ปัง! ผมปิดหน้าต่างอย่างฉับไวเพราะความกลัวสุดขีด ร่างขาวโพลนคลุมโปงอยู่ที่กิ่งมะม่วงระดับเดียวกับขอบหน้าต่าง ตอนนั้นเองผมตัดสินใจกระโจนลงบ้านวิ่งหน้าตั้งร้องให้คนช่วย แต่ไม่มีใครได้ยินนอกจากเสียงหมาแตกตื่นและเห่าหอนไล่หลังเป็นทอด ๆ
“ลัดดา…ลัดดา เปิด เปิดประตู” ผมทุบประตูห้องแถวซึ่งใช้เป็นอู่ช่อมรถลัดดายนต์
“เปิด…เปิดเร็วด้วย!”
“อ้าวมีอะไรหรือคุณหน้าตื่นมาเชียว” คุณลัดดาแง้มประตู
“เจอดีน่ะซี”
“เออ…ใช่แล้ว ผมว่าแล้วไม่ผิด”
“นี่คุณจะไม่เชิญผมเข้าในบ้านหรือ”
“คุณจะกล้าเข้ามาไหมล่ะ”
บานประตูค่อยแง้มออก ผมมองเห็นเจ้าของอู่ซ่อมรถยืนจังก้าขวางประตู ผมถึงกับชะงักถอยกลับ
“คุณ…คุณ…อย่า” ผมตะโกนลั่น
“เข้ามาในบนก่อนซีคุณ…” ร่างในชุดขาวยื่นมือยาวๆ กวักเรียก
“ผี ผีโว้ย! ช่วยด้วย!”
“เจ้าของบ้านไม่อยู่ เชิญข้างในก่อน” เสียงเชื้อเชิญไล่หลัง
.
.
.
ปึง! สายลมกรรโชกแรงจนบานประตูกระแทกตึงเปิดกว้างออกขณะที่ผมตะลึงอยู่นั้น แสงไปสาดส่องจากเสาไฟฝั่งตรงข้ามกระทบร่างในชุดสีขาวโพลน ซึ่งค่อยๆ ผลุบหายเข้าไปในบ้าน ผมรู้สึกจุกแน่นในแผ่นอกและเสียวแปลบตรงหัวใจ ภายในร่างกายเหนื่อยอ่อนไม่มีแรงจะขยับเขยื้อนและผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลยในเวลาต่อมา
.
.
.
ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียงกันคงได้ยินเสียงผมร้องลั่น จึงออกมาดูและเห็นผมสลบอยู่จึงช่วยปฐมพยาบาลรวมทั้งผู้ใหญ่หนูไทย ได้เข้าช่วยเหลือผมด้วยและได้เล่าเรื่องราวให้ผมฟังว่า
“บ้านหลังที่ผมอยู่มีคนมาอยู่ต่อหลายคน แต่ไม่มีใครอยู่ได้นานเพราะเจอผีอยู่ที่อู่หลอกหลอน เช่นเดียวกับอู่ซ่อมนี้ก็เปลี่ยนเจ้าของอู่บ่อยเช่นกัน เพราะเจออาถรรพ์ผีสิงที่มากับซากรถหลอกหลอน และเย็นวันนั้น คุณลัดดาได้ปิดอู่ให้ลูกน้องกลับบ้านเพราะเป็นเทศกาลสงกรานต์ คุณลัดดากับครอบครัวก็ไปต่างจังหวัด”
.
.
.
รุ่งเช้าผมมาดูที่อู่ซ่อมรถเห็นว่าปิดจริงๆ แสดงว่าคนงานที่เข็นรถจากบริเวณบ้านผมก็เป็นคนงานผี ผมจึงพาผู้ใหญ่หนูไทยมาดูสถานที่ภายในบริเวณบ้าน ก็เห็นว่ารถทุกคันที่เขาเข็นมาไว้ที่ใต้ต้นมะม่วงบริเวณบ้านผมยังอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้เคลื่อนย้ายไปไหน
