06.15
“อย่ามัวแต่เล่นมือถือสิลูก รีบทานข้าวให้เสร็จ” แม่ของฉันพูดขึ้น หลังจากที่ใช้สายตาพิฆาตมองมาที่ฉันหลายครั้งแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ยอมวางโทรศัพท์ในมือซักที
“เดี๋ยววันนี้พริกแกงไปเองก็ได้นะคะแม่ แม่จะได้ไม่ต้องมารอพริกแกงด้วย” ฉันตอบกลับแม่ไป
“เดี๋ยวแม่ไปส่งเอง จะเดินทำไมให้มันเหนื่อยกันละลูก” แม่ฉันพูดขึ้น
“โรงเรียนมันห่างจากบ้านของเราแค่นิดเดียวเองนะคะ เดินไม่ถึง 15 นาทีก็ถึงแล้ว” ฉันยังคงยืนยันคำเดิม
“ยังไงแม่ก็จะไปส่งพริกแกง ไม่ว่าพริกแกงจะพูดกับยังไงก็ตาม” แม่ฉันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด
“พริกแกง ม.5 แล้วนะคะแม่” ฉันพูดขึ้นอย่างน้อยใจกับท่าทีของคุณแม่ ที่ทำเหมือนฉันเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา
“รีบทานข้าวให้เสร็จ เดี๋ยวแม่จะไปทำงานสาย” แม่ตอบกลับฉันมาอย่างไร้เยื่อใย เหมือนไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ฉันพูด
“ก็ได้ค่ะ” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
“แล้วอย่าลืมทานยาให้ตรงเวลาด้วยนะพริกแกง ห้ามลืมเด็ดขาด” แม่ฉันพูดขึ้น ซึ่งมันเป็นคำพูดที่แม่ฉันพูดกับฉันทุกเช้า และทุกวัน ฉันอยากรู้จริงๆ เลยว่าไอ้โรคที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ ถ้าไม่กินยาตามเวลา มันจะเป็นยังไงนะ แต่แม่บอกว่าถ้าฉันกินยาไม่ตรงเวลา ฉันสามารถชักตายได้เลย งั้นฉันขอไม่ลองดีกว่า
“พริกแกงตั้งเตือนในโทรศัพท์เรียบร้อยแล้วค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง พริกแกงไม่ลืมแน่นอน” ฉันรับปากแม่ พร้อมกับชูมือถือให้แม่เห็นว่าฉันทำตามอย่างที่พูดออกมาจริงๆ
“แม่รักพริกแกงนะ” แม่ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะโผเข้ากอดฉัน พร้อมกับลูบหัวของฉันอย่าเบามือ ฉันกอดตอบแม่ไป แล้วเอื้อมตัวไปจุ๊บที่แก้มของแม่ทั้งสองข้าง
“พริกแกงก็รักแม่เหมือนกันค่ะ”
.
.
.
12.14
“ไหนมึงบอกรักไม่ยุ่ง มุ่งเรื่องเรียนแล้วไงอีพริกแกง อีตอแหล ข้าวไม่ต้องกินแล้วมั้ง นั่งตอบแต่แชทผู้ชาย” ส้ม เพื่อนที่ขอแค่ให้ได้ด่าฉันมันก็มีความสุขแล้ว พูดขึ้น
“กูก็กินอยู่มั้ย มึงรู้ได้ไงห้ะ กูอาจจะอ่านหนังสืออยู่ก็ได้” ฉันตอบกลับไป
“หนังสือหรอจ๊ะ หัวเราะคิกคักขนาดนี้ มึงอ่านหนังสือตลกอยู่มั้ง อ่านทำไมก่อน อาจาร์ยคนไหนออกสอบวะ “ส้มสวนฉันกลับมาทันที
“นี่มึงเป็นอะไรกับกูมากไหม ทีอีฝ้ายมึงยังไม่เห็นจะไปด่ามันเลย กูก็เห็นมันเล่นโทรศัพท์เหมือนกัน” ฉันตอบกลับส้มไป พร้อมกับเอ่ยชื่อฝ้าย เพื่อนที่วันๆ นึงพูดเหมือนกลัวดอกพิกุลจะหล่นมาจากปาก แต่ถ้าได้พูดทีก็ด่าจนเสียหมากันไปเลย ฝ้ายมันไม่ได้ตอบกลับอะไรที่ฉันพูดถึงมัน มันแค่ยักคิ้วกวนตีนมาให้ทีนึงเท่านั้น
~ ติ๊งงงง~
_____ อย่าลืมกินยา _____
“กูแดกยาแป๊บ” ฉันพูดขึ้นเมื่อโทรศัพท์แจ้งเตือน
“มึงรู้รึยังว่ามึงเป็นโรคอะไรอะ ถึงต้องกินยาทุกวันขนาดนี้” ส้มพูดขึ้น
“บอกไม่ถูกว่ะ แม่กูเคยพูดอยู่นะ แต่มันเป็นศัพท์ทางการแพทย์อะ แล้วเป็นภาษาอังกฤษอีก รู้แต่ว่ามันไม่ได้ร้ายแรงอะไรนะ แม่กูบอกว่าเเค่กินยาให้ตรงเวลาก็พอ” ฉันตอบกลับเพื่อนไปในสิ่งที่เพื่อนถาม
“อ๋อออ เค นึกว่าจะมีอะไรให้ตามเสือกสนุกๆ ไปเก็บจานกันดีกว่าพวกมึง กูอยากไปแดกอย่างอื่นต่อละ”
