“พี่ร้องไห้หรอเนี่ย โอ๋ๆ”
“ยังจะมาถามอีก แกรู้มัยว่าแกมันนิสัยไม่ดี ขี้โกหก แกมันคนบาป ไอ้เด็กไม่ดี ไอ้…”
“เป็นแฟนกันนะ” ผมที่กำลังสรรหาคำมาด่า และยังด่าไม่จบ ก็ได้ยินประโยคออกมาจากปากไอ้เด็กเลวที่นั่งอยู่ตรงหน้าผม ใบหน้าคม ดวงตาที่มีเสน่ห์ ปากที่น่าจูบของมัน บวกกับประโยคนี้ที่พูดออกมาด้วยท่าทางที่จริงจัง ทำให้ผมน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว นึกไม่ถึงว่ามันจะพูดตอนนี้
“อยากเป็นมานานแล้ว” ผมตอบกลับอย่างดีใจ ใบหน้าของผมเปื้อนไปด้วยน้ำตาและรอยยิ้ม ก่อนที่ผมจะโผเข้าไปโอบกอดกับมันด้วยความดีใจ ร่างกายที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ทำให้ผมอยากจะกอดอยู่แบบนี้ไปนานๆ เราคลายกอดจากกัน และมือที่นุ่มๆของน้องก็สัมผัสมาที่หน้าผม น้องช่วยปาดน้ำตาให้ผม ก่อนที่หน้าของน้องจะขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนริมฝีปากของเราประกบกัน ริมฝีปากที่นุ่ม จูบผมด้วยความอบอุ่น ผมอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้จริงๆ
“ผมรู้นะว่าตอนนั้นพี่จะมาขอผมเป็นแฟน แต่ผมอยากให้ตัวเองคู่ควรกับพี่ก่อน ผมเลยรีบบอกพี่ไปแบบนั้น อย่าโกรธผมเลยนะ” น้องบอกกับผมหลังจากเราแยกริมฝีปากออกจากกัน เล่นทำเอาผมไปต่อไม่เป็น เพราะมารู้ว่าน้องก็อยากเป็นแฟนกับผมเหมือนกัน แค่อยากให้ตัวน้องคู่ควรกับผมก่อนแค่นั้นเอง
“โกรธ แต่ตอนนี้หายโกรธก็ได้ ว่าแต่ขอจูบอีกได้ป่ะ” ผมเขินมาก ก็เลยหาเรื่องแกล้งมันกลบเกลื่อนความเขินไปด้วยการทำท่าทางกระหายจูบใส่มัน จนมันหน้าเหวอไปเลย ผมอยากให้ทุกคนมาเห็นหน้ามันตอนนี้มากเลย ตลกมาก ฮ่าๆ
“อะไรเนี่ย ไม่เอา”
“นะๆๆๆๆๆๆ ขอจูบอีก”
“ม่ายยยยยยย”
น้องวิ่งหนีผม แล้วผมก็วิ่งไล่จับน้องเพื่อที่จะขอจูบอีก เราวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน ใครจะไปรู้ว่าช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่พิเศษมาก ภาพเวลาตอนนี้ที่เราอยู่ด้วยกันคงตราตรึงใจผมไปตลอด …นายวิศวะรักนะไอ้เด็ก…
