“ต้องตา ฝากทำรายงานการประชุมอันนี้เพิ่มหน่อยนะ” พี่ผู้จัดการเอาเอกสารมาวางบนโต๊ะฉัน ฉันได้แต่มองอย่างงงๆ
“คะ? แต่หน้าที่ของตาน่าจะไม่เกี่ยวกับสรุปการประชุมหรือเปล่า”
“เลขาของบอสสั่งมา พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”
“อ้อ ค่ะ” ฉันว่าก็คงหนีไม่พ้นฝีมือกวีแน่ แล้วฉันจะทำอะไรได้นอกจากก้มหน้าทำตามคำสั่ง
.
.
.
“ต้องตา งานตรงนี้ฝากทำเพิ่มหน่อยนะ”
“ได้ค่ะพี่กุ้ง”
.
.
.
“ต้องตา ฝากแก้เอกสารกองนี้เพิ่มด้วย เยอะมากเลยนะเนี่ย ไหวหรือเปล่า”
“ไหวค่ะ เดี๋ยวตาอยู่โอที”
.
.
.
“ต้องตา ตรงนี้ยังต้องแก้อยู่ แล้วก็ทำสรุปงบเพิ่มด้วย”
“ได้ค่ะ”
.
.
.
“ต้องตา-”
“ได้ค่า” ฉันตอบรับเสียงยานคางหลังจากโดนมรสุมงานอย่างหนักหน่วงจากกวีมาเป็นเดือน ๆ อยากจะโมโหเหลือเกิน สั่งงานไม่นึกถึงกันบ้างเลย ฉันทำงานตั้งแต่เช้าจนค่ำไม่หยุดแถมยังได้เงินเดือนเท่าเดิม แบบนี้มันขี้โกงกันชัด ๆ
“ยังไม่ทันพูดเลย พี่แค่จะมาบอกว่าบอสเรียกไปพบ”
“คะ? บอสเรียกตาไปพบเหรอ” ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกพี่ผู้จัดการลากตัวมายังลิฟท์ส่วนตัวของท่านประธาน ลิฟท์พาฉันขึ้นมายังชั้น 7 ฉันยืนลังเลอยู่นานสองนานจนตัดสินใจเคาะประตูบานใหญ่ตรงหน้า ไม่นานนักก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่คงจะเป็นการ์ดมาเปิดประตูให้พร้อมทั้งพาไปยังโต๊ะของคุณเลขา เมื่อเลขาที่นั่งอยู่ด้านหน้าห้องเห็นฉัน เธอจึงทักทายและลุกไปเคาะประตูห้องอีกห้องหนึ่งที่อยู่ด้านในก่อนจะหันมาพูดกับฉัน
“บอสรออยู่ด้านในแล้วค่ะ”
