ช่วงสายของวันหนึ่ง ที่แผงขายของหน้าวัด
ฝนได้เทลงมาอย่างหนัก พ่อค้าแม่ขายที่ตั้งแผงขายของอยู่หน้าวัด ต่างขายของแทบไม่ได้
.
.
.
จนกระทั่งบ่าย
พ่อค้าขายซาลาเปา เหลือของเต็มซึ้ง เหลือเยอะแยะแบบนี้ ขายยังไงก็ขายไม่หมด จึงจัดแจงกินซาลาเปาเสียเอง
คนขายข้าวโพด เห็นข้าวโพดเต็มกะละมัง ขายยังไงก็ขายไม่หมด ก็จัดแจงกินข้าวโพดเสียเอง
คนขายลูกชิ้นปิ้ง เห็นลูกชิ้นปิ้งเหลือเต็มตู้ ขายยังไงก็ขายไม่หมด ก็จัดแจงกินลูกชิ้นปิ้งเสียเอง
คนขายไอศกรีม เห็นไอศกรีมเหลือเต็มถัง ขายยังไงก็ไม่หมด ก็จัดแจงกินไอศกรีมเสียเอง
พ่อค้าทั้งสี่ กินแต่ของตัวเอง กินไปซักระยะก็รู้สึกเบื่อ ทนกินต่อไปไม่ไหว
.
.
.
ลูกศิษย์วัดคนหนึ่งเดินออกมาจากวัด เขาเดินซื้อของจากพ่อค้าทั้งสี่แล้วมานั่งกินที่ศาลาใกล้ๆ
กินซาลาเปาเสร็จก็กินข้าวโพดต้ม กินข้าวโพดต้มเสร็จ กินลูกชิ้นต่อ กินลูกชิ้นเสร็จก็ตบท้ายด้วยไอศกรีม อิ่มอร่อยหลากหลายรสชาติ
พ่อค้าทั้งสี่ต่างมองจนน้ำลายสอ
ครู่ต่อมา ลูกศิษย์วัดเดินกลับเข้าวัด
พ่อค้าทั้งสี่ จัดแจงเอาของที่ตนเองขาย แล้วมาแลกกินกันอย่างเอร็ดอร่อย
เครดิต: สว่างอย่างเซน โดย สุภาณี ปิยพสุนทรา
