2 เดือนต่อมา
“คุณครับ ผมตื่นเต้นจัง ไม่คิดเลยว่าจะมีผีมาสคอสเยอะขนาดนี้” เจ้าผีกล้วยกรุงศรีเอ่ยบอกผมด้วยสีหน้ามีความสุขสุดๆ ผมอยู่กับมันมาหลายปีแล้ว ยังไม่เคยเห็นมันมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลยครับ
“มึงมีความสุขขนาดนั้นเลยหรอวะ” ผมถามมันพลางส่ายหน้าให้กับรามิล ที่กำลังซ้อมเต้นโยกซ้ายขวาอย่างเอ็นดู
“อ่ะแน่นอน นี่มันความฝันของผมเลยนะ”
“เออๆ นี่ไงจะได้ทำแล้วเนี่ย”
“เชิญผู้เข้าแข่งขันที่หน้าเวทีครับ” เสียงของพิธีกรที่เป็นสารวัตรผี ได้เอ่ยเรียกผู้เข้าแข่งขันไปรวมตัวกัน
“ผมไปก่อนนะ อ้อ…แล้วก็อยู่ดูผมด้วย อย่าพึ่งกลับห้องก่อนเด็ดขาด ไม่งั้นผมจะตามไปหัดคอ” แมะ ช่างเป็นคำคู่ที่น่ากลัวจริงๆ ครับ
“เออๆ กูจะยืนดูมึงเต้นอยู่ตรงนี้ล่ะ”
.
.
.
เวลาผ่านมาหลายปีแล้วที่ผมได้ใช้ชีวิตอยู่กับรามิล ไอ้ผีชุดมาสคอตกล้วยกรุงศรีนี่ จนมันทำให้ความผูกพันมันเริ่มก่อตัวขึ้นมาในใจผมที่ละเล็กทีละน้อย ตอนนี้ผมมองไม่ออกเลยว่าถ้ารามิลไปเกิดแล้วชีวิตของผมมันจะเหงาขนาดไหน
แต่ไม่ว่าอย่างไร ตรงนี้ ตอนนี้ ไอ้เจ้าผีบ้าปัญญาอ่อนนี่มันก็ยังอยู่กับผมอยู่ ไว้วันไหนที่มันจะไปเกิดจริงๆ แล้วผมค่อยมาคิดมากอีกทีล่ะกัน
