หลังจากที่ผมและติณห์ไปส่งเจ้าเด็กนั่นเสร็จ เราก็กลับมาตามล่าวิญญาณเร่ร่อนกันต่อ ผมชักจะน้อยใจบทลงโทษของสวรรค์แล้วนะ ทำไมมันถึงได้หายากนัก เหนื่อย!!! ผมเหนื่อยแล้ว
“พรุ่งนี้ค่อยมาหากันต่อได้ไหม” ผมเอ่ยออกไปอย่างล่องลอย เดินจนรู้สึกเหมือนว่าขาจะขาดอยู่แล้ว
“วันนี้พึ่งได้แค่ตนเดียวเองนะ” คุณตำรวจว่าออกมาด้วยสายตาเอือมผมสุดๆ
“เห้ย!!! นั่นไง!!!” ผมตะโกนขึ้นอย่างตกใจ เมื่อสายตาเลื่อนไปเห็นผีคุณป้าท่านหนึ่ง กำลังเตรียมสตราทข้อเท้าวิ่งมาชนรถที่สี่แยก ถ้าเป็นแบบนั้นได้แย่กันหมดแน่ๆ รถที่อยู่แถวนั้นคงไม่มีทางรอด
“จัดเลยป่ะ” ติณห์หันหน้ามาเอ่ยถามผม
“รออะไรล่ะค้าบ” ว่าจบเขาสองคนก็สาวเท้าเข้าไปหาเป้าหมายทันที
“หยุดนะเจ้าผีร้าย !!! คุณตำหนวดมาล้าววววว” ผมว่าออกไปอย่างฮึกเหิม วันนี้คุณป้าเสร็จพวกผมแน่
“โอ้ยยยยยยย” ไอ้คุณติณห์ เวลาสำคัญแบบนี้ยังจะมีหน้ามาสั่นกระดิ่งใส่กันอีกนะ ผมล่ะเชื่อเขาจริงๆเลย
“มันใช่เวลาจะมาเล่นแบบนั้นไหม” ไอ้คุณตำรวจหันมามองผมอย่างเอาเรื่อง แง ไม่เล่นแล้วได้
“จับเขาเร็ว!!!” ซวยแล้วล่ะครับ คุณป้าขยับข้อเท้าแล้วกำลังพุ่งเข้าไปใส่สี่แยกที่ขึ้นไฟเขียวอยู่ตอนนี้ ถ้าผมและติณห์หยุดเขาไม่ทันต้องวุ่นวายไปถึงเบื้องบนแน่นอน
โคร้มมมมมมมมมม!!!!!!
“จับได้แล้วนะ นังผีร้าย!!!!” โชคดีที่ผมหยุดเขาไว้ได้ ไม่งั้นได้ซวยกันหมดแน่ ไอ้ตำรวจผีมันไปไหนวะทำไมไม่มาทำหน้าที่เลย ขอเยาะเย้ยพร้อมผลงานในมือซักหน่อยละกัน
“คุณตำหนวดดด ผมจับป้าเขาได้—— คุณติณห์!!!!!!!!” ทำไมไอ้คุณตำรวจถึงลงไปนอนกองกับพื้นแล้วหน้าซืดขนาดนั้น
เมื่อพาคุณป้าผีร้าย มาส่งท่านยมแล้ว ผมก็รีบกลับไปดูอาการของคุณตำรวจผี ที่นอนหน้าซีดอยู่โรงพยาบาลสวรรค์ทันที
