โดย : ตรีเนตร
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
ผมกำพร้าพ่อมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ผมอยู่กับแม่และยายพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ผมอยุประมาณ 2-3 ขวบนอกจากผมจะอยู่กับแม่ยายแล้วยังมีน้าอีกสองคนเ พราะแม่ผมได้ไปทำงานที่อยุธยา บางครั้งนานๆ ทีถ้ายายคิดถึงตาก็มักจะชวนผมมาหาตาด้วยกันที่แพซึ่งอยู่จังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งเป็นอย่างนี้อยู่เป็นประจำ
อยู่มาวันหนึ่ง ยายกับผมก็ไปหาตาที่แพ ปกติตาของผมมักจะเป็นคนขี้เมาและกินเหล้าเก่งคนหนึ่งเหมือนกัน เรียกว่า “คอทองแดงทองคำล่ะ” อย่างไรก็ตามตากับยายไม่เคยทะเลาะกันเลย ถึงยายจะดุตาต่างๆนานา เรื่องสุรานี่แหละ แต่ตาก็ไม่เคยโกรธคุณยายเลย เพราะตารักยายมาก ยายกับผมได้อยู่กับตาครั้งนี้น้อยมากประมาณหนึ่งอาทิตย์เท่านั้นเอง น้าผมที่อยู่นครปฐมก็เขียน จดหมายมาหายายว่า
“คุณแม่ค่ะ ตอนนี้พี่ไม่สบายมาก ป่วยหนักอยากให้แม่กลับบ้านด่วน”
ขณะที่ยายได้รับจดหมาย ตาของผมก็ไม่ได้อยู่บ้าน ตาได้ออกไปกินเหล้ากับเพื่อน เมื่อยายได้รับจดหมายก็รีบพาผมลงไปนครปฐมทันที แล้วก็ฝากบอกคนข้างบ้านไว้ ให้บอกตาด้วยว่า ยายลงไปนครปฐมแล้ว เมื่อตากลับมาไม่เจอยายกับผม และทันทีที่ได้รับฟังจากคนข้างบ้านว่ายายลงไปที่นครปฐมแล้ว ตาก็ตามไปที่นครปฐมอย่างรีบร้อน ความรีบร้อนซึ่งบวกกับความเมาของตาที่มีอยู่ในขณะนั้น ขณะที่ตาขึ้นรถไปนั้นเองปรากฎว่า รถคันนั้นคนเต็มแต่ตาก็ขึ้นไปบนรถจนได้เพราะความรีบร้อนอยากไปถึงนครปฐมให้เร็วที่สุด
ทันใดนั้น!! ตาของผมได้ตกรถและกลิ้งลงมานอนอยู่กับถนนจมกองเลือดตายทันที ข่าวนี้ได้แพร่ไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อยายทราบข่าวก็จัดการทำงานศพให้อย่างเรียบร้อย
หลังจัดเผาศพไปแล้ว 2 วัน พอคืนวันที่ 3 ดึกสงัดของคืนนั้น ภายในห้องดูเหมือนทุกคนจะหลับใหลไปพร้อมกันหมดแล้ว เหลือแต่ยายกับผมที่ยังนอนคุยอยู่เกี่ยวกับเรื่องงานศพที่ผ่านมา คุยไปคุยมาก็ปาเข้าไปเกือบตี 2 ครึ่ง
ทันใดนั้น..ผมก็ได้กลิ่นเหล้าและก็เอ่ยปากถามยายว่า
“เอ๊ะ นี่มันกลิ่นเหล้านี่มันมาจากไหนน่ะ? ยายได้กลิ่นบ้างไหม?”
“ไม่เห็นได้กลิ่นนี่นา เอ้า! นอนซะเถอะหลับซะดึกมากแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้าๆ”
แต่สีหน้าที่ตระหนกตกใจน้ำเสียงที่ละล่ำละลักของยาย ก็คงจะไม่คลาดสายตาของผมไปได้ เวลาตอนนั้นตี 3 อยู่แล้ว ผมและยายได้ยินเสียงคนเดินกุกกักอยู่ในครัว กลิ่นคาวเลือดและก็กลิ่นเหล้าที่ชักแรงขึ้นทุกที ผมและยายต่างมองหน้ากันแล้ว ผมก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาคลุมโปงทันที
ฝ่ายยายของผมใจกล้าเดินไปเปิดกลอนแล้วมองไปที่ครัว แต่ยายก็ไม่เห็นอะไรจึงเดินเข้ามาในห้องนอน แล้วก็งีบหลับไป
รุ่งเช้าน้าสาวก็ตะโกนด่าลั่นว่า
“เฮ้ย! รอยเท้าใครนี่เลอะโคลนเต็มไปหมด แล้วยังเดินเล่นไปมาตามห้องครัว ห้องน้ำอีก ไม่รู้จักล้างก่อนขึ้นบ้านทำเป็นเด็กๆ ไปได้อย่างนี้ถูเท่าไหร่ก็ไม่สะอาดหรอก”
เมื่อฉันและยายได้ยิน ต่างก็เปิดประตูห้องออกมาดูแล้วยายก็พูดว่า…
“นี่เดี๋ยวเอ็งไปทำกับข้าว หุงข้าว มากหน่อยน่ะ วันนี้จะตักบาตรสักหน่อย”
วันใหม่เมื่อกับข้าวสำเร็จ ยาย, ผม, น้าสาว ก็ทำบุญตักบาตรอุทิศส่วนกุศลให้กับตา และยายก็บอกให้น้าสาวตักบาตรแล้วกล่าวคำขอขมาที่พูดไม่ดีเมื่อเช้านี้ด้วย และยายก็บอกอีกว่า ให้ทุกคนบอกกับตาว่าทุกคนสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง จงไปสู่สุขคติเถิด
ตั้งแต่นั้นมาเรื่องนี้ก็ไม่เกิดขึ้นอีกเลย
