เธอตกใจมากทำอะไรไม่ถูกจึงรีบเดินหนีเข้าห้องไป
“ทำไม ทำไมพ่อไม่เห็นเคยบอกหนู ทำไมพ่อต้องป่วย ถ้าพ่อเป็นอะไรไปหนูจะอยู่กับใคร”
น้ำตาและเสียงสะอื้นของเธอดังไปทั่วห้องราวกับว่าเธอสูญเสียคนที่เธอรักไป เธอก็แค่ไม่อยากให้วันนั้นมันมาถึง วันที่ไม่มีพ่อคอยอยู่ข้างๆเธอแล้ว ทันใดนั้นเองเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น พ่อของเธอเข้ามากอดเธอไว้แน่นพร้อมพูดกับเธอว่า
“ไม่เป็นไรนะพ่ออยู่ตรงนี้ พ่อแข็งแรงจะตายลูกก็รู้ พ่อจะต้องอยู่ดูแลลูกไงพ่อไม่เป็นไรง่ายๆหรอกนะอย่าคิดมากนะคนเก่งของพ่อ”
เธอร้องไห้และกอดพ่อไว้แน่นคราบน้ำตาของเธอเลอะเสื้อของพ่อมือของพ่อค่อยๆลูบหัวของเธอ
“หยุดร้องได้แล้วนะ พ่อซื้อของที่ลูกชอบมาเยอะเลยไปกินข้าวกันเถอะ”
เธอรู้สึกดีขึ้นอีกครั้งเมื่อพ่อพูดคำว่า
“พ่อต้องอยู่ดูแลลูกไง”
ทำให้เธอรู้ว่าในความเป็นจริงแล้วพ่อยังคงรักเธอเหมือนเดิม ถึงแม้จะมีใครเข้ามาความรักของพ่อที่มีต่อเธอจะยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
และวันนั้นเธอก็ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันกับพ่ออย่างมีความสุขถึงแม้ว่าคนที่นั่งข้างๆพ่ออาจจะไม่ใช่แม่แท้ๆของเธอ แต่เธอก็ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของพ่ออีกครั้งเธออยากจะรักษารอยยิ้มนี้ไว้เธอจึงเก็บเรื่องต่างๆที่เธอไม่สบายใจไว้ภายในใจเพียงคนเดียว
ชีวิตของเธอหลังจากที่พ่อป่วยก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เพราะ พ่อต้องหยุดงานเพื่อรักษาตัวทำให้ฐานะในครอบครัวของเธอเรียกได้ว่าค่อนข้างยากจน เธอต้องใช้เงินอย่างประหยัดในขณะที่น้าสายหยุดใช้เงินอย่างสิ้นเปลืองซื้อเสื้อผ้าสวยๆมาใส่ ใช้ของแบรนด์เนมเป็นประจำ ทำให้มีปัญหาทางการเงินหนักขึ้นไปอีก เธอไม่รู้จะแก้ปัญหาในครั้งนี้ยังไง เมื่อเธอหันไปมองพ่อซึ่งเป็นกำลังใจเดียวของเธอแต่เธอกลับได้เห็นภาพพ่อที่อาการแย่ลงทุกวัน เธอพูดกับพ่อของเธอว่า
“สู้ๆนะพ่อหนูจะดูแลพ่อให้เหมือนกับที่พ่อดูแลหนูนะ”
แล้วน้ำตาของเธอก็ค่อยไหลผ่านจมูกลงมาที่ปาก เป็นน้ำตาแห่งความท้อแท้และหมดหนทางในการใช้ชีวิต
“วันนี้น้าจะออกไปข้างนอกนะดูแลพ่อด้วยหละ”
เป็นคำพูดของน้าสายหยุดที่เปิดประตูเข้ามาบอกเธอ น้าสายหยุดจะออกจากบ้านทุกๆ 2 ทุ่มและกลับมาทุกๆตี 2 ถึงตี 3 น้าสายหยุดทำแบบนี้ตั้งแต่รู้ว่าพ่อป่วยหนักและออกไปทำงานไม่ได้ เธอเกิดความสงสัยในใจตลอดว่าน้าสายหยุดไปทำอะไรแล้วทำไมต้องกลับมาก่อนฟ้าสว่างทุกครั้ง แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะถาม
