“ร้านขายน้ำมันขวดแถวๆนี้มีไหมล่ะ ลองหาดูก่อนไหม เติมไปก่อนให้พอขับไปถึงปั๊มได้” เพื่อนหนึ่งในนั้นเสนอความคิดขึ้นมา
“มีอยู่นะ อยู่ทางที่จะไปบ้านเราพอดี ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่ เข้าหมู่บ้านนี้ไปก็เจอ” ติมตอบกลับเพื่อนๆ
“ก็ดีนะ เพราะถ้าไปทางนี้ก็เป็นทางกลับบ้านพวกเราพอดีด้วย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาวนรถไปมา ดันรถมันไปถึงร้านค้าให้มันเติมน้ำมัน แล้วเราก็จะได้กลับบ้านกันได้เลย ใกล้ๆด้วย” เพื่อนหนึ่งในสี่คนพูดขึ้นมา เพื่อนอีกสามคนก็มีท่าทีเห็นด้วย
“งั้นก็เอาอย่างนี้แหละ ไปๆ ช่วยกันดัน” เพื่อนอีกคนพูด พร้อมๆกับเพื่อนอีกสองคนที่เป็นคนขับเลื่อนรถมาขนาบข้างรถมอเตอร์ไซต์ของติมเพื่อที่จะช่วยกันขับดันไป
ว่าแล้วเราก็ขับกันไปต่อ โดยมีรถเพื่อนอีกสองคันช่วยกันดันข้างๆของเราไว้ ฉันเริ่มเกิดความกังวลเล็กน้อย
เพราะหมู่บ้านของติมเข้ามาลึกพอสมควร และฉันยังไม่เคยเข้ามาเสียด้วย ฉันจึงหาอะไรมาคุยเล่นกับเพื่อนๆเพื่อคลายความกังวลลงไปบ้าง เราพูดคุยหยอกล้อกันไปเรื่อยๆอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งผ่านมาถึงประมาณกลางซอยทางเข้าหมู่บ้าน ฉันที่นั่งซ้อนมอเตอร์ไซต์ติมอยู่ก็หันมองอะไรตามข้างทางไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดตากับต้นไม้ต้นหนึ่ง มีลักษณะใหญ่โตพอสมควร และที่สำคัญที่ด้านหน้าของต้นไม้ มีศาลที่ลักษณะคล้ายกับศาลพระภูมิตั้งอยู่ประมาณสามสี่หลัง แต่ทุกๆหลังที่ตั้งอยู่นั้นมีความพุพัง เก่าและทรุดโทรมอย่างมาก และด้วยความปากพล่อยหรืออารมณ์สนุกจนลืมตัวของฉันก็ไม่รู้ได้ ฉันจึงได้พลั้งปากพูดออกไปถึงศาลที่ตั้งอยู่ตรงต้นไม้นั้น
“พวกแก ทำไมศาลพวกนี้ถึงมีสภาพเก่าขนาดนี้ล่ะ ไม่มีใครมาดูแลเลยหรอ ถึงได้ปล่อยให้พังขนาดนี้”
ฉันเอ่ยถามกับพวกเพื่อนๆไป แต่กลับกลายเป็นว่าพอฉันเอ่ยถามออกไป เพื่อนๆทุกคนกลับเงียบไปพร้อมๆกัน เสียงทุกคนเงียบไป จากที่กำลังพูดคุยกันเสียงดังสนุกสนาน
“ไม่มี” เพื่อนหนึ่งในสี่ที่ซ้อนมอเตอร์ไซต์อีกคันเอ่ยตอบกลับมาสั้นๆด้วยเสียงเบาๆ แต่ฉันกลับไม่ได้มีความฉุกคิดใดๆทั้งสิ้นยังคงพูดหยอกเล่นไปเรื่อย
“ถ้าไม่มีผู้ใหญ่ในหมู่บ้านมาดูแล ทำไมคนอยู่ในศาลเขาไม่ทำความสะอาดศาลของเขาเองบ้างเนอะ ฮ่าฮ่า” ฉันพูดออกไปพร้อมหัวเราะอย่างติดตลก
เพื่อนๆทุกคนเงียบไปไม่มีใครพูดอะไรอีก และพวกเราก็กลายเป็นเงียบกันไปจนถึงร้านค้า
