ฉันก้าวเข้าไปภายในห้องกว้างที่ดูเหมือนจะเป็นคอนโดมากกว่าที่ทำงาน สายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงที่ยืนหันหลังมองหน้าต่างตรงด้านในสุดของห้อง เขาหมุนตัวมากลับมองฉัน เราสบตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาก่อน
“เป็นไง ทำงานที่นี่สนุกดีไหม”
“ค่ะ” สนุกอะไรกันล่ะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว
“อ้อ อย่าหวังว่าที่ฉันเรียกมาหานี่ฉันจะใจดีหรืออะไรนะ แค่อยากเห็นสีหน้าของเธอว่าพร้อมจะรับงานหนักกว่านี้ได้หรือเปล่า”
“…”
“ว่าไง คงไม่ยากสินะ”
“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย”
“ทำไมน่ะเหรอ” เขาคิ้วกระตุกไปเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วจับคางฉันให้เชิดขึ้น
“…”
“ก็ให้เธอทำงานไปเยอะ ๆ จะได้ไม่ต้องมีเวลามาคิดเรื่องผู้ชายยังไงล่ะ” เขาก้มหน้าลงมาใกล้พร้อมกับบีบคางฉันแรงขึ้นจนเจ็บ ฉันพยายามดันมือเขาจนเขาสะบัดมือออกพร้อมหน้าของฉันที่หันไปตามแรง ฉันน้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวดข้างในใจ ก่อนจะถูกเขาไล่กลับไปทำงานตามเดิม
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ กวีก็คงไม่มีวันยกโทษให้ฉันสินะ การนอกกายไปมีอะไรกับเพื่อนสนิทของเขามันคงเป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัยจริง ๆ
.
.
.
วันเวลาผ่านไปโดยที่ฉันก็นั่งจมกับกองงานสูงท่วมหัวเหมือนเดิมในทุก ๆ วัน ฉันมองเพื่อนร่วมงานที่พากันกลับบ้านอย่างยิ้มแย้มด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว ฉันก็แค่อยากทำงานอย่างมีความสุขแบบนั้นบ้าง
“ต้องตา บอสเรียกไปพบจ้ะ”
เป็นอีกวันที่ฉันโดนกวีเรียกไปพบตั้งแต่เช้า ฉันเข้าไปเผชิญหน้ากับเขาด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ
“ชงกาแฟให้หน่อย วันนี้เลขาของฉันไม่อยู่” ฉันอ้าปากค้างไปนิดหน่อย ไม่เข้าใจว่าเขาชงกาแฟเองไม่เป็นหรือยังไงกัน แต่สุดท้ายก็ได้แต่ปิดปากเงียบแล้วทำตามคำสั่ง ฉันยกแก้วกาแฟมาเสิร์ฟให้เขาถึงโต๊ะทำงาน เขาปรายตามองเล็กน้อยก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาจับหูแก้ว ฉันสงสัยปฏิกิริยาของเขาเล็กน้อย กวีเองก็น่าจะตั้งใจให้ฉันสงสัย เขาจึงได้เฉลยออกมา
“ฉันแค่กลัวความสกปรกมันติดมาน่ะ”
“…”
ฉันพูดอะไรไม่ออก เมื่อเขาให้กลับไปทำงานได้ ฉันก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ฉันโกรธตัวเองเหลือเกินที่ทำให้เรื่องทั้งหมดกลายเป็นแบบนี้ โกรธตัวเองที่ทำให้กวีคนอ่อนโยนในตอนนั้นกลับกลายเป็นคนใจร้ายแบบนี้ โกรธที่ไม่สามารถแก้ตัวได้เลย
