“อย่าเข้าใจผิดคิดว่าผมยังรักคุณอยู่หละ ผมทำไปเพราะเป็นหน้าที่ผมทั้งนั้น ผมเป็นหัวหน้าของคุณจะให้คุณทำงานทั้งหิวๆได้ยังไง ถ้าไม่อยากกินก็แล้วแต่คุณแล้วกัน” พูดจบเขาก็เดินกลับเข้าห้องไปทันที
ตอนนั้นเองที่ฉันคิดว่าหรือเขาจะยังมีใจให้ฉันอยู่ แต่บอยเป็นคนที่เดาใจยากมากแถมยังปากแข็งสุดๆ สมัยที่ฉันคบกับเขา เรื่องปากแข็งของเขานี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ต้องทำให้ฉันปวดหัว ฉันเลยไม่กล้าคิดอะไรไปเองมากนัก ฉันนั่งทำงานที่เขาให้จนเสร็จและกำลังเก็บของเพื่อที่จะกลับบ้าน เมื่อมองออกไปนอกกระจกฝนก็ยังตกไม่หยุดจนทำให้ฉันต้องคิดว่า ดึกขนาดนี้แถมฝนยังตกไม่เลิกแล้วฉันจะกลับบ้านยังไงหละเนี่ย ไม่ทันไรบอยก็เดินออกมาจากห้อง พร้อมร่มและถามฉันว่า
“วันนี้กลับบ้านกับผมแล้วกัน ดึกแล้วคุณจะนั่งรถที่ไหนกลับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะหัวหน้า ฉันกลับเองได้” ฉันตอบเขาไปด้วยท่าทางประชด
หลังจากนั้นฉันและเขาก็ได้ลงลิฟท์มาพร้อมกัน ฉันเดินออกมาทางประตูหน้าบริษัทส่วนบอย เดินไปที่โรงจอดรถเพื่อขับรถกลับ ตอนนั้นฝนตกหนักมากขึ้น ฉันเอาแต่คิดว่าฉันจะกลับบ้านได้ยังไงหละเนี่ย หรือฉันจะขอบอยติดรถกลับบ้านดี แต่ก็นั้นแหละค่ะฉันได้แต่คิด เพราะคงไม่กล้าเดินไปขอจริงๆหรอก ไม่งั้นเสียหน้าแน่ๆ หลังจากยืนได้ไม่นาน ก็มีรถเก๋งคันนึงขับมาจอดตรงหน้าฉัน ฉันเลยก้มตัวลงไปดูว่าเป็นรถของใคร และก็ได้เจอกับบอย บอยถามฉันว่า
“ไหนบอกว่าจะกลับเองทำไมยังไม่กลับอีกหละ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะหัวหน้า เดี่ยวฝนหยุดฉันก็กลับบ้านเองแหละค่ะ” ฉันตอบเขากลับไป
“ไม่ต้องรอหรอก ขึ้นรถมาเถอะ ดึกแล้ว” เขาพูดชวนฉัน
ฉันยืนเล่นตัวอยู่สักพักก็เดินขึ้นรถเขาไปเพราะคิดดูแล้วว่าอย่างน้อยเขาก็ชวนฉันเอง ฉันไม่ได้ขอให้เขาไปส่งเสียหน่อย เมื่อขึ้นมาบนรถของเขาก็ไม่ได้มีบทสนทนาอะไรระหว่างเรา สักพักนึงเขาก็พูดขึ้นมาว่า
“ได้ขับรถไปส่งคุณแบบนี้ เหมือนสมัยก่อนที่ผมเคยรอคุณเลิกเรียนแล้วกลับบ้านพร้อมกันเลยนะ”
เขาบอกกับฉัน หลังจากนั้นฉันกับเขาก็ได้พูดถึงเรื่องสมัยที่เราคบกัน โดยพูดไปก็หัวเราะกันไป จนทำให้ฉันกับเขาเหมือนจะเริ่มปรับความเข้าใจกันได้
“ผมรู้ว่าเราสองคนเลิกลากันมาแบบไม่ดีหนัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าวันนี้เราจะต้องเอาความโกรธนั้นติดตัวมาด้วยไม่ใช่หรอ เรามาปรับความเข้าใจกัน จะได้ทำงานด้วยกันแบบสบายใจ” เขาพูดพร้อมส่งยิ้มเล็กๆมาให้ฉัน
“เอาสิ เพราะอย่างน้อยเราก็จะได้ไม่ต้องทำงานด้วยกันด้วยความอึดอัดแบบนี้” ฉันตอบเขาพร้อมส่งยิ้มกลับไป
และหลังจากคืนนั้นที่ฉันและบอยปรับความเข้าใจกันก็เหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉันและเขาก็ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆจนมีบางครั้งด้วยซ้ำที่ฉันก็แอบคิดว่า ในตอนนั้นที่ฉันและเขาคบกันเราต่างเป็นแค่เด็กน้อย แล้วถ้าวันนี้เราจะกลับมาคบกันอีกมันคงจะไม่ต้องจบแบบเดิมแน่ แต่ก็ได้แต่คิดแหละค่ะ เพราะฉันไม่ได้พูดมันออกไป
จนมาถึงวันนึงที่เอก ผู้ชายที่คอยดูแลเอาใจใส่ฉันมาตลอด เขามาขอฉันเป็นแฟนหลังจากจีบฉันมานาน แต่เขากลับมาขอฉันในห้องทำงานเสียอย่างนั้น ซึ่งในห้องนั้นบอยก็ได้นั่งอยู่ด้วย ฉันเลยคิดว่าที่เอกทำแบบนี้เพราะคงอยากจะให้บอยเห็นแน่ๆ
“ปิ่น เราสองคนก็รู้จักกันมานาน หรือจะเรียกว่าผมจีบคุณมานานแล้วก็ได้ ผมว่าเราน่าจะเปลี่ยนสถานะจากแค่เพื่อนมาเป็นแฟนได้แล้วนะ” เขาพูดกับฉันท่ามกลางผู้คนอีกหลายคนในห้องทำงาน
ฉันได้ฟังเขาพูดก็ยังไม่ได้พูดอะไรตอบเอกกลับไป และไม่รู้ว่าทำไมที่ทำให้ฉันหันไปมองหน้าบอย เพื่อจะดูว่าเขามีปฎิกิริยาอย่างไร บอยดูมีท่าทีที่ไม่พอใจอย่างมาก เขาแสดงความโกรธออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด และในตอนนั้นเองที่ฉันได้ปฎิเสธเอกออกไป โดยให้เหตุผลกับเอกว่า ฉันยังไม่อยากมีใคร พูดจบเอกก็พูดแทรกฉันขึ้นมาทันทีว่า
“ปิ่นที่ ปิ่นปฎิเสธเอกแบบนี้ เพราะปิ่นและหัวหน้าบอย คบกันอยู่ใช่ไหม ปิ่นบอกเอกมาตรงๆเถอะ” เอกพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เริ่มไม่พอใจ
