ณ โรงพยาบาลสวรรค์
“เขาเป็นอะไรมากไหมครับ” ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
“เพราะโดนพลังงานด้านลบจากวิญญาณร้าย บวกกับพลังของเขานั้นอ่อนแรงลงมาก เลยได้รับอันตราย คงต้องนอนพักที่นี่สักคืน ค่อยกลับโลกมนุษย์อีกครั้ง” ท่านธิดาแพทย์อธิบายอย่างใจเย็น
“เจ้าเฝ้าไข้เขาไว้แล้วกัน ข้าจะไปเอายาที่สวนสมุนไพรเพื่อมาถอนพิษให้”
“ได้ครับ ขอบคุณท่านมาก” ผมตอบรับไปอย่างว่าง่าย
“เพราะผมแท้ๆ เลยที่ทำให้คุณต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้” ผมรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้ไอ้คุณตำรวจผีนี่มารับเคราะห์แทน ตามจริงถ้าตอนนั้นถ้าผมไม่ไปเถียงเขา เราก็คงจับวิญญาณป้าผีร้ายนั่นได้แบบไม่มีใครเจ็บตัว
“อือ เจ้าเองหรอ” ดูเหมือนคุณติณห์จะรู้สึกตัวแล้วแฮะ
“คุณฟื้นแล้วหรอเป็นยังไงบ้าง อาการดีขึ้นไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า หายใจสะดวกไหม โอ๊ะ เห็นผมหรือเปล่า นี่ๆ ดูนี่ นี่กี่นิ้ว เห้ย มองไม่เห็นหรอ ตายแล้ว ทำไงดี ตามหมอ ผมต้องตามหมอ!! ” ผมรัวคำถามออกไปอย่างร้อนรน
“เจ้าใจเย็นๆ ก่อน ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว”
“พูดจริงนะ” ผมเอ่ยถามยืนยันอีกครั้ง
“จริงสิ” คุณตำรวจว่าขึ้นพร้อมยิ้มบางๆ
“เฮ้อ โล่งอก รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงคุณแทบแย่ นึกว่าคุณจะตายรอบสองซะแล้ว”
“นี่เจ้าแช่งข้าหรอ” ติณห์ถามออกมาด้วยสายตาเคืองผมเล็กน้อย
“ป่าวน้า คุณตำหนวดดดดด” ผมว่าออกไปอย่างขำขัน
“ครั้งนี้ข้าจะยอมให้แล้วกันนะ ไม่มีแรงมาสั่นกระดิ่งใส่เจ้าหรอก” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังค้างอยู่
“ฮ่าๆๆๆ นอนไปให้มันหายดีก่อนเถอะ ค่อยมาซ่าใส่ผม”
“ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ” ติณห์พูดขึ้นพลางส่ายหน้าเอือมๆ
“แบร่ :P” ผมแลบลิ้นใส่ไอ้คุณตำรวจอย่างกวนๆ การที่เขาตอบโต้ไม่ได้นี่มันก็สนุกเหมือนกันแฮะ
“หึ เจ้านี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ”
เมื่อกี้เขาว่าไงนะ หูผมคงฝาดไปเองใช่ไหมครับทุกคน ไอ้ตำรวจผีนี่บอกว่าผมน่ารักงั้นหรอ สงสัยจะป่วยจนสมองกลับ
แล้วทำไมหน้าผมต้องร้อนกับประโยคนั้นด้วยวะ ใจสั่นแปลกๆด้วย ซวยแล้วไง อาการแบบนี้…… ดูเหมือนว่าผมจะหวั่นไหวกับไอ้คุณตำหนวดสั่นกระดิ่งนั่นเข้าแล้ว
