“นี่นายจำได้หมดเลยหรอ ว่าฉันชอบอะไรบ้าง” ฉันถามเขา
“จำได้สิ ก็หมวดเป็นคู่หูคนโปรดของผมนะ” ฟังเขาพูดจบยิ้มฉันก็อดที่จะยิ้มตามไปไม่ได้
เรากินข้าว และพูดคุยกันนาน จนฉันรู้สึกเหมือนเมื่อก่อน ตอนที่ฉันและเขาเป็นคู่หูกัน โดยก่อนกลับเขาก็พูดกับฉันว่า
“ผมไม่รู้นะว่าตั้งแต่ผมต้องไปทำงานที่หน่วยอื่น หมวดจะคิดถึงผมบ้างไหม แต่ผมอยากจะบอกว่าผมคิดถึงหมวด และห่วงหมวดตลอดว่า หมวดจะทำงานหนักจนไม่ได้นอนอีกหรือป่าว หมวดกินอะไรบ้างหรือยัง จนหลายๆครั้ง ที่ผมต้องแอบซื้อกาแฟและขนมไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานหมวพ” เขาพูดจบฉันก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่า หลายครั้งที่ฉันกลับมาที่โต๊ะก็จะเจอกับกาแฟและขนมวางไว้อยู่บ่อยๆ แต่ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเอามาวางไว้ ฉันเลยถามเขากลับว่า
“นายเองหรอ ที่เอากาแฟมาวางไว้ที่โต๊ะฉัน นั้นไหนๆ นายก็พูดมาขนาดนี้แล้วฉันขอถามนายหน่อยละกันว่า ที่นายทำไปทั้งหมดนายคิดอะไรกับฉันบ้างหรือป่าว” ฉันถามเขาไป
“นี่หมวดไม่รู้จริงๆหรอ ว่าผมคิดยังไง หมวดคิดว่าผู้ชายจะทำเรื่องแบบนี้ให้ผู้หญิงคนไหนไหม ถ้าไม่ได้ชอบ” ฟังเขาพูดหัวใจฉันก็เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง
“ผมรู้ว่าตอนที่เราอยู่ด้วยกัน หมวดก็มีความรู้สึกดีๆเหมือนผม แต่ตอนนี้เราเริ่มห่างกัน ผมไม่รู้จริงๆว่าหมวดยังรู้สึกแบบนั้นกับผมอยู่ไหม” เขาถามพร้อมมองหน้าฉัน
และตอนนั้นเองที่ฉันเห็นว่าไหนๆเรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันขอพูดความรู้สึกทั้งหมดที่มีออกไปเลยเเล้วกัน
“ฉันก็รู้สึกแบบนายแหละ ฉันรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่มีนายอยู่ด้วย มันทั้งรู้สึกดีและสบายใจแบบที่ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อน และฉันก็เศร้ามากตอนที่นายกับฉันต้องห่างกัน” ฉันพูดพร้อมน้ำตาที่กำลังจะไหล
ตอนนั้นที่เข้มได้ฟังฉันพูดจบ เขาก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอดทันทีและพูดว่า
“งานทำให้เราต้องห่างกัน แต่ผมไม่อยากจะห่างกับหมวดอีกแล้ว คบกับผมนะ”
ตอนนั้นเองที่ฉันไม่รอช้า และตอบตกลงไปทันที
หลังจากคืนนั้นทั้งฉันเเละเข้มเราก็เริ่มคบกันอย่างจริงจัง เราเข้ากันมาก จนกลายเป็นคู่รักที่ใครๆ ในสถานีตำรวจก็ต้องอิจฉาเลยก็ว่าได้ ใครจะคิดกันหละคะว่า คู่หูใจร้อนของฉันในวันนั้น จะกลายเป็นแฟนที่แสนน่ารักของฉันในวันนี้
