“ทำไมเอาแต่ พยักหน้าหละเธอพูดไม่ได้หรอ พูดได้ไหม” เขาถามฉันพร้อมทำมือท่าทางประหลาดๆ
“ฉันพูดได้” ฉันตอบเขาพลางก้มหน้า
“แล้วนี่บ้านเธออยู่ไหน เธอเป็นใคร แล้วชื่ออะไร” เขาถามฉันด้วยคำถามมากมาย
“ฉันชื่อแอลลี่ ฉันมาจากที่ซึ่งแสนไกล” ฉันตอบพร้อมทั้งมองหน้าเขา
“เธอนั่งเรือมาหรอ มาจากไหนหละ” เขาถามฉันด้วยความสงสัย
ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขาไปต่อ เพราะกลัวว่าถ้าเขารู้ว่าฉันเป็นนางเงือก แล้วเขาจะรับไม่ได้และอาจทำร้ายฉัน และเมื่อเขาเห็นว่าฉันเงียบไม่ยอมพูดอะไรต่อนั้นเอง
“เอาหละถ้าเธอไม่อยากจะบอกฉัน ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันว่าเธอลุกขึ้นแล้วไปจากตรงนี้ ไปหาที่อุ่นๆแล้วหาอะไรกินก่อนเถอะ ฉันจะพาไปเอง” เขาพูดพร้อมจับมือและพาฉันเดินตามเขาไป
ฉันได้ดูแล้วว่าเขาดูไม่ได้เป็นคนมีพิษมีภัยอะไร จึงตัดสินใจที่จะเดินตามเขาไปเพราะฉันนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนี้มานาน ทั้งหนาวและหิว ฉันได้เดินตามเขาไปผ่านหมู่บ้านที่ฉันวิ่งหนีออกมาเมื่อตอนกลางวัน จนเขาพาฉันเดินไปถึงท้ายหมู่บ้าน และมาหยุดที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง
“นี่บ้านฉันเองเขามาก่อนสิ ฉันจะหาอะไรอุ่นๆให้กิน” พูดจบเขาก็เปิดประตูและพาฉันเข้าไป
เมื่อเข้ามาให้บ้าน สิ่งที่ฉันเห็นคือบ้านที่มีการตกแต่งด้วยไม้นาๆชนิด มันช่างสวย และอบอุ่น เขาพาฉันไปนั่ง เอาโกโก้ร้อนและขนมปังก้อนใหญ่มาเสิร์ฟให้กับฉัน
“เอานี่ กินเสียสิ” เขาพูดยังไม่ทันจบฉันก็รีบหยิบขนมปังจากจาน มากินอย่างรวดเร็วด้วยความหิว จนเกือบติดคอ
“นี่ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ไม่มีใครจะแย่งเธอกินเสียหน่อย” เขาพูดพลางส่งน้ำมาให้ฉันดื่ม
เขานั่งดูฉันกินขนมปังอย่างหิวโหยและดูเหมือนจะมีคำถามที่เขาอยากจะถามฉันมากมาย แต่เขาก็ไม่ได้พูดมันออกมา จนเมื่อฉันกินทุกอย่างที่อยู่บนจานที่เขาให้ฉันมาจนหมด
“เอาหละเมื่อเธอกินหมดแล้ว ก็ขอฉันแนะนำตัวกับเธออย่างเป็นทางการเลยแล้วกัน ฉันชื่อแอริค ฉันเป็นพ่อค้าปลาและชาวประมงรายใหญ่อยู่ที่นี่” เขาบอกฉันและชี้ให้ฉันดูอุปกรณ์จับปลามากมายในบ้านของเขา
ฉันพยักหน้าตอบเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร
“แล้วบ้านของเธออยู่ไหน จะให้ฉันไปส่งเธอที่ไหนหละ” เขาถามฉัน
