“มืด ฝนตก แล้วปีเตอร์มา พ่อเลือด ผมกินน้ำ” ชาร์ลีพูดไม่เป็นประโยคดี แต่ก็พอจะคาดเดาสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อได้
“คืนวันฝนตก ปีเตอร์เข้ามาในบ้านตอนดึกๆ แล้วพ่อของเธอก็เจอเขาเข้า พวกเขาเลยสู้กัน ตอนนั้นชาร์ลีลงมากินน้ำเลยเห็นเหตุการณ์เข้า ใช่หรือเปล่าจ๊ะ??” นักบำบัดถามชาร์ลี
“กลัว หนี” ชาร์ลีพยักหน้า ตัวสั่น เสียงสั่น
“ชาร์ลีวิ่งหนีจะขึ้นห้อง เลยเจอพ่อนอนอยู่หน้าห้อง?” นักบำบัดถามต่อ
“แล้วปีเตอร์เขามีเหตุผลอะไร ที่ต้องฆ่าสามีของฉันล่ะคะ” มาร์ธาหันไปคุยกับตำรวจ
.
.
.
“เพราะฉันชอบเธอยังไงล่ะ” ปีเตอร์ยืนอยู่ที่ประตู ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!!!” ชาร์ลีเริ่มโวยวาย โดยมีนักบำบัดดูแลอยู่ไม่ห่าง
“ปีเตอร์!! ทำไมล่ะ เขา… เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” มาร์ธาตกใจ
“ฉันชอบเธอมานาน ก่อนที่เธอกับมันจะแต่งงานกันซะอีก คืนวันนั้นฉันตั้งใจบอกความรู้สึกที่ฉันมีกับเธอ แต่เจ้านั้นมันกลับมาจากสวนซะก่อน มันคิดว่าฉันจะข่มขืนเธอ ฉันอธิบายเท่าไหร่มันก็ไม่เชื่อมันหยิบคราดจะแทงฉัน แต่ฉันแย่งมาได้ ฉันทำไปเพื่อป้องกันตัวนะ!!”
“…” มาร์ธานิ่งน้ำตาไหลอาบสองแก้ม
“ฉันรู้ว่าสักวันชาร์ลีต้องหาย แต่ฉันทำใจทำร้ายแกไม่ลง ฉันรักแกเหมือนลูกแท้ๆ ขอฉัน จริงๆฉันควรจะฆ่าแกทิ้งไปซะ ฉัน… ฉัน…” ปีเตอร์ทรุดตัวลงร้องไห้
.
.
.
ตำรวจควบคุมตัวปีเตอร์ไปที่โรงพักเพื่อดำเนินคดี มาร์ธาและชาร์ลียืนส่งเขาอยู่ที่หน้าบ้าน หลังจากนั้นไม่นานมาร์ธาตัดสินใจย้ายบ้านอีกครั้ง แค่คราวนี้เธอตัดสินใจย้ายไปอยู่อีกเมืองนึง และส่งชาร์ลีเข้ารักษาอาการป่วยจนเขาหายดี แต่ยังต้องกินยาอย่างต่อเนื่อง และเขาสามารถกลับมาทำงานได้ตามปกติ เป็นงานที่เขาไฝ่ฝัน ถึงแม้จะไม่ใช่ตำแหน่งที่ใหญ่โต แต่เขาก็สามารถเลี้ยงตัวเองและแม่ของเขาได้อย่างมีความสุข.
