หลังจากนั้นเวลาผ่านไปจนถึงตอนค่ำ คืนนี้แอริคมานอนข้างๆฉันเพราะกลัวว่าฉันจะหนีเขากลับทะเล แต่ถึงอย่างไรฉันก็ต้องไป ฉันต้องกลับไปเพราะร่างกายของฉันค่อยๆเสื่อมลงทุกวัน มันเป็นผลมาจากการที่ฉันไม่ได้กลับบ้านมานาน
ฉันค่อยๆลุกตัวเองออกมา และเดินมาจนถึงชายหาด ก่อนที่ฉันจะถอดสร้อยมุกและว่ายลงน้ำไปนั้นเอง ฉันก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อฉันมาจากไกล ฉันหันไปดูก็พบกับแอริคเขารีบวิ่งมาที่ฉัน
“อย่าไปเลยนะแอลลี่ ผมไม่อยากให้คุณไป ผมขาดคุณไม่ได้” เขาพูดพลางร้องไห้
ฉันจับมือแอริคและพูดกับเขาว่า
“คุณรอฉันนะแอริค ฉันจะกลับมาหาคุณแน่นอน ฉันสัญญา” พูดจบฉันก็ปล่อยมือเขา และถอยสร้อยออกเพื่อว่ายน้ำกลับบ้านไป ทิ้งให้แอริคยืนอยู่ที่ชายหาดคนเดียว พร้อมน้ำตา
.
.
.
1 ปีผ่านไป……
หลังจากที่ฉันกลับบ้านใต้ท้องทะเลของฉันไปเป็นเวลานาน เพื่อทำการรักษาตัวเอง และบอกเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้พ่อแม่ของฉันฟัง เพื่อที่จะขออนุญาตท่านมาใช้ชีวิตอยู่บนฝั่งกลับแอริค
ฉันเดินตามชายหาดมา และทันใดนั้นเองฉันก็รู้สึกเหมือนมีใครพุ่งตัวเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง เมื่อฉันหันไปดูก็พบว่าเขาคนนั้นคือ แอริค เขากอดฉันและพูดว่า
“ตั้งแต่คุณจากผมไปแอลลี่ ไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะไม่คิดถึงคุณ ผมมายืนรอคุณที่ชายหาดนี้ทุกวัน เพราะหวังว่าคุณจะกลับมาหาผมตามสัญญา แล้ววันนี้คุณก็กลับมาหาผมแล้วจริงๆผมดีใจเหลือเกิน”
แอริคพูดทั้งน้ำตา
“ฉันจะไม่กลับมาได้ยังไงละคะ คุณคือคนที่ฉันรักฉันก็ขาดคุณไม่ได้เหมือนกัน” ฉันพูดออกไปพร้อมน้ำตาเช่นกัน
แล้วฉันกับแอริคก็ได้ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันบนพื้นดินตลอดไป
