ความรักในภาพอนาคต : มะลิ

นิยายสั้นรักโรแมนติค (Romantic)

เมื่อถึงวันที่ฉันและเขาต้องลงเรือไปหาปลา วันนี้ฉันได้ดูพยากรณ์สภาพอากาศแล้วเหมือนฝนจะตก ฉันเลยไปคุยกับเชฟตะวันว่า เรายังจะไปกันอีกไหม เชฟบอกฉันว่าให้เราลองไปถามถามชาวประมงกันก่อนดีกว่า หากชาวประมงบอกว่าไปได้ก็คงจะไปได้แหละ เพราะนี่มันอาชีพของเขา เขาชำนาญกว่าเราอยู่แล้ว และเมื่อมาถึงชาวประมงเจ้าของเรือก็บอกกลับเราว่า ฟ้ามันแค่มืดแต่ฝนไม่ตก สามารถออกเรือได้ เมื่อได้ฟังเช่นนั้นฉันกับเชฟตะวันก็นั่งเรือลำเล็กๆออกมา โดยในเรือลำนั้นมีเพียงฉัน เชฟตะวันและคนขับเรือหนึ่งคนเท่านั้น

เรือของเราแล่นออกมาจากริมชายหาดจนมาถึงแหลงจับปลา ฉันกับเชฟตะวันเรามีเบ็ดกันคนละคันโดยเราได้มาจากคนขับเรือ วันนั้นทั้งวันที่เราใช้เวลาอยู่ที่นั้นตกปลากันอย่างสนุกสนาน จนเราได้ปลามาหลายตัว ทั้งตัวเล็กตัวใหญ่  แต่ปลาที่ฉันจับได้ก็ไม่ทำให้ฉันมีความสุขเท่ากับการที่ฉันได้เห็นเชฟตะวัน มีความสุขอยู่กับการตกปลา เขาทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ และตื่นเต้นอย่างกับเด็กน้อยที่ได้ไปเที่ยวสวนสนุกครั้งแรกยังไงยังนั้น ทำเอาฉันอดที่จะยิ้มตามเขาไปไม่ได้

แต่ระหว่างที่เรากำลังตกปลากันอย่างมีความสุขนั้นเอง ที่จู่ๆท้องฟ้าก็เปลี่ยนสี จากสว่างก็เริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ ลมทะเลก็เริ่มแรงขึ้น คลื่นทะเลซัดเรือเราเข้าอย่างแรง เชฟตะวันจึงรีบวิ่งเข้ามา และจับตัวฉันไว้เพราะกลัวว่าคลื่นทะเลที่ซัดแรงนี่จะกระแทกเรือจนทำให้ฉันเป็นอันตราย

“ผมว่าเรารีบกลับกันเถอะครับ” เชฟตะวันบอกกับคนขับเรือ

“ตอนนี้เรืออยู่ไกลจากฝั่งมาก และด้วยคลื่นลมกับฝนที่กำลังตก ผมว่าเราคงไปไม่ถึงฝั่งแน่” คนขับเรือพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“แล้วเราจะยังไงกันละคะ เมื่อคุณเป็นคนบอกเราเองว่าสามารถออกเรือมาได้” ฉันพูดด้วยความตกใจ

“ผมจะพาพวกคุณไปหลบฝนอยู่ที่บ้านของผมก่อนแล้วกัน อยู่ไม่ไกลจากที่นี้ อย่างน้อยก็ดีกว่าฝืนขับเรือกลับฝั่งไป” เมื่อขับเรือพูดจบก็หันหัวเรือ และแล่นเรือออกไปที่บ้านเขาทันที

โดยไม่นานเราก็เดินทางมาถึงบ้านของเขา เมื่อมาถึงพวกเราก็รีบลงจากเรือและวิ่งเข้าบ้านทันที เมื่อเราเข้ามาในบ้านของคนขับเรือ เขาก็รีบเอาผ้าเช็คตัวมาให้ฉันและเชฟตะวัน พร้อมบอกกับเราว่า

“เห็นทีผมว่าคืนนี้พวกคุณ คงต้องนอนที่นี้กันก่อนและหละ เพราะพายุฝนไม่น่าจะหยุดเร็วๆนี้แน่”  พูดจบคนขับเรือก็เดินพาฉันกับเชฟตะวันเข้ามาในห้องๆหนึ่งและบอกว่าคืนนี้ให้เรานอนที่นี่ พูดจบเขาก็เดินหายออกไปและกลับมาอีกครั้งพร้อมเสื้อผ้าให้ฉันและเชฟตะวันได้เปลี่ยน

“คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ” เชฟตะวันพูดและเดินออกจากห้องไป

เมื่อฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เขาก็เขาห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อจากฉัน เมื่อเราทั้งสองคนเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย คนขับเรือก็เดินเข้ามาและบอกให้เราออกไปข้างนอก เพื่อทำอาหารค่ำกินกัน