“วันนี้ฉันมาหาเพียงฟ้าเมื่อตอนประมาณห้าโมงเย็น ตอนนั้นเธอยังปกติดีอยู่ เราเพิ่งจะทำสุกี้กินด้วยกันเอง หลังจากนั้นฉันก็ขอตัวกลับไปที่หอของตนเองและเมื่อประมาณห้าทุ่ม ฉันนึกขึ้นได้ว่าลืมของเอาไว้ที่ห้องของเพียงฟ้าฉันจึงกลับมาเอา ฉันเคาะประตูอยู่หลายครั้งเพียงฟ้าก็ไม่เปิดประตูสักที ฉันจึงลองเปิดประตูดูและปรากฏว่าประตูห้องนี้ไม่ได้ล็อคเอาไว้ พอฉันเดินเข้ามาภายในห้องนอน… ฉันก็เจอร่างของเพียงฟ้านอนเลือดอาบอยู่บนเตียง”
“แสดงว่าเมื่อช่วงเย็นผู้ตายก็ยังมีชีวิตอยู่ คุณกลับไปห้องของคุณเวลาประมาณกี่โมงครับ”
“หนึ่งทุ่มตรงค่ะ” เพลงตอบ
“เช่นนั้นก็หมายความว่าเวลาฆาตกรรมอย่ในช่วงหนึ่งทุ่มถึงห้าทุ่ม” ตำรวจสันนิษฐาน
“แล้วนอกจากคุณแล้ว พอจะทราบไหมครับว่ามีใครมาหาคุณเพียงฟ้าภายในช่วงเวลาหนึ่งทุ่มถึงห้าทุ่มบ้าง”
“ฉันไม่ทราบค่ะ”
“งั้นส่งมีดนี้ไปให้หน่วยพิสูจน์หลักฐานตรวจดูก็แล้วกัน” ตำรวจที่คุยกับเพลงหันไปสั่งการพร้อมกับยื่นถุงใส่มีดในที่เกิดเหตุให้ตำรวจอีกนาย
“ครับ” ตำรวจนายนั้นตอบรับ
.
.
.
คืนนั้นเพลงถูกเชิญมาที่โรงพักและถูกสอบปากคำอีกนิดหน่อย เกี่ยวกับคนที่มีเรื่องกับผู้ตายอย่างเพียงฟ้า เพลงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เธอเอ่ยเล่าถึงปัญหาชีวิตในช่วงนี้ของเพียงฟ้าตั้งแต่เรื่องแฟนของเพียงฟ้าอย่าง ‘นพ’ ที่มีปัญหาทะเลาะกันเนื่องจากนพมีกิ๊กและถูกเพียงฟ้าจับได้ ‘มิว’ เพื่อนอีกคนที่มีปัญหาเรื่องเงินอยู่กับเพียงฟ้า และ ‘ข้าว’ กิ๊กของนพที่ถูกเพียงฟ้าจับได้ขณะที่ทั้งสองพากันมาร่วมรักที่ห้องของเพียงฟ้า
“ที่เห็นมีปัญหากับเพียงฟ้าตอนนี้คงมีอยู่สามคนค่ะคุณตำรวจ ที่ฉันนึกออกก็มีนพ…แฟนของเพียงฟ้าที่เพิ่งจะบอกเลิกกันเพราะเพียงฟ้าจับได้ว่านพแอบไปมีอะไรกับข้าว ซึ่งข้าวก็คือเพื่อนสนิทของทั้งฉันและเพียงฟ้าเช่นกัน นอกนั้นก็ยังมีมิวที่มายืมเงินเพียงฟ้าไปแล้วไม่คืนสักที”
“ทั้งสามคนมีปัญหากับคุณเพียงฟ้ามานานหรือยังครับ”
