาสิบห้าปี
สิบห้าปี เหมือนจะนาน
ชายหนุ่มหันไปมองกระจกหน้าห้องน้ำที่หมอบอกว่ามันจะช่วยรักษาเขาไปพร้อมกับการกินยาได้ ในกระจกบานนั้น เขายังคงเห็นมันอยู่ข้างใน มันเดินเข้ามาใกล้กระจกมากขึ้น พ่นไอความร้อนจากปากจนกระจกบานนั้นขึ้นฝ่าไปกว่าครึ่ง จากนั้นมันก็ค่อยๆ เขียนบางอย่างลงไป
‘ซักวัน ฉันจะออกไปแทนแก’
ธีสิสเบนสายตาไปทางหน้าต่างอีกครั้ง
หวังว่าสิบห้าปีจะนานพอที่จะทำให้มันหายไปจากโลกนี้จริง ๆ
