วันเดินทางกลับ
ไมการ์มายืนส่งเราทุกคนเราโลก หลังจากที่ยานถูกปล่อย เธอก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นผมยืนอยู่หลังยานลำนั้น
“กัน!!” ไมการ์วิ่งมาหาผม
“…” ผมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่กอดตอบเธอกลับ
“ทำไมกันยังอยู่ที่นี่ ทำไมกันไม่กลับไปกับทุกคน” ไมการ์ถามผมด้วยความมึนงง และเป็นห่วงในความปลอดภัยของผม
“กันจะอยู่เป็นเพื่อนไมการ์ไง” ผมตอบพลางยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของเธอ ที่ค่อยไหลอาบทั้งสองฝั่งแก้ม
“กันจะอยู่กับไมการ์ได้ยังไง มันเป็นไปไม่ได้” เธอตอบ
“ก็เป็นไปแล้วนี่ไง กันให้เพื่อนๆ ไปบอกกับทางองค์กรว่ามีเหตุขัดขัด ทำให้พวกเขาต้องเสียสมาชิกในทีมไป ทุกคนเข้าใจเรานะ” ผมอธิบาย
“กัน…” ไมการ์กอดผมพลางร้องไห้
“ไมการ์” ผมผละเธอออกจากอก แล้วก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ เธอ
“หื้ม?”
“กัน รัก ไมการ์นะ” ผมพูด
“กัน ไมการ์ก็รักกันนะ” เราสองกันกอดกันเป็นเวลานาน
.
.
.
พ่อครับผมทิ้งเธอไปไม่ได้จริงๆ ถ้าเป็นพ่อ พ่อก็คงทำเหมือนกันกับผมใช่ไหมครับ
“แล้วพ่อกันล่ะ พ่อกันรอกันอยู่นะ” จู่ๆ เธอถามผมขึ้นมา
“กันว่าพ่อกันรู้จักกัน ดีกว่าใครนะ” ผมตอบยิ้มๆ
ผมเตรียมใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไว้แล้ว เรื่องที่ผมจะไม่ได้กลับไปเจอพ่อ ไม่ได้กอดพ่อ ไม่ได้แม้แต่กลับไปบอกความจริงกับท่านว่าผมสบายดี แต่ก็ช่างมันเถอะ ถึงผมจะอยากเปลี่ยนใจตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว
“เรากลับไปหาพ่อกัน กันไหม?” ไมการ์ลุกขึ้นดึงมือผม
“กลับไป?” ผมถามอย่างงงๆ
เธอไม่ตอบ พร้อมกับดึงมือผมมาที่โขนหินที่ประจำของเรา ก่อนจะผลักมันออก ใต้โขดหินมีหลุมลึกปรากฏขึ้น นี่มันเรื่องอะไรกัน… ไมการ์จับมือผมให้กระโดดลงไปในหลุมพร้อมๆกัน แล้วภาพทั้งหมดก็ดับไป
