คืนนั้นเชฟตะวันใช้ปลาที่จับได้มาทำอาหารให้ฉันและคนขับเรือกิน น่าแปลกที่สถานการณ์ตอนนั้นน่ากังวลใจมาก แต่ฉันกลับกินข้าวหมดจานเพราะอาหารที่เชฟตะวันทำมันรสชาติดีเหลือเกิน เมื่อพวกเรากินอาหารเสร็จ ก็แยกกันกลับเข้าห้องเพื่อมานอน
“คุณนอนในห้องถอะ เดี่ยวผมนอนข้างนอกเอง” เชฟตะวันพูด
ฟังเขาพูดจบฉันก็หันมามองแล้วพบว่าข้างนอกมันทั้งหนาวแถมมียุงเยอะ ฉันคงปล่อยให้เขานอนข้างนอกนี่ คนเดียวไม่ได้แน่ ฉันคิด
“เข้ามาสิคุณ ฉันจะให้คุณนอนข้างนอกได้ยังไง หนาวก็หนาวถามยุงยังเยอะอีก” ฉันบอกเขา พร้อมทั้งเดินมาจัดที่นอน โดยฉันเอาหมอนมาแบ่งฝั่ง เชฟตะวันก็เข้ามานอนในที่ที่ฉันจัดไว้ให้
“คุณหลับรึยัง” เสียงของเขาดังผ่านหมอนมาถึงฉัน
“ยังเลยค่ะ” ฉันตอบ
“ว่าไปแล้ววันนี้มันก็สนุกดีหนะ ผมได้ตกปลาครั้งแรก แถมยังได้มานอนบ้านริมทะเลนี่อีก” เขาพูดพร้อมหัวเราะ
“ดีจังเลยนะค่ะ ที่คุณมองโลกในแง่ดีขนาดนี้” ฉันพูดพลางหัวเราะตอบ
“แต่คุณรู้ไหม ว่าอะไรที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุด” เขาถามฉัน
“อะไรหรอคะ” ฉันถามเขากลับไป
“ก็ในทุกสถานการณ์มันมีคุณอยู่ด้วยกันกับผมไง” ฟังเขาพูดจบ หัวใจของฉันก็เต้นแรงเสียจนฉันกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันด้วยซ้ำ
“ผมว่าต่อไป ผมต้องหาเวลามาอยู่กับคุณบ่อยๆแล้วหละ” เขาบอกฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
