ผ่านเวลาไปอีกสองถึงสามปี นายเคร่งพ่อวิรัชก็ล้มป่วยหนักในระหว่างที่ป่วยเขาฝันเห็นวิรัชลูกชายของเขาที่เสียชีวิตด้วยการจมน้ำเมื่อหลายสิบปีก่อนหน้านี้ เขารู้สึกเหมือนมีอะไรค้างคาอยู่ระหว่างเขากับลูกชาย ในขณะที่เขากำลังนอนพักรักษาอาการป่วยอยู่นั้นก็ได้มีชายหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับชายชราท่านหนึ่ง เขาหรี่ตามองพินิจพิจารณาก็จำได้ว่าชายหนุ่มคนนี้คือคนเดียวกับที่มาช่วยเขาไว้ตอนที่เขาถูกวิญญาณวันเมียของเขาที่ตามอาฆาตทำร้ายในวันนั้น กับอีกครั้งที่มาเตือนอย่าให้หลานเขาไปเล่นที่ริมแม่น้ำ แต่สำหรับชายชราท่านนี้เขาไม่เคยเจอมาก่อนเลย เขาอยากจะทักแต่ก็ไม่มีแรงที่จะพูดออกมา เขารู้ตัวแล้วว่าเจ็บครั้งนี้เขาคงไม่รอด
ชายชราท่านนั้นถามนายเคร่งว่า จำเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้จริงหรือ ลองนึกดูให้ดีสิว่าเขามีหน้าตาเหมือนใคร แล้วพลันเขาก็นึกไปถึงความฝันที่ก่อนหน้านี้เขาฝันเกี่ยวกับวิรัชลูกชายของเขาบ่อยมาก หรือว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะเป็นวิรัชลูกชายของเขา มันจะเป็นไปได้อย่างไรกันที่วิรัชลูกชายของเขายังไม่ตาย
ชายชราท่านนั้นเหมือนเดาความคิดของเขาได้จึงได้กล่าวย้ำชัดถึงความสงสัยของเขา
“เอ็งคิดถูกแล้ว เด็กหนุ่มคนนี้คือวิรัชลูกชายของเอ็งที่เอ็งและชาวบ้านเข้าใจว่าเขาได้ตายไปแล้ว”
ชายชราท่านนั้นพูดพร้อมกับคำอุทานอย่างตกใจของวิมลพี่สาวของวิรัช
“จริงเหรอ นี่วิรัชน้องพี่ยังไม่ตายหรือนี่”
วิมลโผเข้าไปกอดน้องชายด้วยความที่คาดไม่ถึง
“วิรัช ลูกพ่อ”
นายเคร่งพยายามพูดออกมาอย่างยากลำบาก
“พ่อ ฉันช่วยพ่อได้เท่านี้จริงๆ”
วิรัชทรุดตัวลงนั่งข้างผู้เป็นพ่อด้วยความสงสารและรับรู้ถึงการจะจากไปของผู้เป็นพ่อ และได้จับมือเอาไว้พร้อมด้วยพูดอะไรบางอย่างที่ข้างหูของนายเคร่ง
“แล้วทำไมถึงไม่ยอมกลับบ้าน พวกเราเสียใจกับการจากไปของน้องกันทุกคน แล้วน้องไปทำอะไรอยู่ที่ไหน พี่งงและสับสนกับเรื่องนี้จริงๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเรื่องร้ายๆแปลกๆจึงเกิดกับครอบครัวของเราไม่จบไม่สิ้น”
วิมลรู้สึกสับสนแลงงไปกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างยากที่จะตั้งรับได้ ในขณะที่ผู้เป็นพ่อก็กำลังจะจากไป น้องที่คิดว่าได้เสียชีวิตไปนานมากแล้วจู่ๆก็กลับมา
