“ผมรู้ว่าคุณอึดอัดที่จะต้องมาทำงานด้วยกันกับผม ผมก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน แต่คุณคิดดูนะว่าถ้ามีใครในบริษัทรู้เรื่องของเราสองคน มันคงจะยิ่งน่าอึดอัดไปมากกว่านี้แน่” เขาบอกฉัน
“คุณคิดว่าฉันอยากจะเอาเรื่องเขาเรา ไปบอกใครทำไมกันหละ เรื่องของเราไม่ใช่เรื่องที่น่าอวดสะหน่อย” ฉันพูดพร้อมเริ่มหงุดหงิด
“ได้ฟังอย่างนั้นผมก็สบายใจ” พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที ปฎิเสธไม่ได้เลยว่า ขนาดเราเลิกกันไปหลายปีแต่พอกลับมาคุยกันก็ยังไม่วายที่จะทะเลาะกันอีกจนได้ ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นเอง เอกก็เดินมาหาฉัน เอกคือเพื่อนในบริษัทของฉันเองค่ะ เขาสนิทกับฉันมานาน เราไปกินข้าวและเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ จนบางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่าเอกคงมีความรู้สึกดีๆให้กับฉันบ้างแน่ๆ เอกเดินมาและถามฉันว่า
“มายืนทำอะไรตรงนี้คนเดียวละปิ่น เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะ” พูดจบฉันกับเอกก็เดินออกไปกินข้าวพร้อมกัน เหมือนทุกๆวัน ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไป ฉันก็หันหลังกลับมาและเห็นว่าบอยกำลังมองฉันกับเอกอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร
มาถึงวันที่ทีมโปรเจคต้องประชุมด้วยกัน ฉันกับเอกเดินไปที่ห้องประชุมพร้อมกัน ไม่นานบอยก็เดินตามมา เราเริ่มประชุมงานกันไปได้สักพักก็มีคนในทีมถามขึ้นมาว่า ฉันกับบอยเคยคบกันจริงหรือป่าว ไม่ทันไรบอยก็รีบปฎิเสธขึ้นมาทันที และก็พูดนู้นพูดนี่จนดูมีพิรุธ ฉันก็เลยพูดขึ้นมาในที่ประชุมว่า
“ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณไปได้ข่าวแบบนี้มาได้ยังไง แต่ระหว่างฉันกับหัวหน้าบอยเราไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันค่ะ” ฉันพูดไปเพราะเริ่มหงุดหงิดกับเรื่องนี้แล้ว
“ใช่ครับตั้งแต่ผมรู้จักปิ่นมา ก็ไม่เห็นปิ่นมีแฟนนะครับ เพราะถ้าปิ่นมีแฟนจริงๆผมคงได้อกหักแน่” เอกพูดขึ้นมาพร้อมเรียกสร้างเสียงหัวเราะในที่ประชุม
โดยในวันนั้นทีมเราประชุมกันต่อจนถึงเย็น และเมื่อประชุมเสร็จ ทุกคนก็เก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน โดยฉันเดินออกจากห้องประชุมไปเป็นคนสุดท้าย เมื่อเดินออกไปฉันก็พบกับบอย เขายืนรอฉันอยู่ที่ประตู้ห้อง
“คุณกับเอก นี่มันยังไงกัน” เขาถามฉัน
“เขากับฉันจะเป็นอะไรกัน แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย” ฉันตอบเขาไป
“ผมก็ไม่ได้อยากยุ่งอะไรหรอก ถ้าคุณคบกันจริงก็ดีหนะสิ ข่าวลือของเราในบริษัทจะได้หายไปสักที” พูดจบบอยก็เดินไปทันที ตอนนั้นเองที่เขาทำให้ฉันยิ่งเกลียดขี้หน้าเขาเข้าไปอีก
แต่หลังจากครั้งนั้นฉันก็เห็นว่าคำพูดของเขาที่เคยพูดกับฉัน มันชั่งดูตรงกันข้ามเพราะไม่ว่า ครั้งไหนที่ฉันอยู่กับเอกเขาก็มักจะเข้าหาฉันพูดนู้นพูดนี่เสมอ ถ้าวันไหนที่ฉันไปกินข้าวกลางวันกับเอกเขาก็มักจะเดินมานั่งที่โต๊ะฉันตลอด โดยทุกครั้งบอยจะให้เหตุผลกับฉันแค่ว่า เขาไม่มีเพื่อนเลยขอมากินข้าวด้วย บอยทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนทำให้ฉันและเอกเริ่มอึดอัด
“แน่ใจนะปิ่นว่าคุณกับหัวหน้าไม่เคยคบกันจริงๆ” เอกถามฉันด้วยความสงสัย
“ทำไมอยู่ดีๆถึงถามแบบนั้นหละ” ฉันถามเอกกลับ
“ก็ที่หัวหน้ากำลังทำกับเธออยู่ตอนนี้ มันเหมือนกับแฟนเก่าที่หวงก้าง และตามหึงเธอยังไงยังนั้น” พอฟังเอกพูดจบฉันก็คิดว่าจะเป็นไปได้ยังไงที่บอยจะคิดแบบนั้น ฉันกับเขาเลิกกันมานาน แถมยังจบกันไม่ดีจนเกลียดขี้หน้ากันสะอีก
“คิดมากนะเอก ไปกลับบ้านกันเถอะ” ฉันพูด
