“สีแดงเหลือลูกโป่งน้อยที่สุดต้องโดนลงโทษนะครับ ส่งตัวแทนออกมาได้เลย” พี่พิธีกรเอ่ยต่อ และความซวยกำลังมาเยือนผมเพราะผมอยู่สีนี้ยังไงล่ะครับ
“เฮียกับไอ้ตัวยูออกไปเลย ข้อหาที่แอบหลบมุมไปจีบกัน ไม่ยอมมาช่วยทีม” ออดี้ว่าขึ้น
“ได้ไงวะ” ผมโวยวายทันทีเลยครับ มันก็รู้นะว่าผมทำกิจกรรมนี้ไม่ได้เพราะอะไร ก็ยังยัดเยียดให้ผมไปโดนทำโทษอีก
“เลือกกันนานจังวะ เอาเป็นว่ากูเลือกให้เลยล่ะกัน บีเอ็ม มึงกับเด็กของมึงออกมาเลยล่ะกัน ข้อหาที่มัวแต่จีบเด็กจนไม่ช่วยทีม” อ่ะ พี่ปีสามนี่ก็อีกคน แล้วอีกอย่างนะ ผมใช่เด็กพี่บีเอ็มที่ไหนกัน
“บทลงโทษก็คือ………” พี่พิธีกรพูดขึ้นพลางจับฉลากในกล่อง
“ให้ดีดปากเพื่อนอีกคนที่ออกมาด้วยกัน” ห้ะ!!! ทำไมบทลงโทษมันแปลกๆ วะ ผมสงสัยอยู่ในใจแต่ก็ยอมทำตาม เอาไว้ผมจะดีดปากพี่เบาๆ นะพี่บีเอ็ม
“โอ้ยยยยยย มึงทำอะไรเนี่ย” พี่บีเอ็มโอดครวญขึ้นหลังจากที่ผมใช้นิ้วดีดเข้าไปที่ริมฝีปากพี่มันเต็มๆ
“อ้าว ก็พี่ปีสามบอกให้ผมดีดปากพี่ไง”
“เขาบอกให้มึงดีดหน้าผากกู ไม่ใช่ดีดปาก” แงงงงงงงงงง ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายพี่มันนะครับ ก็ผมได้ยินแบบนั้นจริงๆ
“สงสัยไมค์กูมันขาดช่วงไปมั้งเมื่อกี้ น้องปีหนึ่งของมึงถึงได้ยินผิด” พี่ปีสามพูดขึ้นแล้วเอ่ยต่อ
“พวกพี่ขอจบกิจกรรมรับน้องไว้เพียงเท่านี้นะครับ วันนี้ถ้าใครว่างเชิญมาสังสรรค์ที่ร้าน NO – Lหลังมอได้เลย” หลังจากที่พี่ปีสามพูดจบก็มีเสียงฮือฮาขึ้นมามากมาย ทั้งเด็กปีหนึ่งและปีสองต่างพากันตื่นเต้นกับค่ำคืนที่กำลังจะมาถึง
.
.
.
21:00
ร้าน NO – L
“อ้าว โชนนนนนนนนนนนน” บัดนี้ร้าน NO – L ก็ได้เต็มไปด้วยนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ ทั้งปีหนึ่ง สอง สาม ก็ต่างมาสังสรรค์ด้วยกันที่ร้านนี้ตามคำเชิญชวนของพี่พิธีกรคนนั้น
“เฮียทางนี้ๆ” ออดี้โบกมือเรียกพี่บีเอ็มพี่ชายของมัน และเขากำลังเดินมาทางนี้ ทางที่เป็นโต๊ะของพวกผมที่มี ออดี้ ผม และเก้านั่งอยู่
“หวัดดีครับ” พี่สแน็คที่เดินมากับพี่บีเอ็มเอ่ยทักผมขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เบาได้เบาครับพี่ เจ้าของเขาจ้องตาเป็นมันแล้วนะนั่น” เก้าเอ่ยแซวพี่สแน็ค แต่เดี๋ยวก่อนอะไรคือจ้องตาเป็นมัน แล้วใครเป็นเจ้าของใครวะ พูดอะไรของมันเนี่ย ผมไม่เข้าใจ
“อะไรของมึงวะเก้า” ผมเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างงุนงง
“ตอนไหนมึงจะเลิกซึนสักทีวะ” พี่บีเอ็มที่พึ่งนั่งลงข้างผมก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เอ้า เป็นอะไรของเขาอีกเนี่ย
