โดย : Merci
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media & เติมฝัน (termfun.com)
บนโลกใบใหญ่ที่สุดแสนจะวุ่นวาย หลายคนต่างได้แต่นึกคิดว่าถ้าหนีออกจากโลกใบนี้ไปได้ง่ายๆเหมือนหนีไปโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น หรือจะหนีไปกรุงโรม ที่อิตาลี ก็คงจะดีเหมือนกันนะ จะมีสักกี่คนบนโลกที่มีโอกาสออกไปสู่โลกภายนอกจริงๆ แล้วจะมีอีกสักกี่คนที่ได้รับโอกาสให้กลับมา
‘ขอแสดงความยินดี คุณคือส่วนหนึ่งที่จะได้ร่วมเป็นบุคคลที่โลกต้องจารึก’
ผมกัน กนต์ธร จงจำจิต นักวิทยาศาสตร์ ตัวแทนจากประเทศไทย ที่จะร่วมเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์โลก ที่ได้มีโอกาสร่วมเดินทางไปศึกษาอวกาศกับเหล่าคณะนักวิทยาศาสตร์จากต่างประเทศอีกหลายประเทศในปีนี้ ในโครงการพิเศษขององค์กร ‘โนโซ’ องค์กรดาราศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก
“พ่อครับ ผมต้องไปแล้ว” ผมลากกระเป๋าเดินทางลงมาข้างล่าง บอกลาพ่อของผม
ผมอาศัยอยู่กับพ่อเพียงแค่สองคนมาตั้งแต่จำความได้ ปัจจุบันพ่อของผมอายุ 80 ปีแล้ว แก่มากเลยใช่ไหมล่ะครับ 5555555555 ผมก็คิดหนักอยู่เหมือนกันเรื่องที่ต้องเดินทางไปทำงาน แต่ด้วยโอกาสที่ผมได้รับมานั้น ไม่ใช่โอกาสที่จะหลุดเข้ามาในชีวิตเราได้บ่อยๆ และพ่อของผมท่านก็เข้าใจ นอกจากนี้ทางโนโซยังยืนยันว่ามีโอกาสกลับมาบนโลกสำเร็จถึง 50.3% ถือว่าเป็นโอกาสที่มากเช่นกัน และการเดินทางครั้งนี้ใช้เวลารวมทั้งหมดเพียง 5 ปีเท่านั้น เนื่องจากยานอวกาศลำนี้ได้ชื่อว่ามีความเร็วมากที่ในโลกอีกด้วย
“ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดนะลูกไม่ต้องห่วงพ่อ” พ่อของผมพูดในขณะที่นอนเอนหลังอยู่
“เดี๋ยวผมจะรีบกลับมานะครับ” ผมวางกระเป๋าไว้หน้าประตูแล้วเดินเข้าไปกอดพ่อก่อนเดินทางไปเตรียมตัวที่โนโซ
“พ่อจะรอนะ” พ่อลูบหัวเพื่อให้พรผม
.
.
.
ผมเดินทางมาที่โนโซเพื่อเตรียมตัวร่วมกับคณะ พร้อมเข้ารับการอบรมความพร้อมก่อนเดินทางเป็นเวลา 3เดือน ก่อนเราออกเดินทางจริง ผมรู้สึกว่าเข้ากับทุกคนในทีมได้เป็นอย่างดี อาจเพราะเรามีอะไรหลายๆอย่างคล้ายๆกัน สนใจในเรื่องที่คล้ายๆกัน เลยทำให้เราเข้ากันได้ง่าย และมีเรื่องให้ปรึกษาพูดคุยอยู่ตลอด ซึ่งมันก็มีส่วนช่วยให้เราสนิทสนมกันได้เร็วขึ้น
.
.
.
3 เดือนต่อมา
“Ready?”
“…” ผมไม่ไม่ตอบเพียงแค่ยกนิ้วหัวแม่มือเพื่อเป็นการให้สัญญาณว่าผมพร้อมสุดๆ ไปเลย
วันนี้เป็นวันที่จะมีการปล่อยกระสวยอวกาศของเราขึ้นไปสู่เหนือน่านฟ้า มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ถึงแม้ผมจะมีโอกาสกลับมายังโลกใบนี้เพียง 50.3% แต่สำหรับผม เพียงเท่านั้นมันก็มากเพียงพอที่ผมจะขอลองเสี่ยงดูสักครั้งในชีวิตแล้วล่ะครับ
‘Three… Two… One…’ สิ้นเสียง one กระสวยอวกาศของเราก็ถูกยิงขึ้นไป ผมได้แต่นั่งหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ถึงแม้ว่าผมจะมาร่วมเดินทางในครั้งนี้ด้วยความเต็มใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่มีความตื่นกลัวแต่อย่างใดนะครับ ผมเชื่อว่าเป็นใครก็ต้องกลัวกันทั้งนั้น ตั้งสติได้ผมและเพื่อนร่วมทางทั้ง 5 คน ได้ปลดตัวเองออกจากเก้าอี้นิรภัย เพื่อไปสำรวจรอบๆ ยานว่ามีจุดชำรุดหลังจากการปล่อยตัวหรือเปล่า
.
.
.
ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี และดูเหมือนว่าทุกอย่างจะราบรื่นเกินคาด เราเดินทางมาถึงยันดาวดวงใหม่ที่ถูกส่งมาสำรวจเร็วกว่ากำหนด โดยตามกำหนดคาดว่าเราจะใช้เวลาในการเดินมาทางยังดาวดวงนี้เป็นเวลา 1 ปี 9 เดือน แต่เราใช้เวลาเพียง 6 เดือนเท่านั้นเราก็เดินทางมาถึง นั่นอาจหมายความได้ว่าดาวดวงนี้อยู่ใกล้โลกมากว่าที่เราได้คำนวณ ดาวดวงนี้มีลักษณะคล้ายโลกมาก อาจจะมีขนาดที่เล็กกว่าเพียงเล็ก ภายในดาวเราสำรวจพบน้ำ และพืช ที่มีลักษณะคล้ายกับบนโลกเพียงแต่ที่ดาวดวงนี้พืชมีสีน้ำเงิน และจากข้อมูลที่ทางองค์กรโนโซได้ศึกษามา ที่ดาวแห่งนี้ยังมีอากาศที่เพียงพอสำหรับให้พวกเราหายใจได้อย่างสบายๆ แต่ก็ยังวางใจไม่ได้ เราจึงยังต้องใช้ออกซิเจนที่เตรียมมาอยู่ นอกจากนี้เรายังไม่พบเห็นสิ่งมีชีวิตอื่นๆ แม้แต่สัตว์
เราตัดสินใจตั้งหลักปักฐานในบริเวณพื้นที่ที่เราสำรวจเรียบร้อยแล้ว ซึ่งไม่ห่างไกลจากยานของเรามาก เพื่อความปลอดภัยทุกคน แต่เนื่องจากเราเพิ่งเดินทางมาถึงจึงยังไม่สามารถไว้วางใจสถานที่ใหม่แห่งนี้ได้ ดูเหมือนว่าเรายังคงต้องอาศัยอยู่ในยานกันไปก่อนสักระยะเพื่อความปลอดภัย
