ทว่ามันกลับไม่เป็นผลเมื่อฝูงนกกายังคงบินตรงเข้ามา ในขณะที่เขาถึงกับตกตะลึงจนก้าวขาไม่ออก จนกระทั่งนกกาฝูงใหญ่ได้บินเข้าจู่โจมร่างสูงแบบกระหน่ำทั้งจิก! ทั้งกระพือปีกใส่! ทั้งข่วน! ทำให้ชายหนุ่มต้องเอามือบังและหมุนตัวปัดป้องไล่เจ้าฝูงนกดังกล่าวเป็นพัลวัน เวลานี้เขามองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความดำมืดของฝูงนกกาที่อยู่รายล้อมร่างเขาเต็มไปหมด
“ฉันก็อยู่ของฉันเฉยๆ พวกแกมาทำร้ายฉันทำไมฮะ เฮ้ย!” สิ้นเสียงนั้น ชายหนุ่มก็รู้สึกราวกับว่าร่างของตัวเองลอยบนอากาศที่ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย ก่อนจะพุ่งลงดิ่งอย่างรวดเร็วจนรู้สึกมวนท้องไปหมด หัวใจของเขาเต้นแรงมากขึ้นเมื่อมองไปเห็นหน้าผาที่ก่อนหน้านี้เขายืนอยู่ บัดนี้มันอยู่เหนือเขาและค่อย ๆ ห่างออกไปตามระดับที่ร่างหนาตกลง ทำให้เขาจำได้ทันทีว่าเมื่อครู่ ตัวเองเผลอถอยหลังเพื่อจะหลีกหนีจากการรุมด้วยจุดประสงค์ร้ายของฝูงนกกาโดยไม่ทันได้ดูว่า จุดที่เขาถอยหลังเป็นขอบหน้าผาแล้ว ทำให้ร่างของเขาตกลงสู่จุดอันตรายที่หลายคนกลัว
เมื่อความทรงจำต่าง ๆ กลับมานั้น ดวงตาของเขาก็พลันปิดลงพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความกลัว เมื่อรับรู้ได้ว่าตัวเองคงไม่รอดเป็นแน่แท้ เขาไม่ได้กลัวความตาย เพราะตัวเองไม่มีอะไรให้เสียอยู่แล้ว แต่กลับกัน เขากลัวความเจ็บปวดที่ตัวเองอาจจะได้เจอก่อนที่มัจจุราชจะมาพรากลมหายใจของเขา
…มันจะทรมานไหม ทรมานตรงไหน และทรมานนานเท่าใด ให้เขาตายทันทีที่ถึงพื้นเลยได้หรือไม่
‘…ช่วยฉันให้พ้นจากทุกข์นี้ด้วย’
.
.
.
ไม่นานชายหนุ่มก็รู้สึกว่าร่างตัวเองตกลงไปยังของแข็งหลายต่อหลายสิ่ง จนสุดท้ายก็ไปตกลงบนที่ราบแห่งหนึ่งซึ่งเขารู้สึกได้ว่ามันเป็นหญ้า แต่เพียงไม่นาน อาการชาวาบตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกายก็ได้เข้ามาเป็นวงกว้างไม่เว้นแม้แต่ใบหน้าก่อนที่มันจะทำให้เขาทนไม่ได้กับความเปลี่ยนแปลงกะทันหันนี้จนสลบไป
.
.
.
วิ้ว วิ้ว วิ้ว…กรุบ แกร็บ
เสียงของลมที่ปะทะใบไม้รอบตัวให้สัมผัสกันทำให้เกิดเสียงดังไปทั่วทิศ เคล้าคลอกับเสียงโหยหวนของหญิงสาวและผู้ชายดังมาเป็นระยะทำให้ดวงตาที่ถูกปิดสนิทมาเป็นระยะเวลานานค่อย ๆ เปิดขึ้น สิ่งแรกที่ชายหนุ่มเห็นเมื่อลืมตาขึ้นมาก็คือ ต้นไม้ใหญ่ที่ข้างบนมีบ้านต้นไม้หลังเล็กผุ ๆ พัง ๆ ซึ่งดูท่าจะถูกทิ้งร้างไว้นานแล้ว
“นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันนะ”
ชายหนุ่มหันไปมองบรรยากาศรอบตัวที่มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด ด้วยอาการที่ยังคงมึนงงกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานี้ทำให้เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นและเดินไปอย่างไร้จุดหมายเพื่อหาทางออก แต่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด ทำให้เขามั่นใจว่าตัวเองมาอยู่ในป่าลึกเสียแล้ว!
“มีใครอยู่ที่นี่ไหม ช่วยฉันด้วย!”
