4 เดือนต่อมา…
เมื่อสองสัปดาห์ก่อนน้องก็ได้ทำการสอบเข้ามหาลัยไปแล้ว ผมกับน้องเราก็คุยกันทุกวันปกติเหมือนแต่ก่อน และแล้ววันประกาศผลสอบก็มาถึง เรานัดเจอกันเพื่อมาลุ้นด้วยกัน วันนี้แสงสว่างที่ริบหรี่ที่ผมหวังว่าจะเฉิดฉายให้เป็นวันที่ดี สำหรับน้องและสำหรับผม จะได้เฉิดฉายจริงๆไหมนะ
“พี่พี ผลสอบประกาศแล้วนะครับ” ใจผมเต้นตึกตัก กลัวประโยคที่น้องจะบอกต่อไป ใจนึงไม่อยากฟัง แต่อีกใจก็อยากรู้
“ครับ ผลเป็นไงบ้าง”ผมถามด้วยความตื่นเต้น ผมมั่นใจว่าแสงสว่างได้เฉิดฉายเป็นแน่
“ผมสอบไม่ติดครับ” สิ้นประโยคนี้ แสงสว่างที่ริบหรี่ที่ผมรอวันให้มันเฉิดฉายก็ดับลง หลงเหลือแต่ความมืดมิดในใจ
“ถ้าปีนี้สอบไม่ติด ปีหน้าผมจะซิ่วอยู่บ้านเลย ตอนนั้นคงไม่มีอารมณ์คุยกับใครแน่ๆเลย เพราะงี้สินะอิศถึงไม่คิดจะมีแฟนกับคนอื่นเค้าสักที ฮ่าๆ”
ประโยคทำร้ายใจกลับมา จุดไฟในใจผมให้ร้อนรนดังคนที่อกหักอีกรอบ ร้องไห้ในใจน้ำตาไหลลงเป็นสายดั่งธารน้ำที่ซัดเขื่อนจนพัง คงอธิบายความอัดอั้นและความเจ็บปวดของผมในครั้งนี้ได้เป็นอย่างดี การที่ผมตัดสินใจคุยกับน้องต่อเพื่อที่จะรอวันที่น้องสอบติด ให้ผมได้กล้าที่จะขอน้องเป็นแฟน ทุกอย่างต่างพังไปหมด การรอคอยอันแสนยาวนานที่ได้รับการตอบแทนความรักจากโชคชะตาด้วยการที่ให้ผมกับน้องอาจจะต้องเลิกคุยกันเป็นอะไรที่ผมรับไม่ได้ ความเสียใจครั้งนี้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับมาเป็นปกติได้เหมือนเดิม หรือว่ามันต้องจบแล้ว คนคูลๆอย่างผม
“ผมเสียใจมากเลยครับ ไม่รู้จะทำไงต่อดี” น้องบอกกับผมด้วยท่าทีผิดหวัง ผมก็รู้ว่าน้องก็คงเสียใจไม่แพ้กัน เพราะผมก็รู้มาตลอดว่าน้องพยายาม และทุ่มเทกับการสอบครั้งนี้แค่ไหน การเห็นคนที่เรารักต้องมานั่งเสียใจมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดไม่ต่างจากที่เราเป็นเองเลย ผมได้แต่มองหน้าน้องให้ได้มากที่สุด เพราะกลัวว่าต้องมีสักวันที่เราต้องเลิกคุยกัน
“เฮ้ยไม่เป็นไรนะ เราเต็มที่แล้ว เสียใจได้ แต่อย่าจมปลักน๊า พี่เชื่อว่า ปีหน้าเราต้องสอบได้แน่นอน อย่าเสียใจมากไปเลยนะ” ผมไม่รู้จะปลอบน้องยังไง ได้แต่บอกว่าอย่าเสียใจมากไป แต่ถึงยังไงน้องก็เสียใจอยู่ดีนั่นแหละ อารมณ์ผิดหวัง เสียใจ เป็นห่วง รุมเร้าในอกผมไปหมดเลยตอนนี้
“ผมไม่เสียใจแล้ว ฮ่าๆ” สิ้นประโยคนี้ สีหน้าแววตาของน้องก็เปลี่ยนไป ทำให้ผมชะงักไปชั่วขณะ
“ทำไมเลิกเสียใจง่ายจัง”ผมถามน้องกลับเพราะผมสงสัยมากว่าทำไมลืมความเจ็บปวดง่ายจัง ต่างจากผมที่ต้องแอบร้องไห้อย่างกับเด็ก ก็ผมรักน้องมันไปหมดใจ ก็ผมอยากเป็นแฟนกันกับมันอะ แต่ผมก็เป็นไม่ได้ โคตรเศร้า
“เพราะผมล้อเล่นว่าไม่ติด จริงๆคือสอบติดแล้ว ติด 1 ใน 5 ด้วย เย้ แบร่ๆๆ” ไอ้เจ้าเด็กคนนี้แกล้งผมหรอเนี่ย พร้อมแลบลิ้นเยาะเย้ยผมที่กำลังทำหน้าอมทุกข์ จิตใจคนเรามันทำด้วยอะไร รู้มั้ยว่าผมเสียใจขนาดไหน ไอ้บ้า ไอ้เด็กเลว ไอ้… ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดี แต่จริงๆผมดีใจมากๆๆ กลับมายิ้มหัวเราะ อย่างกับคนเป็นไบโพล่า จำได้ว่า 1 นาทีก่อนหน้านี้อกแทบจะระเบิด
“แกเอาน้ำตาพี่คืนมาเลย ร้องไห้ในใจนานแล้วเนี่ย” ผมเรียกร้องให้ไอ้เด็กเลวคนนี้รับผิดชอบ
