“ถ้าพี่ไม่กล้า พวกหนูก็ไม่เล่นเพราะไม่กล้าจุดธูป”
ในที่สุดก็ต้องทำ แต่เมื่อเรียกอยู่นานเหรียญนั้นก็ยังนิ่งไม่ไหวติง
“บอกแล้วว่าอย่าให้พี่จุด เอา..อยู่ที่นี่เขาไม่มาแน่ เดี๋ยวพี่จะเข้าห้องนอนนะ มาเมื่อไหร่เรียกด้วย”
และแล้วก็เป็นอย่างที่พูดเพราะทันทีที่ตรีเนตรหันหลังเข้าห้องเหรียญนั้นก็ออกวิ่งทันที ทุกคนร้องเรียกให้กลับมาร่วมวง จากสายตาที่สังเกตนั้นเหรียญวิ่งซ้ามาก และทุกคนที่เล่นก็ใจจดใจจ่อ พูดกันเบา ๆ และจะต้องปล่อยใจตามเหรียญทุกครั้งแต่ทุกคนก็ป้อนคำถามกันจ้าละหวั่น
สงสัย…นี่คือความคิดของตรีเนตร สงสัยก็คือทำไมเหรียญจะต้องวิ่งช้า และวิ่งมาที่ตัวอักษรขอไข่ทุกครั้งผสมตัวอักษรก็ไม่ค่อยถูก ทนไม่ใหว
“นี่ถามจริง ๆ เถอะเราเป็นใครชื่ออะไรบอกมานะ”
ถามเสียงดังมากจนทุกคนตกใจเหรียญบาทอันนั้นวิ่งไปที่มอม้าและดอเด็ก “มด”
“ชื่อมดใช่มั้ย” เหรียญวิ่งไปที่คำว่า”ใช่”
“เราเป็นเด็กใช่มั้ย” เหรียญไม่ขยับออกมาจากคำว่าใข่
“เราอยากได้ขนมใช่มั้ยมด” เหรียญวิ่งไปผสมคำว่าขนมทันที่แล้วกลับมาที่คำว่าใช่
“เอาอย่างนี้นะ บอกหวยพี่มาเอาตรงตัวเลยนะเพราะพี่ไม่ไช่คนเล่นหวยพี่ต้องการตรง ๆ ตัว ถ้าถูกแล้วจะซื้อขนมให้ทันที พร้อมกับการตักรบาตรไปให้ด้วย”
คุณเชื่อหรือไม่เหรียญนั้นวิ่งไปที่เลข หนึ่ง (1) แล้วกลับมาที่เลขแปด(8) แล้วก็กลับไปที่หนึ่งใหม่เรียกเสียงฮือฮาในวงได้ไม่น้อยเพราะตรีเนตรไม่เคยเล่นหวยเลยในชีวิต ตอนนั้นบอกตรง ๆ ไม่อยาก
จะเชื่อ แต่เมื่อถามซ้ำอีกก็ยังเป็นอย่างนั้น และเขาก็บอกว่าเขาต้องการปืนฉีดน้ำเพื่อเล่นสงกรานต์
ด้วย พร้อมกับรถเมื่อให้เขาออกไปแล้วเราก็ลองกันใหม่คราวนี้ตรีเนตรร่วมวงด้วยและเชิญเอง ผู้ที่เข้ามาก็คือผึ้ง เป็นแม่ของมดเมื่อเราถามย้ำว่าหวยออกตัวไหนเธอบอกตัวเดียวกันกับลูกแล้วก็ขอออกทันทีโดยไม่ต้องการให้เรารบกวนเธออีก
คืนนั้นเราเรียกหลายต่อหลายดวงวิญญาณมาไต่ถาม แล้วก็เลิกรากันไป แต่คืนนั้นตรีเนตรนอนหลับไปได้ไม่ถึงสิบนาทีก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อตอนตี 3 กว่า ๆ เมื่อมีเสียวงคนมายืนคุยกันที่หน้าประตูห้องนอน แล้วก็เดินไปเดินมา เป็นเสียงของผู้หญิง และเสียงของผู้ชายคุยกัน แล้วก็มีเสียงเด็กแทรกขึ้นเป็นบางครั้งเหมือนกับว่าบางครั้งหัวเราะบางครั้งร้องไห้ตามประสาเด็ก ความคิดตอนที่ได้ยินก็คือใคร
กันที่พาลูกมาเดินเที่ยวตอนดึก ๆ ดื่นๆ อย่างนี้ (สถานที่เล่นเป็นคอนโดฯ) นอนยังไงก็ไม่หลับเมื่อเขามาคุยกันตรงหน้าห้องนี่เอง ตรีเนตรมีสองห้องติดกัน
ตอนนั้นคิดว่าคนในคอนโดตัวเองจึงลุกมาเข้าห้องน้ำเพราะไฟที่ทางเดินก็ยังสว่างอยู่เมื่อกลับจากการเข้าห้องน้ำมาล้มตัวลงนอนเสียงเดิมก็ตั้งขึ้นอีกพายามที่จะฟังให้ได้ศัพท์ ในที่สุดก็ต้องลุกขึ้นย่องมาที่ประตูอีกห่องหนึ่งซึ่งเป็นท้องทะลุเข้าหากันแล้วก็จัดแจงหมอบลงกับพื้นเอียงหน้าให้ชิดพื้นเพื่อที่จะสอดส่ายสายตาออกไปนอกห้อง โดยมองลอดผ่านช่องประตูด้านล่างออกไป ปรากฏว่าไม่เห็นอะไรนอกจากเสียงคุยเช่นเด็กและเสียงเดินผ่านไป ไม่นานก็ผ่านมาอีก
