“วันที่ 8 เดือนมิถุนา พ.ศ. 2560” ฝ้ายเอ่ยขึ้นมา พร้อมกลับลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ
“อะไรนะ” ฉันตอบกลับอย่างงงๆ กับสิ่งที่ฉันได้ยิน
“วันที่ 8 เดือนมิถุนา พ.ศ. 2560” ฝ้ายตอบกลับมาด้วยคำพูดเดิม
“อะไรของมึง มีอะไรก็พูดมาดีๆดิวะ” ฉันเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห
“กูว่าแล้วว่ามึงต้องจำไม่ได้” ฝ้ายพูดขึ้นมา
“มึงก็พูดออกมาซักทีสิวะ” ฉันตะโดนตอบกลับไป
“มึงจำคนชื่อด้ายได้ไหม คงจำไม่ได้สินะ” ฝ้ายยังคงพูดสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจออกมาเรื่อยๆ
“มึงพูดถึงใคร เลิกพูดจาเพ้อเจ้อ แล้วบอกกูมาว่ามึงทำเพื่อเหี้ยอะไร” ฉันตอบกลับ ฉันทนไม่ไหวกับคำพูดบ้าๆ ของมัน
“ก็เพราะว่ามึงมันเป็นอีโรคจิตไง” อยู่ดีๆ ฝ้ายก็ตะโกนออกมาอย่างเสียงดัง
“อะไรนะ” ฉันตอบกลับอย่างงงๆ กับสิ่งที่มันพูดขึ้น โรคจิตหรอ ฉันเนี่ยนะ
“มึงมันโรคจิตไงพริกแกง ที่มึงต้องกินยาอยู่ทุกวันนี้เพราะมึงเป็นโรคจิต มึงฆ่าน้องกูเมื่อ3 ปีที่แล้วมึงจำไม่ได้หรอ มึงแทงน้องกูตั้ง 23 แผลเลยนะ มันไม่ได้อยู่ในความทรงจำของมึงเลยใช่ไหม”
“อย่าทำหนูเลยนะคะ หนูขอร้อง ให้หนูกราบพี่ก็ได้นะคะ อย่าทำอะไรหนูเลย”
“แต่มึงก็ไม่ถูกจับ เพราะมึงบอกว่ามึงเครียด มึงควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วแม่มึงก็เอาเงินเข้ามาแก้ปัญหา ทำให้ทุกอย่างมันเงียบหายไป แล้วมึงก็ทิ้งความผิดของมึงมาอย่างหน้าด้านๆ มาเรียนโรงเรียนที่มีชื่อเสียง ชีวิตมึงนี่มันดีเนอะ เกิดมาบนกองเงินกองทอง ทำความผิดอะไรไว้ก็แค่เอาเงินเข้าช่วย”
“ไม่เป็นอะไรนะลูก มันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น”
“หนู คือหนู หนูไม่ได้ทำ หนูไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าน้องเขานะคะ คือหนูไม่รู้ หนูไม่ทำนะแม่ แม่ต้องเชื่อหนูนะ”
“พอแล้ว พอซักที” หัวของฉันเหมือนจะระเบิดมาออกมา คำพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ที่มันดังขึ้นมาในหัวของฉัน นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม ฉันไม่ได้ทำใช่ไหม
“พี่ใจเย็นๆนะคะ วางมีดลงก่อน”
เสียงกรีดร้องในวันนั้นดังขึ้นมาในหัวของฉัน ราวกับว่าตอนนี้เหตุการณ์มันกำลังเกิดขึ้นอยู่จริงๆ ภาพของเด็กผู้หญิงคนนึงที่หน้าตาดูกำลังน่ารักสมวัย กำลังถูกฉันแทงเข้าไปที่ลำตัวอย่างแรง ฉันแทงเธอซ้ำๆอยู่แบบนั้นจนเธอแน่นิ่งไป
“พอแล้ว ฉันของร้องละพอได้แล้ว” หัวของฉันตอนนี้ฉายภาพที่ฉันแทงเด็กผู้หญิงคนนั้นซ้ำๆ พร้อมกับเสียงกรีดร้องของเธออยู่แบบนั้น ฉันรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก ยา ใช่สิยา ฉันต้องกินยา
“หายาอยู่หรอ อะนี่” ฝ้ายพูดขึ้นพร้อมกับยื่นบางสิ่งมาให้ฉัน ฉันรีบคว้ามาทันที แต่สิ่งที่ฉันได้มานั้น มันกลับเป็นมีดเล่มหนึ่ง
“เอามีดมาแทงกูสิ กูก็ไม่อยากต้องทนทุกข์ทรมานกับเหตุการณ์ครั้งนั้นอีกแล้ว กูนอนฝันร้ายทุกคืน ภาพของน้องกูที่นอนจมกองเลือดยังติดตากูมาจนถึงทุกวันนี้” ฝ่ายพูดขึ้นมาพร้อมกับเอาตัวเข้ามาใกล้ๆ ฉัน ตอนนี้ตอนของฉันพร่ามัวไปหมด พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ยิ่งดังขึ้นมาในหัวของฉัน
“หยิบมีดแล้วมาแทงกูสิอีโรคจิต แทงกูเลย คราวนี้ถ้ามึงฆ่ากู แม้แต่แม่มึงก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้หรอก มึงจะไม่มีทางหนีไปไหนพ้น มึงจะต้องทนอยู่กับคำสาปแช่งของคนอื่น ที่เขาจะสาปแช่งให้มึงตายในทุกวัน มึงสมควรตายแล้ว มึงสมควรตาย”
เลือดที่กำลังไหลออกมาจากตัวของฉัน มันทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังแทงตัวเองอยู่ เลือดสีแดงสดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก ภาพของเด็กผู้หญิงคนนั้นยิ่งชัดเจนขึ้น น้องเขาเอื้อมมาหาฉันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พร้อมบอกกับฉันว่า
“ถึงตาพี่ซักทีสินะ”
