“การที่น้องของเอ็งกลับมาได้ก็เพราะต้องส่งผลบุญให้พ่อเอ็งไงล่ะวิมล”
ชายชราท่านนั้นบอกกับวิมล
“ส่งผลบุญอะไร ทำไมต้องส่งผลบุญให้พ่อด้วย”
วิมลตั้งคำถามอย่างมาเข้าใจ
“เล่าความจริงให้ลูกๆฟังเถอะเคร่ง เพื่อที่เอ็งจะได้จากไปอย่างไม่มีอะไรที่ค้างคาอยู่”
แล้วนายเคร่งจึงเริ่มเล่าความจริงในวันนั้นที่เขาทะเลาะกับแม่ของพวกแกแล้วเกิดบันดาลโทสะพลั้งมือแม่ของพวกเขาตายแล้วกลับมาบอกว่าแม่ของพวกเขาเป็นลมตกน้ำตายไปเอง เมื่อวิมลได้รับฟังดังนั้นก็ร้องไห้โฮเพราะสงสารผู้เป็นแม่
“โธ่แม่จ๋า ฉันสงสารแม่เหลือเกิน”
วิมลร่ำไห้ด้วยความเสียใจและปวดร้าวใจกับการตายที่น่าเวทนาของแม่
“พ่อ ขอ โทษ พ่อ รู้สึกผิดกับสิ่งที่ ทำ ลงไป ยกโทษให้ พ่อ ด้วย”
นายเคร่งฝืนใจกลั่นเป็นคำพูดที่สุดแสนจะยากลำบาก
“ข้าก็ยกโทษให้เอ็งแทนวันลูกสาวของข้า”
“นี่มันอะไรกันอีก คุณตาคนนี้เป็นใครกันอีกนี่ ช่วยบอกฉันให้เข้าใจที”
วิมลรู้สึกว่าเรื่องราวมันจะผูกปมยุ่งเหยิงเยอะเสียจนเธอเริ่มไม่เข้าใจและกลัวที่จะต้องมารับรู้เรื่องราวอะไรอีก
“ใช่ ข้าคือพ่อแท้ๆของวันแม่ของพวกเอ็ง แล้วข้าเองก็ต้องขอให้เอ็งไอ้เคร่งยกโทษให้ข้าด้วย ข้าเป็นคนฆ่าพ่อของเอ็งเอง”
แล้วชายชราท่านนั้นก็เริ่มเล่าถึงเหตุการณ์ในวันนั้นให้ฟังเหมือนอย่างที่ได้เล่าให้วิรัชฟังเมื่อครั้งก่อน เพียงแต่ในวันนั้นเขาเล่าไม่หมดว่าหลังจากที่เขาได้หนีเข้าไปในป่าแล้ว หลังจากนั้นเขาเพิ่งรู้ว่าเขามีลูกที่เกิดจากผู้หญิงคนนึงไว้ ส่วนเกลอของเขาที่ตายไปมีลูกชายไว้หนึ่งคนซึ่งญาติๆของเขาได้เลี้ยงไว้ให้หลังจากที่สองผัวเมียตายไป แล้วหลังจากนั้นโชคชะตาก็ได้ให้ลูกของเขากับเกลอของเขาได้มาเจอกันและอยู่กินเป็นผัวเมียกัน
ทุกคนตั้งใจฟังในสิ่งที่ชายชราท่านนั้นเล่าถึงเรื่องในอดีต ถึงเรื่องปมต่างๆให้ได้ฟังกันจนหมดสิ้น และหวังว่าจะได้รับการให้อภัยจากเคร่งลูกชายเกลอของเขาที่เขาได้พลั้งมือฆ่าพ่อของเคร่ง และเป็นลูกเขยของเขาอีกด้วย
เมื่อเคร่งได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็นึกอดสูในใจ เขาเชื่อในเรื่องของเวรกรรมอย่างถ่องแท้ ชายชราท่านนี้เป็นคนฆ่าพ่อของเขาแล้วเขาก็มาฆ่าวันลูกเขาชายชราท่านนี้แลกกัน
“ฉันยกโทษให้”
พูดจบนายเคร่งก็หมดลมหายใจในทันที
ชีวิตคนเราก็เท่านี้เอง ใครทำกรรมดีก็ได้รับสิ่งดีหรือไม่แล้วก็กรรมชั่วก็จะไกลจากตัวออกไป ใครทำกรรมชั่วก็จะได้รับสิ่งชั่วตอบแทนหรือไม่ก็กรรมดีจะไกลตัวออกไป
