อ๊อด~~
วีระใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือของกดออดหนึ่งครั้งตามมารยาท
วันนี้เขามีนัดทานข้าวกับครอบครัวของวีระ หลังจากทำงานเกี่ยวกับคดีเสี่ยใหญ่มาทั้งวัน ในที่สุดเขาก็ปลีกตัวออกมาได้ซักที เพราะการนัดทานข้าวครั้งนี้ก็มีความสำคัญกับคดีนี้ไม่แพ้กัน
“ครับ ครับ กำลังไปเปิดครับ”
เสียงตะโกนดังออกมาหลังบานประตูของคอนโดเก่า ๆที่ครอบครัวของวีระอาศัยอยู่ ที่นี่ค่อนข้างเสื่อมโทรม ห้องก็ไม่ได้เก็บเสียงเท่าไหร่นัก แล้วยังไม่มีกล้องวงจรปิดอีก หลังจากที่วุฒิที่เป็นเสาหลักของครอบครัวถูกฆ่า ความหวังที่ครอบครัวนี้จะได้ย้ายออกก็หมดไป
แกร็ก
ประตูสีขาวค่อย ๆเปิดออกมา ภายหลังประตูบานนั้นมีชายหนุ่มที่ท่าทางร่าเริงยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร
“ไง”
จิราวุฒิเอ่ยทักวีระอย่างเป็นกันเองก่อนที่วีระจะทักเขาเสียอีก
“สวัสดีครับพี่ โห ซื้อของมาเยอะแยะเลย เข้ามาก่อนสิครับ”
วีระหลีกทางให้จิราวุฒิเข้าไปในห้องชุดที่เป็นบ้านของเขากับแม่ แล้วปิดประตูลงกลอนอย่างดี
จิราวุฒิเดินไปวางของไว้ที่โต๊ะกินข้าวอย่างคุ้นเคย เขามองไปรอบ ๆเพื่อหาแม่ของวีระ แต่ก็ไม่พบ
“แล้วน้าวารีไปไหนหละ”
“อ๋อ วันนี้แม่ผมไปจำศีลที่วัดหนะครับ กว่าจะกลับก็พรุ่งนี้เช้า”
“อ่าวหรอ งั้นก็มีแค่นายกับฉันสินะ”
วีระเอ่ยถามอย่างเข้าใจสถาณการณ์
“ครับ เดี๋ยวผมไปเอาจานมาใส่อาหารนะ ที่จริงผมก็เตรียมไว้สองสามอย่างแล้วหละ”
“อือ ดีเลย ฉันซื้อมาแต่ของที่นายชอบทั้งนั้น”
จิราวุฒิตอบออกไปอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่กลับทำให้วีระนิ่งไปพักหนึ่ง
“ฮ่า ๆ ขอบคุณครับ พี่ก็ ผมบอกแล้วว่าให้ซื้อแต่ของที่ตัวเองชอบก็ไม่ฟัง”
วีระพูดแค่นั้นก่อนที่เขาจะหันกลับไปเอาจานมาใส่อาหารที่จิราวุฒิซื้อมา ในขณะที่จิราวุฒิเอง ก็เลื่อนเก้าอี้ไม้ออกมาแล้วนั่งลงรอให้วีระทำสิ่งต่าง ๆอย่างใจเย็น
